Vera - 01.05.1988, Blaðsíða 30

bara og sofnaðir. Vaknaðir daginn eftir og fórst í vinnuna.
Komst heim, boraðir, ekki mikið að vísu. En ég var óttaslegin.
Hrædd um að þú tækir upp á einhverju vanhugsuðu, eins og
pabbi þinn.
„Hefurðu talað við Þór“. Þú ypptir öxlum og hvarfst inn í
herbergið þitt. Ég þurfti að byrja upp á nýtt, telja í mig kjark til
að tala um þaö sem mestu máli skipti, barnið.
„Ég ræddi það við lækni" svaraöir þú snöggt. Hann útskýröi
allt fyrir mér". Ég fer ekki í fóstureyðingu". Þú varst ákveðin og
svo brostir þú aðeins út í annað.
Ég verð að hafa eitthvað til að lifa fyrir". Ég gat ekkert sagt
frekar en fyrri daginn. Gat ekki útskýrt fyrir þér aö þó þú værir
tilbúin til að fórna þínu lífi fyrir vangefið barn þá lifðir þú ekki
endalaust, hver væri þé tilbúinn til að taka við? Og hvað með
þriðja eða fjórða ættlið, ef það bitnaði á þeim?
„Hefurðu farið í rannsóknir, blóðprufu, legvatnsstungu"?
„Óþarfi, það skiptir ekki máli“.
„Talaðirðu við Þór“?
„Nei, ég tala aldrei við hann oftar". Mér fannst eðlilegra að
þú talaðir ekki við mig oftar. „Ég ætla að gleyma honum."
„Fólk gleymir ekki eftir pöntunum".
Þú leist snöggt á mig, sorgmædd, jafn snöggt niöur á gólfir
aftur.
„Hvað með hann. Kannski þarf hann á þér að halda."
Þú varst undrandi. „Ég... ég... óskaði þess alltaf að... að..."
það var svo margt sem ég haföi alltaf óskað. Að hafa manninn
minn til að tala við, að hafa drenginn minn hjá rnér, að börnin
mín yröu vinir, að ég gæti gleymt. Fólk gleymir víst ekki eftir
pöntunum.
Kam
til drykkjar, i baksturmn,
til matargerðar.
„Hann getur þá látiö heyra í sér“.
Ég vonaði að það væri rétt hjá þér. Hann hafði sýnt að hann
átti til framtaksvilja, bara að hann væri ekki einum of langt
niðri.
Og Þór lét heyra í sér. Um miðja nótt, drukkinn, grjótið buldi
á húsinu, stofuglugginn brotnaði. Hann öskraði, hótaði að
drepa mig, hefði verið vís til þess og mér var alveg sama mín
vegna, verst fyrir hann sjálfan. Þú sast í hnipri úti í horni, I
náttkjólnum, og hélst fyrir eyrun.
Ég hjálpaði þér á fætur.
,,Er hann farinn"?
„Já lögreglan kom“. Þú horfðir á mig stórum skelfingar-
augum.
„Vertu róleg, það er gott aö hann fær útrás". Þú hélst áfram
að stara.
„Hvað skeður... hvað verður um hann"?
„Ekkert. Sennilega verður hann hýstur niðri á stöð, svo fer
hann heim á morgun og þú ferð og talar við hann". Þú róaðist
og fórst að sofa.
Um morguninn varstu orðin veik. Það var fariö að blæða. Ég
hringdi á lækni, læknirinn á sjúkrabíl og þú varst lögð inn,
svæfð og fóstrið fjarlægt. Þar með varst þú búin að vera, lífs-
viljinn og vonin. Ástin og trúin á heiminn. Búin að vera. Og ég
á ekkert eftir til að lifa fyrir eða ég hef ekki samvisku til að lifa
lengur. Kannski geturðu einhvern tfma lesið þetta. Vonandi.
Það er það eina sem ég bið um og þá vil ég að þú vitir að þú
átt bróður sem lifir fyrir þig, gætir þín. Bróður sem elskar þig
og dáir og lifir fyrir þig.
Jónína Sigurjónsdóttir
EFNAGERÐIN FLÓRA SÍMI 96-21400 • AKUREYRI
30