Vera - 01.07.1986, Page 12

Ása
Stundum þegar að ég kem seinna heim úr skólanum — en ég
reyni að fara ekki beint heim — þá er hann vaknaður og er að lesa
blaðið sem hann hefur farið út að kaupa. Þá er hann lika byrjaður
á matnum, og ég vaska upp. Þá hugsa ég bara um það eitt að kom-
ast út til hinna í garðinum. Við pabbi tölum ekki mikið saman, og ég
er ekki vön að hugsa um hitt. En áður en mamma kemur heim þá
gerist það ístaðinn. Við byrjum að rífast um eitthvað, hann stríðir mér,
síðan dregur hann mig inn í svefnherbergið. Ég berst á móti, en það
þykir honum ennþá skemmtilegra.
— Þú átt að vera góð stelpa núna, segir hann. Mamma kemur
ekki fyrr en seint heim. Verslanirnar loka kl. sex, en síðan er heilmikið
að ganga frá og telja, svo að það tekur að minnsta kosti klukkutíma
í viðbót. En hugsa sér ef að hún kæmi fyrr heim úr vinnunni, á með-
an við værum þarna inni! Þó að hún sé vön að hringja fyrst svo að
við getum sett upp matinn.
Þegar hún kemur heim er það alltaf eins og að mæta refsingunni
— því hræðilega. Á hverjum degi held ég að hún ætli að segja mér
að hún viti allt. Ég forða mér þegar hún kemur, er að stússa eitthvað
íeldhúsinu. Ég þori ekki að Ifta framan í hana, en ég hlusta vandlega
á rödd hennar. Stundum neyðist ég til að lita framan í hana, til að sjá,
en hún veit ekkert ennþá. Það er bara þessi gamla venjulega þreyta
sem sést, eða þá að hún er reið út af einhverju sem ég hefði átt að
gera, en hef ekki gert.
Hún spyr ekki lengur um heimaverkefnin. Það er eins gott. Hún
heldur að ég sé svo dugleg að ég þurfi ekki að læra heima, eða þá
að við séum ekki með heimaverkefni. Pabbi spyraldrei um það held-
ur. En ég á auðvelt með að læra utanað og man vel það sem kennar-
inn hefur farið í gegnum. Þó að það dugi ekki með stærðfræðina og
annað sem á að skrifa heima. Það væri gaman að geta gert eins og
hinir í bekknum, sitja heima og vinna heimaverkefnið. Það er eins og
það séu til tveir heimar — þeirra heímur og sá sem ég þekki. Ég er
hræðilega óþæg í skólanum, og alls ekki eins og hinir. Þegar kenn-
arinn stendur og talar lengi, þá sit ég og les bækur sem ég hef feng-
ið lánaðar á bókasafninu. Ég þoli ekki að hlusta á alla þessa vitleysu.
Ég er alltaf að lesa, stundum les ég alla leiðina í skólann líka.
Mamma hefur nóg með sín vandamál. Hún er alltaf þreytt og
aldrei hress, og langar ekkert til að lifa. Stundum liggur hún í rúmínu
og er með ægilegar blæðingar. Þá þarf ég að fara í apótekið eftir
meðölum fyrir hana. Dag nokkurn kom læknir til hennar þegar hún
lá og var með blæðingar. Hann hjálpaði henni, sagði hún við pabba.
og hún hafði náð þvíút. Mamma vildi ekki eignast fleiri börn, hún
hafði aldrei viljað eignast börn. En ég gæti eignast börn því ég er
búin að hafa tíðir í marga mánuði. Það er svo stressandi í hverjum
mánuði, — og nú er ég komin framm yfir aftur. Hugsa sér ef að ég
er ófrísk! Hjálp! Ég verð að fremja sjálfsmorð, það er best. Ég er búin
að hugsa um það lengi, en ég er svo hrædd um að það sé sárt. Ég
á engar svefntöflur. En það á ekki að vera svo sárt ef maður fer í heitt
bað og sker sig á púls með rakblaði. Þá sofnar maður víst bara. Ef
að ég bara fengi að vera ein heima svolítið lengi. Þó að það væri
hræðilegt fyrir mömmu að koma að mér og sjá allt blóðið. Þá myndi
hún kannski fremja sjálfsmorð þess vegna. Það hlýtur að vera ein-
hver leið til að láta sig hverfa. Ef að ég bara gæti farið eitthvert, en
það er enginn staður til. Ef ég þyrfti að fara upp í bíla hjá einhverjum
mönnum þá veit ég hvað þeir myndu gera, þeir myndu finna upp
á öllu mögulegu. Og síðan myndi lögreglan keyra mig heim, og það
færi allt í háaloft.
Ég get hvergi annarsstaðar búið en hér heima. Enginn reglulegur
vinurtil. Eg hef hugsað um Lottu, en hún er alltofgóð, svo mér líkar
ekki vel við hana. Og foreldrar hennar búa svo þröngt að það myndi
ekki ganga: Ég get bara verið þar á kvöldin stundum, en ekki of oft,
því hún er aldrei heima hjá mér. Því hér er ekkert gaman að vera.
Ætli Lottu gruni eitthvað? Fyrir stuttu þá leit hún svo undarlega
á mig og sagði að hún hefði séð skuggann af mér og pabba á svefn-
herbergisgardinunum. — Hvað voru þiðaðgera þá?spurði hún. Ég
þagnaði alveg og hristi höfuðið. Ætli það hafí sést á glugganum?
hugsaðí ég. Ég myndi aldrei geta sagt frá þessu. Hún myndi ekki
skilja þetta, og hún myndi örugglega segja mömmu sinni, sem er
mjög siðavönd, frá þessu. Og þetta er mjög óeðlilegt. Þær gætu
örugglega ekki sett sig ínn í neitt slíkt. Mamma hennar og pabbi
myndu örugglega segja mömmu frá þessu eða þá kæra þetta til
barnaverndarnefndar eða lögreglu. Pabbi yrði settur í fangelsi, og ég
á eítthvert heimili og mamma myndi fremja sjálfsmorð.
Ég athugaði hvort Lotta hefði getað séð skuggann af okkur, og
það reyndist rétt — náttborðslampinn kastaði skugga á rúllugardin-
una. Ég þorði ekki að hitta Lottu í lengri tíma á eftir og vonaði að hún
hefði gleymt þessu. ,
I
12