Svart á hvítu - 01.01.1979, Síða 25

af seðlum og þvældust í glæstum flokkum milli
kjallarabúllanna svo allir sæju þá og reyndar gláptu
allir. Þaö voru þeir sem keyptu expressó-kaffivél úr
silfri og seinna sjónvarpið og þeir stóöu einnig fyrir
pizzuveislum og redduðu píum. En að lenda í
kompaníi með þeim og bílunum þeirra, sem leiddi til
þjófnaðar úr áfengisverslun, var upphafið að öllu
klandri hans. Til allrar lukku þekktust veðlánarinn
sem leigði þeim og leiðtoginn í hverfinu og þeir
redduöu málunum svo aö enginn ónáðaöi hann
eftir það. En áður en hann vissi af og meðan hann
var allur á nálum út af þessu veseni var pabbi hans
farinn aö burgga einhver launráð með gamla
manninum pabba hennar Rósu Agnelló á þá leið að
Toni myndi giftast henni og aó tengdapabbinn
myndi starta sælgætissjoppu handa þeim fyrir
sparifé sitt svo þau gætu séð sér heiðarlega far-
borða. Hann gaf skít í allar sjoppuholur og Rósa var
allt of beinvaxin og venjuleg stelpugála fyrir hans
smekk svo hann stakk af til Texas og þvældist um í
hálfgeröu reiðileysi. Þegar hann kom aftur heim
sögðu allir að það væri vegna Rósu og sjoppunnar.
Það var allt ákveðið sem fyrr og þar sem hann sagði
ekki nei var honum plantað bak við búðarborðið.
Þannig hafði hann lent á Prince street í hverfinu.
Hann vann frá átta á morgnána og næstum fram til
miðnættis alla daga fyrir utan klukkutímapásu eftir
hádegi þegar hann fór upp og fékk sér blund og
þriðjudaga þegar sjoppan var lokuð, þá svaf hann
meira og fór einn á bíó um kvöldið. Núna var hann
alltaf of þreyttur til aó gera áætlanir en einu sinni
varð hann sér úti um aukaskildinga á laun með
sprúttsölu á vegum einhverrar klíku í hverfinu. Af
því hafði hann sæmilegan hagnað og tókst þannig
að safna fimmtíuogfimm dollurum sem Rósa vissi
ekkert um. En svo var flett ofan af klíkunni í ein-
hverju dagblaði og hún hvarf meö sína verslun. I
annaó skipti, þegar Rósa var hjá mömmu sinni, tók
hann sénsinn og leyfði þeim aö setja inn til sín
spilakassa sem hefði getað tryggt honum sæmi-
lega skiptimynt ef hann heföi hann nógu lengi.
Náttúrlega var honum Ijóst að hann gæti ekki falið
spilakassann fyrir henni svo að þegar hún kom og
byrjaði að öskra um leió og hún sá kassann var
hann rólegur og við öllu búinn og öskraöi ekki einu
sinni á móti. Hann reyndi að útskýra fyrir henni aö
þetta væri ekki raunverulegt fjárhættuspil því allir
fengju eitthvað fyrir sinn snúð þegar þeir settu
pening í kassann. Einnig að kassinn myndi útvega
þeim nokkra aukadollara fyrir sjónvarpi svo hann
þyrfti ekki framar að fara á barinn til að horfa á
íþróttirnar, en Rósa lét ekki af gauraganginum
fyrren pabbi hennar kom inn öskrandi að hann væri
glæpamaður og mölvaði kassann með rörtöng.
Daginn eftir gerði löggan skyndileit aö svona
spilakössum og sektaði alla sem þeir fundust hjá.
Enda þótt sjoppan hans Tomma væri sú eina í ná-
grenninu sem ekki hafði neinn svona kassa leið
honum lengi illa út af honum.
