Húsfreyjan - 01.12.1954, Side 32

Mamma segir sögu
r
I helli eyðimerkurræningjans
Meðfram úlfalda-
brautinni, sem lá
um eyðimörkina,
blasti hvarvetnavið
augum sandauðn og
grjót, nema þar sem
hvítar beinagrindur
stóðu upp úr sand-
inum, beinagrindur úlfalda, sem höfðu far-
ist á leið sinni um eyðimörkina. En á him-
inhvolfinu tindruðu stjörnurnar.
Þama voru á ferð maður og kona með
lítið barn og stefndu í áttina til Egypta-
lands. Konan reið á asna og reiddi barnið,
en maðurinn gekk við hlið asnanum. Þau
hröðuðu ferð sinni svo sem þau máttu.
Allt í einu fleygði maðurinn sér til jarðar
og lagði eyrað fast niður að sendnum
veginum.
„Þeir eru að koma“, andvarpaði hann.
„Riddarar Heródesar hafa komist á slóð
okkar. Við erum glötuð“.
„Sá, sem guð vill hjálpa, getur ekki
farist“, sagði konan stillilega. „Við skul-
um aðeins fylgja stjörnu bamsins. Hún
hefur leiðbeint okkur hingað til“. Um leið
og konan sagði þetta, benti hún á skæra
stjörnu á himinhvolfinu, sem ein meðal
þúsundanna virtist hreyfast áfram í sömu
átt og þau stefndu. „Sjáðu“, sagði kon-
an. „Nú sveigir stjaman til hliðar. Við
skulum fylgja henni“.
„Leggja út í eyðimerkurauðnina", taut-
aði maðurinn efablandinn. „Heyrirðu ekki
gólið í hýenunum?“ Samt sem áður
teymdi hann asnann út af veginuum og
beindi honum í þá átt, sem stjarnan vís-
aði til.
Hægt og hægt þokuðust þau áfram.
Fyrir framan þau gnæfðu nú háir klett-
ar. Einhvers staðar inn á milli þeirra
grillti í daufa ljósglætu.
„Þarna hljóta að vera menn“, sagði
maðurinn. „Eigum við að hætta okkur
þangað?“
„Við skulum fylgja stjörnunni“, sagði
konan æðrulaust.
örstuttu síðar stóðu þau fyrir framan
hellismunna. Maðurinn teymdi asnann
þangað inn. Innst í hellinum var kynnt
bál. Stórvaxinn, svartskeggjaður maður
reis á fætur við bálið og gekk til móts
við þau með blikandi hníf í hendi.
„Hver er þar?“ spurði hann hryssings-
lega.
„Ofsóttar manneskjur, sem beiðast
húsaskjóls“, svaraði konan blíðlega um
leið og hún sté af baki asnanum.
Sá svartskeggjaði horfði hvasst á þau.
Svo slíðraði hann hníf sinn og sagði: „Já,
þið hljótið að eiga meira en lítið í vök
að verjast, fyrst að þið leitið ykkur hælis
í helli eyðimerkurræningjans. En velkom-
in skuluð þið vera, þó að þið sækið illa
að. Litli drengurinn minn liggur hér og
berst við dauðann".
„Hvað gengur að honum?“ spurði
konan.
„Ekki veit ég það“, svaraði ræninginn
og var þó örðugt um mál. „Móðir hans
32 HÚSFREYJAN