Svart á hvítu - 01.01.1979, Qupperneq 43

einna best tekist aö framleiða
myndir sem virðast samsvara
þörfum fjöldans. Þessu marki er
náð með því að leggja megin
áherslu á afþreyingarþörfina, en
forðast er að gera félagsleg,
trúarleg, pólitísk mál og að
nokkru leyti vandamál líðandi
stundar að áberandi þætti. En í
þau fáu skipti sem það er gert er
þess gætt að umfjöllunin brjóti
ekki í bága við þá tilbúnu mynd
af þörfum fólksins sem fyrir
hendi er.
Skemmtikvikmyndin
Sú staðreynd að kvikmyndin
er gerð að skemmtiefni á rætur
sínar að rekja til hinnar miklu
samræmingar í smekk manna.
Ein af undirstöóum auövalds-
þjóðfélags er áhersla þess á
einhliða þarfir því hún kallar á
aukna neyslu. Það eru einkum
fjölmiðlar nútímans eins og dag-
blöð, útvarp og kvikmyndir sem
hafa í ríkum mæli stutt einhæfn-
ina í andlegum þörfum fólks.
Til þess aö draga úr áhættu og
tryggja söluna veróur kvik-
myndaiðnaðurinn að koma til
móts við ríkjandi hugarfar og
þarfir áhorfenda. Það er gert
með því að bera saman fjölda á-
horfenda ýmissa kvikmynda
mismunandi að efni, sem hafa
verið gerðar á mismunandi hátt
á löngu tímabili. I sérhverri kvik-
mynd er reynt að höfða til marg-
víslegra þarfa þar sem taka
verður tillit til þess að þær
breytast í tímans rás. Önnur leið
til þess að draga úr áhættunni
og auka sölumöguleikana er að
flokka þarfir áhorfenda og búa til
kvikmyndir sem eiga erindi til
aðgreindra þjóðfélagshópa. Hér
má telja kvikmyndir sem eru ein-
göngu ætlaðar ,,æðri“ stéttum
neytenda og gera meiri kröfur til
áhorfenda sinna. Auk þess eru
myndir sem höfða eingöngu til
„lægri" stétta neytenda. Þær
eru ódýrari í framleiðslu vegna
þess að litlar kröfur eru gerðar til
forms og inntaks þeirra. Víða er-
lendis eru slíkar myndir aðeins
sýndar í minniháttar kvikmynda-
húsum sem oft eru sérhæfð í
slíkum kvikmyndum.
Stöðluð
kvikmyndagerð
Krafa framleiðenda um há-
marksgróða leiðir til flokkunar
og stöðlunar kvikmynda í
ákveðnar gerðir og þannig er
stefnt gegn allri listrænni
dirfsku. Framleiðendur reyna að
hagræöa kvikmyndaframleiðsl-
unni á ýmsa vegu og fyrst ber að
nefna skipulag á upptöku kvik-
myndar. Hvert einstakt atriði er
nákvæmlega skipulagt af sér-
hæfðu starfsliði svo að upptaka
geti gengið snurðulaust og fljótt
fyrir sig. Einstök atriði eru ekki
tekin í þeirri röð sem þau síðan
birtast í kvikmyndinni fullgeróri.
Þess í stað eru þau atriði tekin
hvert á fætur öðru sem hafa
sömu sviðsmyndir og leikara.
Með þessari aðferð má spara
bæði tíma og peninga. Einnig er
hægt að gera framleiðsluna
hagkvæmari með því að nota
sama efni í margar mismunandi
myndir. Þetta á við búninga,
leikmuni, byggingar, landslag og
jafnvel myndatökur sem setja
má inn í ýmsar myndir. Stóru
kvikmyndafélögin eiga safn
filmubúta svo sem snjó, fjöll og
vötn sem hægt er að fella inn í
hvaða mynd sem er. Önnur að-
ferð til sparnaðar er að nota
bakgrunn sem þegar hefur verið
kvikmyndaður í stað þess að
taka nýja mynd utanhúss eöa
byggja svið í stúdíói. Þessi að-
ferð hefur einkum verið notuð við
tökur úr bílum, lestum eða bát-
um. Slík baksvið eru geymd á
Charlle Chaplln I Núlímanum (1936); Chaplln myndlrnar hafa oft verlð teknar tll
dæmis um myndir sem uppfylla kröfuna um almenna tilhöfðun.
SVART Á HVlTU
41