Austurland - 23.12.1997, Blaðsíða 6

6
Jól 1997
Reyðarfjarðarhreppur
^>ocitaÝsljcÝn
7Zci[ðaÝfijaÝðaÝ/iÝCf>ps
cskav 'clLunt
/4 nstficfðingtiM
gLeðiLcgÝa jcLa cg
foaÝSsdðaÝ á kcntanði
áfi cg pakkay pcint
áÝið scnt cý að Líða
Sveitarstjórinn á Reyðarfirði
Fellahreppur
^ocitaÝsljCÝn
'J-cLLafiÝCpps cskaÝ
c'LLunt /4 usífiiÝðingunt
gLcðiLcgÝa jcLa cg
fiaÝsxlðaÝ á kcntanði
áÝi cg pakkaÝ fjcint
áÝið scnt cý að Líða
Sveitarstjórinn í Fellahreppi
Vopnafjarðarhreppur
^ocitaÝStjÓÝn
'öcfwafijaÝðaÝ cskaÝ
cLLunt /4 ustfiiÝðingunt
qLcðiLcgÝa jcLa cg
gscfouÝtks kcntanði áÝS
cg pakkaÝ þcint áÝið
scnt cý að Líða
Sveitarstjórinn á Vopnafirði
hinum megin við flóðið. Þar
kynntist ég þeirri heljar reynslu
sem fylgir alvöru lífsins. Ég
hljóp loks að bflnum og kallaði í
talstöðina hvernig ástandið væri
héma megin flóðsins. Þetta hafði
tekið mig aðeins nokkrar mínút-
ur en mér fannst tíminn sem það
tók mig að kanna aðstæður vera
heil eilífð. Þegar menn loks
komu á svæðið var ég áfram í
bílnum og neyðarvakt var sett
upp um kvöldið er Ijóst var að
björgunarstarfið yrði jafn um-
fangsmikið og raun bar vitni.
Sárt fannst mér að aka yfir allar
rústirnar í bænum er ég fór heim
seint um kvöldið til að ná mér í
smá hvfld áður en ég tæki næstu
vakt. Næstu dagar og nætur fóru
í björgunarstarf og í mínum huga
eru jólin frá þessum vetri aðeins
skörðótt minningabrot.
Að alast upp í sjávarplássi er
lífsreynsla út af fyrir sig. Dagleg
störf einkennast af ýmsum hætt-
um. Nálægðin við sjóinn setur
mark sitt á daglegt líf, aflabrögð
eða skipstapa og jafnvel mann-
skaða. Oftlega leiðir það hugann
að því sem við spyrjum sífellt:
Hverjum reynist Guð góður?
Hvers vegna lætur Guð þessa
hluti gerast? Ovænt hugsun á
örlagaríku augnabliki leiddi til
þess að ég stóð nú í þessum spor-
um og spurði sjálfan mig: Hvers
vegna ég? Hér var maðurinn
smár miðað við atburð og afleið-
ingar. Guð minn hvað er þá mað-
urinn að þú minnist hans? „Hvað
er mannsins barn að þú vitjir
þess?“ (Sl.8: 5) Ég hef skynjað
það æ betur að Guð bregst ekki.
Við bregðumst hinsvegar oft
rangt við sjálf. Við getum treyst
Guði. Hann er með okkur mitt í
hörmunginni og gefúr okkur styrk-
inn. En öll sýnileg tilvera er um
leið merkt dauðanum. Allt sem á
upphaf stefnir mót endi. En dag-
inn og stundina veit enginn fyrir.
Þetta augnablik hefur aldrei
horfið úr huga mínum. Allan
veturinn sem eftir lifði kennsl-
unnar var ég að vinna úr þessu
með börnunum sem ég kenndi.
Þau höfðu misst einn bekkjar-
bróður sinn og kröfðu mig um
skýringar á ýmsum óræðum at-
vikum. Þetta leiddi til þess að ég
hóf nám í guðfræði og fór suður
haustið eftir. Gísli Sighvatsson,
skólastjóri, hvatti mig mjög til
þess. Haustið 1975 kom ég til
Reykjavíkur til þess hefja nám
við Guðfræðideild Háskóla ísl-
ands. Var ég við nám allan þann
vetur og aftur haustið eftir. Þá
hvarf ég frá námi. Þannig liðu
átján ár á öðrum vettvangi. En þá
tóku nýir hlutir að gerast. Guð-
fræðin, sem lögð hafði verið til
hliðar um langt tímabil, varð nú
allt í einu miðpunktur tilverunn-
ar. Sú ákvörðun að hefja nám að
nýju var ekki átakalaust uppgjör
við sjálfan mig en ég innritaðist í
Guðfræðideild að nýju þann 9.
júlí 1993. Því námi lauk nú í
október 1997.
Það er fyrst nú eftir námið í
guðfræðinni að ég er búinn að
vinna betur úr þessu atviki. A
tímum sálgæslu og áfallahjálpar
reyndist mér það kærkominn
vettvangur að setja þessa sögu á
svið, í tengslum við umfjöllun
um mikilvægi trúarinnar og
styrk Davíðssálma, einkum sálm
73. Ég hef oft hugleitt það með
mér af hvaða ástæðum ég hafi
verið leiddur ffamhjá örlaga-
staðnum daginn sem jólafríið var
gefið. Hvers vegna var eins og
allt væri gert til að tefja mig eða
breyta áformum mínum þennan
dag, sem leiddi til þess að ég fór
ekki í Sfldarbræðsluna? Viskan
er fólgin í að vita um þennan
hverfulleik og gefa sig undir
vald þess sem hefur sett sköp-
uninni lögmál að fara eftir.
„Kenn oss að telja daga vora, að
vér megum öðlast viturt hjarta"
(Sl. 90.12). Það er þess virði að
hugsa um það hvort með þessari
handleiðslu beri mér ekki að lifa
mínu lífi til góðs fyrir aðra?
Trúin horfir í von fram á við.
Guðfræðin veitir mér styrk,
hvatningu og opnar mér mögu-
leika til til þess að takast á við
margvísleg verkefni á nýjum
vettvangi.
Það er ef til vill enn meiri
tilviljun að daginn eftir útskrift
mína úr Guðfræðideild, kom
Anna Jónsdóttir frá Norðfirði
fram í útvarpsþætti og sagði sína
sögu, en hún missti mann sinn í
snjóflóðinu. Vafalaust eru marg-
ir heima sem hafa þurft tíma til
að jafna sig á þessum ósköpum,
jafnvel eftir rúm tuttugu ár. Því
kunna einhverjir aðrir að segja
frá sinni reynslu þennan örlaga-
ríka dag. Mér finnst þetta und-
arlega atvik jafn óútskýrt nú og
þá. Svarið er ekki þessa heims að
veita, en ég er vissulega reynsl-
unni ríkari. Ég vil í það minnsta
þakka Guði fyrir að kraninn er
ósóttur enn.
SigurðurR. Ragnarsson.
Félögum og velunnurum sendum við
hugheilar jóla- og nýársfeveðjur
Döfefeum stuðning og viðsfeipti á
árinu sem er að líða
Sjálfsbjörg
Nesfeaupstað