Vera - 01.03.1988, Blaðsíða 20

hiuti þeirrar breytingar truflar okkur því aö við ráðum ekki við
hana. Þungunin velur andstöðu hjá körlum þvi að þeir eiga ekki
möguleika á að upplifa það sem er að gerast á sama hátt og við,
þeir sjá bara að við umbreytumst og vita að eitthvað grær innra
með okkur. Fóstrið hefur tekið við stjórninni að vissu marki. Þrátt
fyrir það viljum við eignast barnið og við berjumst fyrir því að það
fái að fæðast og lifa.
En hverjum kemur það til meö að líkjast mest? Okkur, móður-
inni eða þeim, föðurnum?
Báðir foreldrar eru full kvíða, því að þó við elskumst og virðum
hvert annað, og viljum vissulega að barnið erfi einhverja af eigin-
leikum makans þá vitum við að hún/hann er ekki fullkomin/n og
það eru hliðar í fari hennar/hans og útliti sem við vildum helst ekki
sleppa. Við þekkjum líka veikar hliðar hjá okkur sjálfum sem við
óskum að barnið veröi laust við. Svo getur verið að við konurnar
óskum þess innst inni að barnið verði stelpa, og karlarnir vilja frek-
arstrák. Allt eru þetta þó þættirsem ráðast án okkar íhlutunar eftir
getnaðinn. Það er ekki fyrr en barnið er fætt, að við getum virki-
lega tekið til við uppeldið og þannig haft áhrif. Þá hafa bæði jafna
möguleika og því er mikils virði að undirbúa sig vel.
Vörn Heródesa
r
Annars konar andstaða, augljósari og ef til vill kröftugri kemur
frá þeim sem vilja barnið/fóstrið feigt, og þau eru mörg.
Það er Heródes, sem hræðist hinn nýja konung, hið ófædda
barn, andstæðing sinn og arftaka, ekki síst ef hún verður drottn-
ing; og það er drottning Heródesar sem baðar sig í auði og veldi
konungs. Ungi prinsinn sem biður eftir að taka við ríkinu eftir föður
sinn, hann hræðist hiðófæddabarn og þaögerirprinsessan unga
líka. Hún sem í krafti ættar sinnar eða fegurðar, á aðdáun prinsins
vísa og jafnvel konungs líka, og þar með hlutdeild í auði þeirra og
völdum, en veit ekki hvað hún gæti boðið barninu.
Auk þeirra tiginbornu er svo fólkið, sem veit hvað það hefur, og
hvers það má vænta í ríki konungs, en veit ekkert hvers vænta má
af hinu ófædda barni.
Hræðslan við hið óþekkta
Andstaðan í heild byggir því á hræðslunni við það óþekkta.
Kvennasamstaðan ber í móðurlífi sínu fóstur nýs samfélags
kvenna og karla, nýs kerfis sem hefur þróast úr eggi kvenkerfisins
og sæði karlkerfisins. Fóstrið er háð kvennasamstöðunni ef það
á að lifa og dafna, og kvennasamstaðan ein getur fundið fyrir þró-
uninni í líkama sínum og sál. Karlarnir verða aö láta sér nægja að
horfa á, leggja lófa á kvið kvennasamstöðunnar, til að finna spörk-
in, leggja eyrað að og heyra hljóðin og undirbúa sig fyrir fæðingu
hins nýja kerfis.
Mörg eru þau öfl sem ekki vilja hið nýja kerfi, og þau berjast af
krafti gegn því, karlar og konursaman og hvert fyrirsig af ótal ólík-
um ástæðum. Þau reyna að hindra þróunina, tvístra kvennasam-
stöðunni, drepa móðurina og fóstrið með. Þau geta líka eytt fóstr-
inu, með því að taka næringu frá móðurinni, láta hana þræla fyrir
næringunni, eða vekja hjá henni sífellt meiri óttaog áhyggjur. Þau
geta gert lífið svo erfitt fyrir hinar verðandi mæður og feður, að þau
komist að þeirri niðurstöðu að réttast sé að bíða með að eiga barn,
nú verði þau að hugsa um það eitt að halda lífi. Það hræðilega er
að mér sýnist reyndar engin þörf á sérstökum aðgerðum af hálfu
andstöðunnar. Kerfið — eins og það er — getur sjálfkrafa séð um
fóstureyðinguna.
Verndun fóstursins
Niðurstaða mín eftir þessa ferð um líkama minn og sál, er sú að
fyrst og fremst verðum við að vinna aö því að styrkja kvennasam-
stöðuna. Við veröum að sætta okkur við að fjarlægjast menn okk-
ar um tíma, og muna að þrátt fyrir það, þá eigum við okkur sama
markmið.
Við verðum að venja okkur viðað skilgreina andstööuna sem viö
mætum, því hún er margs konar, og krefst mismunandi við-
bragða.
Skilgreinum alltaf sjálfar stöðuna, starfið og aðferðirnar, látum
Við verðum að færa
kvennasamstöðuna
inn í Kerfið...
ekki kerfið skilgreina það fyrir okkur.
Við verðum að læra kven/mannkynssöguna á ný. Hlusta á hvað
hún segir okkur um kvennakerfi fyrri tima, mæðrasamfélögin og
kvennabaráttuna síðustu hundruðir ára.
Við verðum að muna að við vinnum ekki á andstöðunni með
hæversku. En þó við ræktum nornina i okkur, þá sem er vitur en
óvægin, þá duga okkur heldur ekki nornabál utan við Kerfið. Við
verðum að færa kvennasamstöðuna inn í Kerfið þvi að einar gef-
umst við upp fyrir andstöðunni — ekki síst þeirri ósýnilegu og
óhöndlanlegu — og hinar andstæðu kröfur nornarinnar vitru og
kerfisins sjúga úr okkur hvern blóðdropa.
Jafnrétti er markmið sem kvennabaráttu þarf til aö ná. Eftir því
sem kvennasamstaðan verður sterkari, þeim mun öflugri verður
andstaðan. Hún mun án efa leggjast á okkur af auknum þunga á
næstu árum, en þá verðum við að muna, hvert og eitt okkar, konur
og karlar að við berum ábyrgð á því fóstri sem við höfum getið af
okkur.
Þunguðu konur verndið fóstrið.
Feður undirbúið ykkur fyrir fæðinguna.
Valgerður H. Bjarnadóttir
Heimildir:
Það sem hér er skrifað er sprottið úr samtölum minum við konur og
karla, skrifum mætra kvenna og karla og draumum mínum og hugsunum
og ekki síst eigin þungun.
Þær bækur sem líklega hafa ert hugsun mína mest í einmitt þessa átt
eru:
,,The Aquarian consþiracy; þersonal and social transformation in the
1980’s“ eftir Marilyn Ferguson, PaladinBooks, London 1982 og „Womens
reality; an emerging female system in a white male society" eftir Anne
Wilson Schaef; Winston Press USA 1981.
20