Húsfreyjan - 01.10.1965, Qupperneq 17

Þegar ég var sautjan ara -
Þad var vor — og vid áttum heiminn
Segjum aði Z litla
sé sautján ára mey
greini gott frá illu
og geti sagt já og nei.
Þetta vísukorn fékk ég á afmæliskorti á 17
ára afmælisdegi mínum. Á kortinu var
mynd af ungfrú og tveim herrum á sigl-
ingu á himinbláu vatni, yfir hvelfdist hlár
liiminn með glampandi sól og græn tré
voru allt í kring. Ungfrúin var merkt Z en
Iierrarnir tveir upphafsstöfum þeirra pilta,
sem elztu systur minni þóknaðist að stríða
mér með þá stundina.
Sautján ára það getur verið merkur
áfangi í lífi margra og þáð gerðist líka
ýmislegt á því herrans ári 1947, þegar ég
var á þessum éftirsóknarverða aldri.
Ég geri ráð fyrir að lífsviðhorf unglinga
lmfi töluvert breytzt á þessum árum, en við,
sem þá vorum í þriðja og síðasta hekk eins
gagnfræðaskólans hér í horg, vorum víst
livorki hetri né verri en ahnennt gerist og
gengur. — Við puðuðum við námið, ýmist
þögðum eða töluðum í tímum, hjálpuðum
livort öðru eða rifumst, en vorum yfirleitt
góðir félagar. — Síðasti hekkurinn var yfir-
leitt álitinn léttastur, þar sem gagnfræða-
próf í flestum lesgreinum var tekiö upp úr
lí. hekk, en áherzlan lögð því meiri á ís-
lenzku, tungumál og reikning í III. bekk.
Dansæfingar voru lialdnar öðruhvoru, oft-
ast í sal Mjólkurstöðvarinnar, þar sem skól-
inn hafði ekki yfir neinu húsrými að ráða
til samkomulialds, en sá salur var þá nýr
af nálinni. Ársliátíðin var liins vegar liald-
in í Sjálfstæðisliúsinu og þangað stigu
margir inn fyrir dyr með óttahlandinni
virðingu, því að í þeim speglum skreytta
samkomusal var ekki heiglum lient að láta
sem þeir væru svellkaldir og veraldarvanir.
í þá daga óku víst fæstir yngissveinar
um á „átta gata tryllitækjum“ og ekki man
ég eftir nema einuin hekkjarbróður mín-
um, sem liafði bílpróf og ók liann einu
sinui nokkrum hekkjarsystkinum sínum iir
leikhúsi í Hafnarfirði og til Reykjavíkur
og mikið litum við upp lil lians í laumi,
því ekki mátti láta lionum stíga þetta of
mikið til liöfuðs. Að sjálfsögðu var hifreið-
in eign fÖður lians.
Nei, þeir liöfðu engin tryllitæki, en það
var líka gaman og tók yndislega langan
tíma að láta þann hjartans útvalda fylgja
sér lieim af dansæfingum, hæinn á enda —
gangandi! En livort vesalingurinn hefur
svo verið nógu gagntekinn til að liafa gam-
an af að ganga lieim kannski í Jiriðja liorn-
ið á bænum skal ég láta ósagt — en von-
andi hefur Jiað verið. Annars voru híóferð-
ir algengustu skemmtanirnar Jiá eins og
nú og oft heyrðist, ef maður koin ekki heint
heim úr bíó og einhver á heimilinu liafði
fengið Jief af, að um sérstakt boð hefði ver-
ið að ræða: „Ja, hver skrambinn, bilaöi nú
rafmagnið í miðhænum“ eða „Var strætó
11 U SFREYJ AN
15