Morgnarnir höföu yfirleitt veriö besti tími dagsins
því þá var Rósa uppi aö gera hreint og þarsem fáir
komu í sjoppuna fram til hádegis gat hann setið
einn í rólegheitum á kókkössunum og stangað úr
tönnunum meðan hann leit í blöðin eða kjaftað við
einhvern af gömlu félögunum úr kjallarabúlluklík-
unni, sem hafði slysast inn eftir sígarettum um hinn
eða þennan veðhlaupahestinn eða hvernig gengi í
getraununum; eða bara setið þarna einn og sötrað
kaffi og hugsað um hversu langt hann kæmist fyrir
fimmtíuogfimm dollarana sem hann hafði falið niðrí
kjallara. Venjulega lióu morgnarnir þannig en eftir
spilakassahavaríið angaöi dagurinn allur af fýlu
sem Tommi rann saman við. Tíminn rotnaöi innra
meö honum og það eina sem hann gat hugsaó um
allan morguninn var að komast í eftirmiödagslúrinn
og svo myndi hann vakna með hráslagalegt hug-
boð um langt kvöldið sem hann ætti í vændum
meðan aðrir geröu nákvæmlega það sem þeim
sýndist. Hann formælti sjoppunni og Rósu og sínu
óhamingjusama lífi frá upphafi.
Það var einn af þessum slæmu morgnum að tíu-
ára stelpa úr næstu blokk kom inn og bað um tvær
rúllur af klósettpappír, eina rauöa og eina gula.
Hann langaði til að segja henni að fara til andskot-
ans og láta sig í friði en fór þess í stað nauðugur
bakvið. Það var ein af þessum snjöllu hugmyndum
Rósu aö geyma draslið þar. Hann var dreginn
áfram af krafti vanans því stelpan haföi komið á
hverjum mánudegi allt sumarið eftir þessu sama
vegna þess að mamma hennar, kelling meö stein-
andlit sem leit út einsog hún væri sjálf völd að
ekkjudómi sínum, passaöi nokkra smákrakka eftir
skóla og skaffaði þeim pappír til að klippa út
dúkkulísur og fleira þvíumlíkt. Hann vissi ekki hvað
stelpan hét en hún líktist móður sinni nema hvað
hún hafði ekki eins hvassa andlitsdrætti og hún var
mjög Ijós á hörund og meö dökk augu. Hún var
frekar ófríður krakki og leit út fyrir að verða enn
ófríðari um tvítugt. Hann haföi tekið eftir því að
þegar hann fór að ná í pappírinn var hún alltaf kyrr
frammi einsog hún óttaðist dimmuna bakvið, þrátt-
fyrir að hann geymdi skrípómyndablöðin þar og
þyrfti að reka flesta hina krakkana frá þeim með
harðri hendi, og því að þegar hann kom meó
pappírinn virtist sem hún fölnaði og augu hennar
gljáðu. Þvínæst rétti hún honum alltaf tvo volga
peninga og fór út án þess aö líta við.
Það vildi svo til að Rósa, sem engum treysti, hafði
komið fyrir spegli á bakveggnum og þegar Tommi
opnaði skúffuna, þennan mánudagsmorgunn í
vanlíðan sinni, til að ná í pappírinn handa stelpunni
varð honum litið í spegilinn og það sem hann sá var
líkast því að hann væri að dreyma. Stelpan var
horfin en hvít hönd sást seilast í sælgætishilluna
eftir súkkulaðistykkjum og síðan sást hún framan
viö afgreiðsluborðið og beið þar sakleysisleg. Fyrst
langaði hann til að grípa um háls hennar og hrista
þangaó til hún færi aö æla. En þá sem oftar varð
honum hugsaö til þess er Doddi frændi hans var
fyrir mörgum árum vanur að taka Tona, einan af
öllum krökkunum, með sér á krabbaveiðar í Flóan-
um. Eina nóttina fóru þeir og hentu víragildrunum í
vatniö og eftir dálitla stund drógu þeir þær upp og í
einni vargrænn krabbi. I þeim svifum birtist búldu-
SVART Á HVÍTU
23