Vera - 01.07.1987, Blaðsíða 8

í desember 1979 ákvað NATO að koma fyrir skammdrægum kjarna-
eldflaugum (cruise missiles) í nokkrum löndum Evrópu. Kjarnaeld-
flaugarnar eru fjarstýrðar eldflaugar, sem hver um sig bera kjarnorku-
sprengju (nuclear warhead). Hver þessara sprengja er 1 5 sinnum
sterkari en sprengjan sem varpað var á Hiroshima. NATO stefnir að því
að koma fyrir 464 slíkum eldflaugum í Evrópu: 96 eiga að vera stað-
settar í Greenham Gommon herstöðinni; 64 í Molesworth; 112 í
Comiso á Sikiley; 96 í Vestur-Þýskalandi; 48 í Hollandi; og 48 í Belgíu.
Flaugum þessum á að skjóta frá Iandi þó ekki frá herstöðinni þar sem
þær eru geymdar heldur er þeim komið fyrir á stórum trukkum sem
flytja þær á stað sem er um það bil 50 til 100 mílur frá herstöðinni. (1)
Flestir hafa heyrt talað um konurnar sem dvalið hafa við Greenham
Common herstöðina í Englandi. Friðarbúðirnar á Greenham Cómmon
urðu til þegar fréttist að til stæði að koma þar fyrir skammdrægum
kjarnaeldflaugum. Hópur kvenna sem hræddust afleiðingar þess að
kjarnaeldflaugar væru geymdar í Englandi, ákváðu að reyna að hafa
áhrif á þessa ákvörðun. Þær voru hræddar um að Bretland yrði enn
frekar skotmark ef til styrjaldar kæmi og fylltust óhug yfir gjöreyð-
ingarkrafti sprengjanna. í október 1981 voru þær sestar að á
Greenham Common og í júní 1 983 höfðu þær verið við herstöðina
samfleitt í 21 mánuð. (1)
Nú orðið minnast blöðin sjaldan á Greenham konurnar. „Þær eru
farnar, þær geta ekki verið þarna óslitið árum saman", segja margir.
í byrjun apríl fór Vera í heimsókn til Greenham Common til að freista
þess að ná tali af Greenham konunum hvort sem þær væru fyrir utan
herstöðina eða annars staðar. Ekki þurfti að leita lengi því við fyrsta
hliðið að Greenham Common herstöðinni sem Vera kom að sátu tvær
konur í gömlum þreytulegum hægindastólum við varðeld. Vera fór til
þeirra og sagðist vera komin frá íslandi til að tala við Greenham konur.
Þær brostu, sögðu að þetta væri fjólubláa hliðið og að það væru konur
við fjögur hlið. Þær sögðust sjálfar vera að fara en vísuðu leiðina að
blá og græna hliðinu.
GREENHAM
Vera hélt því ferö sinni áfram og kom að
bláa hliðinu. Þar sátu Kate, Chris og Jo undir
stóru plasti sem haldið var uppi meðspýtum
við hvert horn. Það var grenjandi rigning og
drundi í plastinu undan regninu. Vera kynnti
sig og spurði hvort hún mætti tala við þær
um lífið, tilveruna og Greenham Common
friðarbúðirnar. Þær játtu því og buðu Veru
sæti undir plastinu við lítin eld sem þær
höfðu kveikt upp. Ekkert gat var á plastinu
svo að reykurinn notaði sömu leið og þær
undan því. Veru var boðið upp á te og síðan
sátum við undir plastinu, supum heitt te og
spjölluðum saman.
Greenham konur eru búnar að vera fyrir
utan herstöðina samfleitt í u.þ.b. fimm og
hálft ár. Vera ákvað að spyrja þær Kate, Chris
og Jo hvað þær væru búnar að vera þarna
lengi. Þær brostu og sögðu að þetta væri
spurning sem allir spyrðu. Kate sagði að
núna væri hún búin að vera i tvo daga. Chris
og Jo sögðu að þær væru búnar að vera
álíka lengi.
Eru einhverjar konur hérna sem hafa verið
hérna frá upphafi? Já sögðu þær, sumar eru
búnar að vera hér meira og minna frá upp-
hafi. Til dæmis er Jane sem er í réttinum í
dag búin að vera mjög lengi.
Hvað er hún að gera í réttinum spurði
Vera eins og það gæti verið að hún væri þar
sér til skemmtunar? Þær horfðu vorkunsam-
lega á þessa fávísu veru og svöruðu að
lögreglan fyndi alltaf eitthvað til að kæra
þær fyrir og því væru þær reglulega í réttin-
um. ,,Það versta er að við vitum aldrei
hvenær þeir koma. Þeir koma að meðaltali
einu sinni í viku en stundum líður heil vika
og stundum koma þeir tvisvar á dag. Þeir
kæra okkur fyrir allt mögulegt sem þeir geta
fundið til. Til dæmis að hindra umferð,
trufla lögregluna, vera með drasl á almenn-
ingi, vera á bannsvæði og fyrir að leggja