Vera - 01.07.1986, Blaðsíða 11

f
1ala að stöðinni. í samantekt um starfsemi stöðvarinnar, sem
'9ð var fram á fréttamannafundi þann 21. maí s.l., kemur
arn að vandi barna og unglinga er verulegur. Þar segir að
fyrstu fjórum og hálfa mánuðinum sem barna- og unglinga-
thvarfið var opið leituðu þangað 73 einstaklingar á aldrinum
19ára, þarafdvöldu38ílengri eðaskemmri tíma. Helm-
'9ur dvalargesta sögðu að ofbeldi væri ástæðan fyrir því að
au leituðu til hjálparstöðvarinnar. Þar af höfðu 26% orðið fyr-
^Vnferðislegri áreitni, 13% fyrir líkamlegu ofbeldi og 11%
'rir bæði líkamlegu og andlegu ofbeldi.
Ir|nan Samtaka um Kvennaathvarf er nú starfandi hópur
erri kallaður hefur verið ,,Barnahópur“ og hefur það mark-
að vernda hagsmuni barnanna sem í athvarfið koma og
’ yðja við bakið á barnastarfsmanni Kvennaathvarfsins, en
enh er einmafföstu starfsmönnum athvarfsins og hefur það
arksvið að vera börnunum sem þangað koma styrkur og
^ðrunum til aðstoðar í uppeldishlutverkum þeirra. Það hef-
vsrið eitt af höfuð markmiðum ,,Barnahóps“ að vekja upp
^fasðu um barnaofbeldi og vil ég nota tækifærið f.h. Barna-
. ns Samtaka um Kvennaathvarf og þakka Veru fyrir að
'0rr|a þessu málefni á framfæri.
B.B.
^eirniid:
:afvf°rd. ,,Wife Battering: A preliminary survey on 100cases", British Medi-
J°urnal 25, 1975.
ÁSA
tíu ára segir frá
Eg ligg vakandi eins og venjulega, get ekki sofnað og fer í gegn-
um allt aftur og aftur. Þetta er mér að kenna, allt! Hugsa sér ef að ég
hef gleymt hárspennunum mínum í rúminu hans og mamma finnur
þær. Þá kemur hún beint hingað, og fer að spyrja.
Það er hljótt irini í svefnherberginu þeirra, en það er ekki búið að
slökkva Ijósið. Kannski liggur mamma og les. En ég get ekki lesið,
því ég er svo þreytt, ég verð að sofna svo að ég komist í skólann á
morgun. Góði Guð, láttu verða endir á þessu. Ég get ekki meira,
láttu mig deyja. Ö, ég trúi ekki á Guð, en til hvers á ég að biðja? Það
er enginn annartil. Góði Guð, ég geri hvað sem er bara ef þú hjálpar
mér út úr þessu.
En það er engin leið til. Ég er búin að hugsa um þetta aftur og aftur
og stöðugt. Eina leiðin út úr þessu er að ég deyi áður en að mamma
kemst að þessu. Ég verð svo hrædd þegar ég hugsa til þess sem
gerist þegar hún veit allt! Þá fremur hún sjálfsmorð, það kemur hún
til með að gera, því henni finnst ekki til neins að lifa hvort eð er, og
hún er oft búin að reyna.
Allt er þetta mér að kenna, það er ég sem ekki er eðlileg. Ég er
búin að tæla pabba til þess að gera þetta, og ég er gægsni, eins
og mamma er vön að segja þegar hún er reið. Samt veit hún ekkert
um þetta, það allra versta. Hún myndi ekki þola að vita það. Án mín
myndu mamma og pabbi losna við alla eymd.
Eg get ekki hætt að hugsa. Hugsanirnar eru alveg skýrar og ég
ligg stff í rúminu, því nú getur hvað sem er gerst. Allt í einu hrindir
hún upp hurðinni og stendur þarna og veit allt. Ég get ekki sofnað
fyrren þaueru búin aðslökkva þarnainni ísvefnherberginu. Ég verð
dauðþreytt í skólanum á morgun, en dagarnir eru betri því þá hugsa
ég ekki um þetta. En eftir skólann þá gerist það aftur.
Þegar ég kem heim seinni part dags, þá er þungt loft inni, óhreint,
táfýla og tóbakslykt. Glugginn er lokaður og rúllugardínan niðri, svo
að pabbi geti sofið (friði fyrir börnunum sem eru með hávaða og lát-
um úti igarði. Hann sefur allan daginn, frá því að hann kemst í rúmið
eftir næturvakt í vinnunni.
I
Það er eins og ég sé föst í rottugildru. Ég vil ekki fara inn í þetta
herbergi, en ég veit ekki hvernig ég á að komast hjá því. Það á að
vekja hann seinnipartinn. En ég veit hvernig það verður. Ég þarf
alltaf að margvekja hann og hrista. Síðan togar hann mig niður í rúm-
ið. Hann gerir að gamni sínu, við ólmumst aðeins og það er gaman
fyrst, en svo vill hann lika hitt, og þá er of seint fyrir mig að forða mér
úr rúminu. Svo gerir hann það, og það gengur fljótt ef að ég streitist
ekki á móti. Ég hugsa bara: vona að enginn komi, og ég hlusta eftir
hljóði í stiganum. Síðan fer hann á fætur og pissar og þvær sér og
lagar kaffi. Ég þurrka mér, fer í nærbuxurnar aftur og síðan út að
versla.
11