Freyr - 01.07.1937, Qupperneq 22

116
F R E Y R
II.
„Ósnortin frjómold, eilíf gæði,
undur um sæ og sveit.
Ást, líf og trú, frá gnýpu að græði,
Guð minn, þín fyrirheit.
Hvert fótmál lofgjörð um lífsins fræði
og ljóssins starf um þinn gróna reit.
Ljósjöfur, þetta land að byggja
leyf mér, og þeirri ætt,
er eftir mig fjör og þrek skal þiggja,
að þinni megum við lifa í sætt.
Gott er hér allt, sem grær, að tryggja.
Giftu og framtíð svo skal mætt.
Leyf mér að sitja að sólar eldi,
er sunna Ijómar nótt sem dag,
og norðurljósanna að lúta veldi,
er leiftra og kveða þér dýrðarbrag.
Og leyf'mér svo þegar kemur að kveldi,
að kyssa foldina um sólarlag".
III.
Landið var numið frá Náttfaravíkum,
numið, og merkt á viðum.
Menn festu sér byggð i breiðum dölum,
við „Bláfjöll“, hjá „Rauðuskriðum“.
Hjá Ingólfshöfða og „XJndir fjalli“. —
Að austan kjörleiði blés. —
Öndvegissúlurnar vísuðu veginn
vestur um Reykjanes.
Ingólfs menn fóru eldi um landið,
við aflinn stóð Skalla-Grímur.
Drengir knúðu knetti á ísum
og knálega sóttu glímur.
Við störf og leika, með stórum tökum
var stefnt á þroskabraut,
því foldin var rík og gjöful á gæði,
og galt vel fyrir önn og þraut.
Olnbogarýmið um „Rangárvöllu“
reyndist svo gott til dáða,
að það urðu fleiri, en fengu, er vildu
fólki og málefnum ráða. —
En þá var ættfylgja Ingimundar
og Eiríks ráð svo sterk,
að mátti sín löngum miklu meira
en Marðar og Hrolleifs verk.
Höldar gerðu sér lög í landi,
og lögðu við allan heiður,
að ykist búsæld og byggðahagur,
svo blómgaðist kynsins meiður.
Og það var öllum hinn æðsti sómi
að efla svo landnámsstarf,
að girtir vellir og grónir akrar
gengju með sæmd í arf.
Svo glæst var búið um Garðarseyju,
að geymt er í ljóðum og sögum.
Snilli starfsins og atgerfi andans
þá unnu í bræðalögum.
Skáldin, er fluttu konungum kvæði,
kveðin af mennt og list,
leituðu fegin til föðurtúna
eftir fræknlega útivist.
Það voru bændur er brýndu skipum
og bjuggust á austurslóðir,
er hlutu þar herfang og hofmannahróður,
svo heim komu gildir sjóðir.
Gunnar kunni með arði að erja,
svo óðals og moldarþrá
gat sætt hann við griðrof og giftuleysi,
er gullbleika akrana hann sá.
IV.
Tvískift eru örlög allra þjóða,
aldabil með frægð og ríku gengi,
önnur marga mannraun geyma og bjóða,