Vera - 01.07.1987, Blaðsíða 23

Vera - 01.07.1987, Blaðsíða 23
Þetta með húsverkin hefur vafist mikið fyrir mér. Hvers vegna skyldu konur líta svo á, að ekki aðeins séu þær eina fólkið sem kann til húsverka, heldur líka eina fólkið sem ber skyldu til að sinna húsverkum? Það ligg- ur jú í því að stelpum er kennt að laga sjálfar til i her- berginu sínu, hjálpa mömmu við uppvaskið o.s.fr. Alveg greinilega! Hér var slæmt að eiga enga stráka, sem hægt væri að skikka í þessi verk og gefa stelpunum frí. Það væri ein aðferð. En hvaða aðferð getur stelpu- mamma notað til að kenna þessum verðandi konum sínum, að húsverk séu síöur en svo í verkahring kvenna eingöngu? Alið þær upp í að halda að húsverk geri sig sjálf eins og karlmenn virðast vera aldir upp í? Sam- kvæmt því þyrfti ég að laga til á nóttunni þegar enginn sæi til! Reyndar setti ég snemma strangar reglur byggðar á þeirri forsendu að allt heimilisfólkið væri jafn ábyrgt fyrir útliti heimilisins, klæðnaði og matseld, að hver og einn verði að þjónusta sig sjálfur. Þessi regla strandar bara á manns eigin innprentaða forriti: að bara mömmur kunni og geti gert hlutina nógu vel! En þrátt fyrir alla þessa nákvæmlegu útreiknuðu verkaskiptingu og endalaust tal um húsverk sem vinnu virðast þær standa í þeirri meiningu að vinna sé nokkuð sem karlar gera en konur ekki! Jafnvel þegar konur taka sig til og fara að stjórna heíminum af löngum og ströng- um fundum, er það ekki vinna. „Mamma er á fundi, pabbi að vinna“ sagði lítill strákur um foreldrana sína og svo ekki orð um það meir. FEGURÐ KEMUR AÐ INNAN Á maður að leyfa stelpunum sínum að horfa á fegurðarsamkeppnir í sjónvarpinu? Sönn fegurð kemur að innan — tautar hún ég og samt standa þær angistar- fullar frammi fyrir speglinum vegna þess að nefnið á þeim er of stutt, hálsinn of sver, efri vörin of þunn. ,,Föt- in skapa ekki manninn" og samt standa snjóþvegnar gallabuxur efst á óskalistanum. Og sú elsta er bara tíu ára! ÞÆR ERU HVORT EÐ ER ÆÐI! , Að ýmsu leyti er ég búin að gefast upp við að ala þær upp. Hver er minn máttur andspænis auglýsingunum, barnatímunum, framhaldsþáttunum, andrúmsloftinu í skólanum. Maður bara gerir sitt besta og vonast til að vera að sá fræjum þar og hér, sem munu verða að kvenfrelsisblóma einhvern tíman seinna! Og þegar ég fylgist með þeim í leik veit ég svo sem ekki af hverju áhyggjurnar eru. Stelþur eru algjört æði! Þær rigsa um í hópum og skipuleggja tombólur eða hjólreiðatúra, af- mælisveislurnar eru úthugsaðar löngu fyrirfram, gesta- listi, matvælalisti, leikjalisti, leikritin æfð, búningar. . . það er alveg endalaust hvað þeim getur dottið í hug. Sjáið strákana: Hvað gera þeir þegar fer að vora? Taka sér bolta undir handlegg og skunda út á næsta völl til að sparka og spyrna eftir fyrirframsettum reglum! Og þegar þeir fá leið á boltanum þá dettur þeim helst í hug að fara að hrekkja stelpur! (Nú rís einhver stráka- mamma upp til að mótmæla vona ég!) Samkvæmt könnunum eru stelpur betri námsmenn en strákar og taka forystuna í félagslífi barnaskóla- bekkjanna. Þær haga sér eins og þær sem valdið hafa, prúðar og frjálslegar í fasi, slást ekki í frímínútum, gráta ef þeim býður svo við að horfa. . . En svo allt í einu ger- ist eitthvað. Strákarnir taka taumana í sinar hendur og halda þeim upp frá þvi. Þetta heitir að verða kyn ,,þroska.