Svart á hvítu - 01.01.1979, Blaðsíða 10

Guðbergur Bergsson
Það nægir náttúrunni að vera nafnlaus
Þeir breyta og umhverfa sem óánægju skapa.
En ég umgengst hlutina eins og nýfæddir væru.
Ég horfi á sólina, og hvaða máli skiptir það mig
hvort hún er kölluð sól eða eitthvað annað?
Mér er óþarfi að kalla sólina brúður blámans,
auga hins víða tóms
eða næturgoluna andvarp dauðra stjarna.
Mín vegna mætti allt vera engu nafni gætt,
því nöfn eru mannanna verk og náttúrunni óskyld.
Með nafni einkennir maðurinn hlutinn og eignast hann.
En allt er kærast sálinni ef það er nafnlaust,
eins og hið nýfædda barn.
Og barnið leikur sér bæði við hlutinn og heiminn
og hlutir, heimur og börn eru eign alls mannkyns.
Það nægir náttúrunni að vera ósnortin og nafnlaus.
En í tvö ár þekkir þú hlutina aðeins af þeirra lögun
og vió andlátió dragast þeir ásamt þér inn í gleymsku,
inn í samheiti alls sem eitt sinn lifði.
8
SVART Á HVlTU