Húsfreyjan - 01.12.1954, Síða 15

3AKOBINA JOHNSON:
Á JÓLAKORT
1952
Frá liftnum árum leggur bjarma
þó lokast hafi dyr.
Því hugur minnist horfnra vina,
og hjarta'ö ann sem fyrr.
Sem tákn um forna tryggö í geöi
skal tendraö Ijós og hafin jólagleöi!
Og eins, er heilsar áriö nýtt,
skal auða sœtiS blómum prýtt,
skal auöa sœtiö blómum prýtt!
ar hún kvaddi frúna. Þegar vagninn frá
Engidal var í þann veginn að renna af
stað, hallaði frúin sér áfram og sagði:
,,Ég læt Níels sækja þig kl. 3“. Og áður
en Margréti vannst tími til að malda í
móinn, var hún farin.
Það var keik og sköruleg gömul kona,
sem síðla þennan sama dag steig út úr
vagninum og gekk upp breiðu tröppurn-
ar að aðaldyrunum í Engidal, og hún
var frjálsmannleg og örugg í fasi, meðan
hún skoðaði sig um í þessu ókunna húsi,
þar sem hvarvetna gat að líta glitofnar
ábreiður, fögur málverk og fyrirferða-
mikil húsgögn.
Hún setti hiklaust og einarðlega upp
vinnulaunin — nlveg eins og Kristinn
mundi hafa gert — og hún var hljóð og
róleg, þegar frúin rétti henni stillilega
höndina og bað hana fyrirgefningar á
þeim stóryrðum, er þau hjónin höfðu
látið sér um munn fara fyrir mörgum
árum, yfirkomin af augnabliks geðshrær-
ingu.
En í augum Margrétar gömlu speglaðist
mildi þess, sem margt hefur reynt, og
sá mannkærleikur, sem ávallt er fús að
fyrirgefa.
Margrét fann það sjálf, að mikil breyt-
ing hafði orðið á henni. Sú breyting hafði
byrjað daginn, sem gamli rokkurinn var
sóttur upp á skemmuloft og hún settist
við að spinna. Upp frá því fann hún bet-
ur og betur, að hún var ekki síður lið-
tæk en ýmsir aðrir, og sú tilfinning vakti
hjá henni nýjan þrótt. Hún rétti ósjálfrátt
úr bognu bakiriu og í augum hennar brann
aftur glóð. Nú bjó hún yfir því þreki,
sem þess var umkomið að gera henni
lífið bærilegt, þótt Kristins nyti ekki leng-
ur við. Og þegar gamla konan gekk til
hvildar þetta kvöld, spennti hún greip-
ar og þakkaði guði af auðmýkt og hjart-
ans lítillæti fyrir liðinn dag. Þungum steini
var létt af hjarta hennar. Hún hafði öðl-
azt sálarfrið og gat því notið jólanna í
hópi barna og bamabarna — þó að jóla-
gjafirnar yrðu með minna móti.
Og blessuð jólin, sem bömin sungu
um, entust alveg til páska — já, þau ent-
ust á vissan hátt ennþá lengur, því að
hún fann, að sá innri friður og gleði, sem
þau færðu henni, mundi endast ævina út.
Já, bara að Kristinn hefði fengið að
lifa þetta! Nú átti hún ánægjulega ellidaga
framundan, þar sem hún sat í horninu
sínu, sátt við guð og menn, og mátti
þakka það því, að gamli rokkurinn var
dreginn fram í dagsljósið og hafinn til
vegs og virðingar á ný.
S. A. þýddi úr dönsku.
HÚSFREYJAN 15