“ Sér er nú hver þroskinn! Ég bíð eftir honum með öndina í hálsinum því þá ætla ég að fylgjast vel með því sem gerist. HREKKJUSVÍN Stelpur virðast hafa það fyrir kæk að skammast út í stráka. Þeir rusla til, skemma, stríða, hrekkja. Á vissum aldri fyllast þær næstum því andúð á strákum. Er það gagnkvæmt? Sjálfsagt er þetta einhver undirbúningur undir kynhlutverkið og þá meina ég kyn eins og í kynlíf og allt það. Ég velti því töluvert fyrir mér hvers vegna sá undirbúningur virðist felast í stríðsástandi. Ég reyni að draga úr þessu ástandi með því að mótmæla því að allir strákar séu hrekkjusvín og bendi á dæmi um reglulega ágæta stráka. En allt kemur fyrir ekki. Og svo er líka annað, kannski er ég sjálfri mér ósam- kvæm því um leið og ég neita því harðlega að strákar séu yfirhöfuð hrekkjusvín, neyðist ég til að vara þær við karlmönnum! Nú er nefnilega þangað komið í ævi eldri dætra minna, að þær eru farnar að ferðast um upp á eigin spýtur. Þær taka strætó í bíó eða bara niður í bæ, þær labba út í sundlaug. . . fara hitt og þetta án þess að nokkur fullorðin sé með þeim. Allt í lagi, þið megið taka strætó, segi ég, vitandi sem er hversu gaman það er að skoða sig um í heiminum, — þið megið bara alls ekki tala við ókunnuga menn. Og ef þið villist, verðið þið að spyrja konu til vegar. Og ef einhver býður ykkur far í bílnum sínum, verðið þið að segja nei takk, jafnvel þótt heill konfektkassi sé í boði og jafnvel þó komin sé úr- hellisrigning! Mér finnst fyrir neðan allar hellur að þurfa að ala á svona tortryggni og þori ekki að hugsa þá hugsun til enda hvað ég sé að gera mannúð og lífsvið- horfum þessara litlu stelpna með því. En hvað á ég að gera annað? SJÁLFSÍMYND I MOLUM? Bönnin hefta auðvitað frelsi þeirra. Það eru sams kon- ar bönn og allar konur verða að búa við. Ekki þvælast um ein í myrkrinu. Og hvernig get ég skýrt ástæðurnar út fyrir þeim? Hvað læra þær um samskipti kynjanna á þessu banni? Og ef þær skyldu nú stelast til að þiggja far, myndu þær þá ekki segja mér ef eitthvað kæmi fyrir af ótta við að vera refsað fyrir að brjóta reglurnar? Og hvaða mynd er ég að gefa þeim af kynstofni pabba þeirra? Strákamömmur hljóta að velta því fyrir sér hvað þær geri sjálfsímynd litlu strákanna sinna með því að vara þá viö kynbræðrum þeirra á þann hátt sem allir foreldrar þurfa að gera nú til dags. Eru þetta spurningar, sem karlmenn takast á við? Það þætti mér gaman að vita. Og ef þeir gera það ekki — hvers vegna ekki? ENGIN NIÐURSTAÐA Ég fæ ofsalegt kikk út úr því að eiga þrjár verðandi konur — þrjár stelpur frjóar og frjálslegar. Ég læt mig dreyma um að við eigum eftir að verða vinkonur sem deilum reynslu og leyndarmálum. Vonandi verður það svo. Og sjálfsagt er mér og þeim hollast að ég gefi þeim svigrúm og gleymi öllum þessum kenningum um það hvernig stelpur eru gerðar að konum, því það er alla vega Ijóst að við fæðumst ekki konur, við erum gerðar að þeim. Hvernig og hvenær veit ég ekki. En ég hefði áhuga á að vita hvað hinar mömmurnar segja og gera. Malla

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.