Akranes - 01.09.1948, Blaðsíða 8

FJORÐI VITRINGURINN
Saga eftir HENRY VAN DYKE
SÖREN SÖRENSON þýddi iir ensku.
Þið þekkið söguna af vitringunum þrem-
ur frá Austurlöndum, er ferðuðust langar
leiðir í því skyni að fórna gersemum sínum
við jötuna í Retlehem. En hafið þið nokk-
um tíma heyrt söguna af hinum vitr-
ingnrnn, fjórða vitringnum, sem einnig
sá stjörmma renna upp og sem lagði af
stað eftir leiðsögn hennar, enda þótt hon-
um auðnaðist ekki að komast í nálægð
Jesúbarnsins ásamt vinum sínum? Eg ætla
þá að segja ykkur söguna um hina sám
þrá fjórða pílagrímsins og hvemig henni
var hafnað, en sem fann þó fullnægju að
lokmn, þrátt fyrir allt; um hið langa far-
andlíf hans og þungu sálarraunir; rnn
hina löngu leit hans og hið mikla erfiði,
er hann varð á sig að leggja til þess að
finna þann, sem hann leitaði að, eins og
eg heyrði brot af henni í Draumahöllinni,
í Musteri mannlegs hjarta.
I.
Á ríkisstjórnarárum Ágústusar keisara,
er Heródes konungur sat að völdum í
Jerúsalem, var maður nokkur uppi í borg-
inni Ecbatana, er liggur inni á milli hinna
persísku fjalla. Nafn hans er Artaban.
Hús hans stóð þétt upp við ystu múrana,
er umluktu fjárhirslu konungs. Ofan frá
þaki húss síns gat hann séð yfir hinar
sjöföldu fjöllitu víggirðingar alla leið til
hæðarinnar, þar sem sumarbústaður hinna
partisku keisara stóð og glitraði eins og
gimsteinn í konungskórónu.
Umhverfis bústað Artabans var aldin-
garður fagur og frjór. Rlómin og aldin-
trén, sem í honum spruttu, vökvuðust af
fjölda lækja, er mnnu ofan úr hinum
bröttu hlíðum Orontesfjallsins, og niður
vatnsins blandaðist saman við hið yndis-
lega kvak fuglanna og myndaði fagran
samhljóm. En allt litskrúð var hulið í hinu
milda og ilmþmngna myrkri september-
næturinnar og sérhver ómur hafði hljóðn-
að í hinu mikla töfraveldi næturkyrrðar-
innar, nema niður vatnsins, er líktist
hlátri eða gráti undir limum trjánna.
hljómfagurri rödd,s em ýmist dillaði af
Hátt fyrir ofan trjátoppana sást dauf -ljós-
glæta skína út á milli fortjaldanna, er
huldu svaldyr efstu stofunnar, þar sem
húsráðandi ætlaði að halda ráðstefnu með
vinum sínum.
Hann stóð í dyrunum til að bjóða vini
sína velkomna. Hann var hár maður vexti,
dökkin- yfirlitum og nær fertugur að aldri.
Augu hans, er vom blíðleg og björt, vom
náin undir hinu háa og svipmikla enni,
og drættirnir í kringxnn hinar fíngerðu og
þunnu varir hans voru bæði harðir og her-
mannlegir. Hann hafði enni draumsjóna-
mannsins og munn hermannsins og hann
var maður, er hafði viðkvæmar tilfinn-
ingar en ósveigjanlegan vilja. Hann var
einn af þeim mönnum, sem em, hvar og
hvenær sem þeir lifa, fæddir til þess að
heyja hina innri baráttu og em leitandi
alla æfi.
Hann var klæddur kyrtli úr hvítu efni,
er var hulinn af haglega gerðum silkikufli,
og afan á svörtum og flaxandi hárlokkun-
um sat uppmjó, hvít húfa, er tveir langir
borðar vom festir við. Þannig voru prestar
Forn-Persa, hinir svonefndu elddýrkend-
ur, ávallt búnir.
„Velkominn!“ mælti hann með sínum
lága en hljómþýða mólróm við hvern og
einn vina sinna, er gengu til stofu. „Vel-
kominn, Abus; friður sé með ykkur,
Rhodaspes og Tigranes og með yður faðir
Abgarus. Verið allir velkomnir vinir. Ná-
vist ykkar fyllir heimili þetta gleðiljóma.“
Gestirnir vom níu að tölu. Þeir voru á
mjög ólíku aldursskeiði, en þeir vom á-
þekkir hver öðmrn að því er snerti rík-
mannlegan klæðaburð. Þeir voru búnir
fjöllitum silkiklæðum og höfðu stífa, gullna
kraga um hálsinn, er gaf til kynna, að þeir
voru partiskir aðalsmenn, en á brjóstum
sér báru þeir hina vængjuðu gullhringi,
sem auðkenna fylgismenn Zoroasters.
Þeir settust allir umhverfis lítið, svart
altari í öðrum enda stofunnar, sem dá-
lítill eldur logaði á. Artaban, er stóð fyrir
framan það og veifaði blævæng úr þunn-
um tamarindagreinum yfir eldinum, nærði
hann á þurrum furuviðargreinum og ilm-
sætu viðarsmjöri. Svo tóku þeir að syngja
fornan sálm úr Iasna og raddir þeirra fé-
laganna runnu saman í eftirfarandi lof-
söng til Ahura-Mazda:
Vér tignum hinn guðdómlega Anda,
alvitran og algóðan,
innkringdan heilögum, ódauðlegum mönnum,
höfundum gnœgta og gœða.
Vér fögnum verkum hans,
og lútum sannleika hans og valdi.
Vér vegsömum allt, sem er hreint,
þvi aðeins það er skapað af lionum.
Sannar hugsanir og orð og gjörðir, sem
hafa unnið sér hylli, eru studdar af homnn,
og þess vegna tignum við hann.
Heyr oss, ó, Mazda! Heimkynni þitt er
sannleikur og himneskur fögnuður.
Losa oss við alla sviksemi og varðveit
oss frá illu og allri hneigð til vonzku.
Úthelltu ljósi þínu og lífsfögnuði
yfir húm vort og hryggð.
Skin á garða vora og akra,
skín á öll vor störf.
Lýstu öllum lýðum,
trúuðum og vantrúuðum.
Skín þú oss, nú í nótt,
skin oss í öllum mætti þímnn.
Tak við heilögum kærleikskyndli
vorum og lofsöng.
Logarnir gerðu ýmist að hækka eða
lækka og þeir hnigu og stigu í hljómfalli
við sönginn, unz þeir vörpuðu björtum
bjarma um alla stofuna, er sýndi hve fag-
urt var þar inni, en þó svo einfalt og
íburðarlítið.
Gólfið var allagt dökkbláum, hvítrák-
uðum tigulsteinum og silfurslegnar súlur
báru við hina bláu veggi. Hið hvelfda loft
var þakið bláum steini og alsett skærum
silfurstjömum. Var það á að líta eins og
heiðrikur næturhiminn. Ofan úr hinum
f jómm hornum loftsins héngu fjögur töfra-
hjól úr gulli, er kölluð vom tungur guð-
anna. Við austurgaflinn, fyrir aftan alt-
arið, stóðu tvær dökkrauðar súlur úr por-
fýrsteini. Yfir þær ló þverbiti úr sams
konar steintegund og á hann var greypt
mynd af vængjuðum bogmanni, er hafði
spenntan boga í höndum og ör á streng.
Súlnagöngin, er lágu út á þaksvalirnar,
vom hulin viðamiklu fortjaldi, er var eins
104
AKRANES