Húsfreyjan - 01.10.1965, Qupperneq 21

scx manna st jórnin voru sjii menn. Ég hafði
að sjálfsöfíðn ekki kornið inn í fundarher-
bergið jtá, eins og ég gerði oft síð'ar með
hréf eða skilaboð.
Jæja, ég spurði síðast dyravörðinn,
Iivernig á jiessu gæti staðið og eftir nokkr-
ar ýtarlegar lýsingar mínar á meðlimum
ríkisstjórnarinnar komumst við að Jieirri
niðurstöðu, að jiað væri þáverandi fjár-
málaráðherra, sem gerði mér þennan grikk.
Hann var sem sé gleraugnalaus, Jiegar hann
kom, en notaði gleraugu inni á fundunum
og þannig kom hann oft fram í biðstofuna.
Þar var sem sé kominn sjöundi maðurinn!
Nei, jiað er annað en gaman að koma
ungur og óreyndur á vinnustað í fyrsta
skipti og mörg kátbrosleg atvik skeðu
fyrstu mánuðina. En yfirmenn mínir voru
vingjarnlegir og jiolinmóðir og fátt kemur
sér betur fyrir nýliðana. — Annan eða
þriðja daginn, sem ég var í nýja embætt-
inu, sat ég ein inni í biðstofunni! Ég varð
vör við eittlivert urg einhvers staðar, en
skeytti Jiví engu, og sat sem fastast. Þá var
liurðin inn til forsætisráðherra opnuð og
hann hirtist í gættinni og spurði mig hóg-
værlega, livort bjallan myndi vera biluð.
Ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð, ég hafði
ahlrei heyrt á neina bjölhi minnzt. Af ein-
hverjum ástæðum hafði láðst að segja mér,
að bjalla var inni Iijá ráðberra, sem hann
hringdi, Jiegar hann vildi ná sambandi við
okkur í biðstofunni. En ráðherra var ekki
uppnæmur fyrir Jiessu. Hann sýndi mér
bjölluna í rólegheitum og útskýrði fyrir
mér til hvers hún væri. Fyrir þetta er ég
honum alltaf Jiakklát. Hefði liann lireytt í
mig einhverjum ónotum út af þessu, J>á
liefði ég sjálfsagt dottið dauð niður af
skelfingu eða a. m. k. Iiefði ég ekki þorað
að koma lil vinnu daginn eftir.
Þetta var að mörgu leyti viðburðaríkt
starf þannig, að alltaf var eitthvað að ger-
ast, (olk að koma og fara o. s. frv. Þarna
fékk ég góða æfingu í Jiéringum og blessaði
ég oft í huganum íslenzkukennarann minn
fyrir að liafa barið rækilega inn í okkur
Jiér, um yður, frá yður, lil yðar, og þá kenn-
ara, sem alltaf höfðu þérað okkur. Það var
Jiví engin hætta á að ég segði: „Vill ekki
yður gjöra svo vel að fá Jiér sæti“, eða aðra
álíka ambögu eða vefðist yfirleitt tunga
iim tönn, Jiegar ég talaði við ókunnugt fólk
eða yfirmenn mína. Ég held, að síðan geti
ég aldrei fellt mig við annað en þéra mér
eldra fólk, sem ég er algjörlega ókunnug,
|)ó að alltaf séu þéringar að minnka hér á
landi og veit ég alls ekki, hvort Jiað er til
bóta eða hitt, — en þetta var nú út-úr-dúr.
Töluvert kom af útlendingum og Jiarna
fékk ég fyrst tækifæri til að nota mína
skólatungumálakunnáttu. Eg man að ég
fann töluvert til inín, Jiegar enskur blaða-
maður, sem var að bíða eftir viðtali við ein-
livern, fór að spyrja mig um ýmislegt við-
víkjanili laiuli og þjóð og ég gat svarað
honiim svona nokkurnveginn stórslvsalaust.
Við röbbuðum saman í 10—15 mínútur og
mér fannst ég bara vera æði menntuð eftir
það. — Þó skönnn sé frá að segja, gekk mér
oft öllu ver að tala við Norðurlandabúa.
Það er nú einu sinni svona -með blessaða
dönskuna, sem við lærum í skólunum, að
|>ó okkur veitist auðvelt að lesa liana, Jiá
er liún öllu erfiðari, Jiegar á að tala
liana. En svo lærði ég smám saman að gera
mig nokkurn veginn skiljanlega á Jieirri
mállýzku, sem við Islendingar köllum
,,skandinavisku“.
Ég geri ráð fyrir að Jiað liafi verið kvik-
myndirnar, sem áttu sinn Jiátt í, hve mikið
auðveldara gekk að tala enskuna. Þá voru
hér yfirleitt ekki sýndar aðrar kvikmyndir
en enskar eða amerískar, og Jiegar farið er
í kvikmyndahús 3—4 sinnum í viku, Jiá
lilýtur óhjákvæmilega að síast töluvert af
málinu inn í mann.
Ég hef víst sagt að þarna var alltaf ein-
hver að koma og fara. Ég Jiekkti vitanlega
ekki nærri alla í sjón, sem þarna lögðu leið
sína um til að byrja með, og einu sinni kom
fyrir skoplegt atvik, Ji. e. a. s., ég get lilegið
að Jiví núna, en ég hló ekki Jiá.
Það hafði verið ríkisstjórnarfundur og
slaðið eitthvað fram eftir kvöldi. Fundin-
um var lokið og hurðin inn í fundarher-
11 ÚSFREYJAN
19