Íslenzk tunga - 01.01.1960, Blaðsíða 78

76
UM „BOÐHÁTT LIÐINS TI'ma“
„Herra,“ segir hann, „ver kátr, því at hér er skjöldr sá, er
þér gáfuð mér. Hann vil ek nú yðr gefa, því at mér kemr hann
at engu haldi, þar sem ek hefi ekki fleira vápna.“ Jarl mælti:
„Gefðu allra drengja heilastr, því at þat er mikil prýði höll
minni at hafa hann aptr í þann stað, sem hann hékk áðr .. .“
Gautreks saga, FAS, III (1944), 32—33.
Þá eru dæmi um armr í sambandi við mœla, spá, höggva, geja.
Þá mælti Kolgrímr inn litli, fylgðarmaðr Þorgríms: „Hefn
þú hans, Galti, jsú hefir 0xina.“ Hann kvazk eigi þora. „Mæl þú
manna armastr,“ sagði Kolgrímr, „ok ert þú eigi meðalskræfa,
svá mikill ok sterkr, er þú hefir engan hug í hrjósti, ok fá mér
0xina.“
Þorgríms þáttr Hallasonar, íslenzk fornrit, IX, 302.
Ok tekr til orða sá maðr er Bersi hét, ok var kallaðr valbráð,
— þvíat kinn hans önnur var kolblá — ,Hví munum vér fara
með sjúkan mann ok fótbrotinn, þar sem vér megum eigi
bjarga sjálfum oss? — Ok skjóti fyrir borð!‘ Þórarinn rosti
svarar: ,Mæl þú allra manna armastr; ok skyldi þér fyrir borð
skjóta, ef vel væri; en hér munum vér leita annars ráðs.‘
GuSmundar saga góSa, Sturlunga saga (úlg. Dr. Gudbrand
Vigfusson), I (Oxford 1878), 98.
„Hestr stendr hér við stall, föxóttr ok grár at lit. Hauss hans
Faxa skal þér at bana verða.“ „Spá þú allra kerlinga örmust
um mitt ráð,“ sagði Oddr.
Örvar-Odds saga, FAS, I, 289.
Hann segir: „Járngott er sverð, enda munu nú nokkur for-
föll á liggja til hamingju brots, Jwí at þat mun verða at bana
inum göfgustum bræðrum, dóttursonum þínum.“ Konungr
mælti: „Spá þú manna armastr; nú skal hræðrum at bana
verða ok þó ógöfgum,“ ok hjó til hans, . . .
Ásmundar saga kappabana, FAS, II (1944), 291.
Hergunnr sneri þá í móti honum. Hann hjó til hennar, svá
at af hraut höfuðit. „Högg Jm allra manna armastr,“ sagði
Margerðr, „mína systur.“
Hjálmþés saga ok Ölvis, FAS, III, 257.