Vera - 01.03.1988, Blaðsíða 3

Ljósmynd: Susan Opton
Asnaleg sálfrœðiskýring
Kópavogi 30. jan. 1988
Agætu útgefendur Veru.
Fyrir u.þ.b. tveimur mánuðum gerðist
®9 áskrifandi aö blaði ykkar. Því miður
varð ég fyrir skelfilegum vonbrigðum
Þegar ég fékk blaðið síðan í hendur
6/1987, desemberhefti. Með fylgdi leið-
'nda skrípamynd af nakinni stúlku e.þ.h.
svo að sonur minn (sem tók blaðið upp
undan póstrifunni) sagði í hneykslunar-
lón: „Pabbil! Ertu farinn að kaupa
klámblaö!!!“
Það var ein grein þarna sem mér þótti
ágæt — grein um „Mæðrasamfélög"
sem Helga Sigurjónsdóttir lagði til blaös-
ins. En næstu síður riðu algjörlega að
fullu áhuga mínum á blaðinu.
Einhvern tímann las ég „sálfræði-
iega“ útlistun á þvi hvílík skelfileg lífs-
teynsla það væri fyrir smámeyjar þegar
Það rynni upp fyrir þeim að það vantaði á
Þ*r ákveðinn sepa. Ég tók þetta eins og
Þverja aðra glórulausa dellu í stil við það
aö kirkjuturnar og símastaurar væru
..fallísk tákn“ en — þessi fræði rifjuðust
einhvern veginn upp fyrir mér þegar ég
las greinarnar sem komu á eftir ágætri
9rein Helgu.
Sambúðarvandamál kvenna við karla
á heimili stafa ekki af einhverri inn-
Þyggðri illmennsku karlmanna. Karl-
nenn eru ekki síður en konur neyddir inn
‘ líf sem þjakar þá. Það má rétt eins
áraga það inn í umræðuna. Eru karl-
menn alltaf öfundsverðir? Það má nefna
dæmi: Finnst ykkur í rauninni athyglis-
verðara og merkilegra starf að skipta um
loftsíu á vél en bleyju á barni? Heitir það
’.að axla ábyrgð út á við“ að skipta um
loftsíuna? Þið eruð alltaf að tala um það
eð kvenfólk sé neytt að eldavélinni,
bundið yfir börnunum o.s.frv. Hefur ykkur
aldrei dottiö í hug að við karlmenn
gsetum sagt: Við erum reknir að heiman
III þess að selja líf okkar hinum og
Þessum leiðinda ,,vinnuveitendum“ sem
við höfum enga löngun til þess að sinna;
störf okkar krefjast alls tíma okkar ef við
eigum að ,,vinna okkur upp“, sem m.a.
konan okkar heimtar samkvæmt patent-
skoðun þeirri sem okkur hefur verið
innrætt frá blautu barnsbeini.
Mér finnst það furðuleg þröngsýni að
slá því föstu í eitt skipti fyrir öll að ,,hefð-
bundin karlastörf“ séu merkilegri en
„hefðbundin kvennastörf' en það virðist
vera skilningur ritstjórnar blaðsins að
öllu skipti fyrir konur að losna úr „hefð-
bundnum kvennastörfum", þær séu að
„klífa metorðastiga“ og „axla ábyrgð í
atvinnulífinu“ með því að „fara inn á
verksviö karla“. Ef „karlastörf" eru
svona miklu merkilegri getur það ekki
stafað af öðru en því að karlar séu
merkilegri — eða hvað? Mér finndist allt
eins eðlilegt að spyrja: „Hvað er svona
merkilegt við það að vera karlmaður?“
En tónninn í blaðinu er því miður helst
í þá áttina að hann rifjar upp asnalega
„sálfræöiskýringuna“ sem ég vitnaöi til
áðan. Og slíkt blað nenni ég ekki að
kaupa. Látið mig vinsamlegast vita hvern-
ig ég get komið til ykkar greiðslu fyrir
þetta eina tölublað sem ég fékk.
Aðalsteinn Davíðsson
Löngubrekku 11
Kópavogi
Ágæti Aðalsteinn.
Þakka þér fyrir bréfið. Eins og þú sérð á
þessu tölublaði leituðum við einmitt eftir
skoðunum fólks á efni Veru 6/1987 og
þykir fengur í, að ein rödd enn bætist við
þann hóp.
Bréf þitt er athyglisvert innlegg I þá
umræðu, sem við vildum hefja meö
megin efni umræddrar Veru, þ.e.
sambúð kynjanna. í umræddu blaði var
sagt frá bók, sem m.a. heldur þvi fram að
98% bandariskra kvenna óski sér betri
tjáskipta við maka/sambýlismann og að
,,hann hlustar aldrei“ sé þeirra helsta
umkvörtunarefni. I þessu blaói var einnig
viðtal vió starfsmann Kvennaráðgjafar-
innar þar sem hún segir m.a. um skiln-
aðarorsakir: ,,í mörgum tilfellum er um
að ræða konur, sem hafa reynt og reynt
að fá manninn sinn til að taka á sam-
eiginlegum vandamátum, reynt aö vinna
úr hinu og þessu með því að tala um það,
taka á þvi, en þær hafa ekki fengið
karlinn með sér. Um leið og þær hefja
máls á einhverju viðkvæmu, einhverju
tilfinningalegu, er þeim ýtt burt . . . dyr-
unum lokað." (Bls. 14) Með frásögninni
af bókinni og með þessu viðtali, er verið
að hefja umræðu um viðkvæmt mál, sem
að mati Veru, verður að ræðast af konum
og körlum i sameiningu. Sá vandi, sem
lýst er, verður ekki leystur með því að
karlar haldi áfram að „loka dyrunum“ —
eða segi upp áskrift að tímaritum þar
sem konur segja sinn hug. Hann verður
því aðeins leystur að karlar hlusti á konur
og lesi það sem þær skrifa jafnframt því
sem konur hlusti á sjónarmið karla. Bréf
þitt sýnist okkur staðfesta sannleiksgildi
þeirrar fullyrðingar bandarísku kvenn-
anna í bók Share Hite að ,,hann hlustar
aldrei".
Þetta staðfestist enn frekar i þvi, sem
þú telur þá kvennahreyfingu, sem stend-
ur að Veru, vinna að. Augljóslega koma
grundvallarhugmyndir þeirrar hreyfingar
ekki allar fram i umræddu eintaki Veru
og því ekki réttlátt að ætlast til þess af
lesenda eins tölublaðs að hann eða hún
þekki þær að þeim lestri einum saman
loknum, enda hefur Vera nú komið út í á
sjötta ár. Þó má telja víst, að lesandi
leiðara Veru 6/1987 þurfi ekki að fara í
grafgötur um svar við spurningunni:
„Finnst ykkur i rauninni athyglisverðara
og merkilegra starf að skipta um loftsiu á
vél en bleyju á barni?“ í leiðaranum
stendur: ,,I heimilisstörfunum felst
sköpun tilfinningatengsla, umönnun og
ábyrgðartilfinning gagnvart velferð
þeirra sem á heimilinu búa. Og það er
þessi ábyrgðartilfinning, sem konur i fyrr-
nefndri bók (þ.e. bók Share Hite, sem
sagt er frá i blaðinu) eru að væna karla
um að vilja ekki kynnast og bera með
þeim.“ Um þetta ábyrgðarleysi karla er
fjallað i blaðinu en þar er illmennsku
karlmanna aldrei um kennt. Spurningin,
3