Akranes - 01.10.1952, Blaðsíða 32

AUGLÝSING
nr. 3/1952 frá Innflutnings-
og gjaldeyrisdeild
fjárhagsráðs.
Samkvæmt heimild í 3. gr.
reglugerðar frá 23. septem-
ber 1947, um vöruskömmt-
un, takmörkun á sölu, dreif-
ingu og afhendingu vara,
hefur verið ákveðið að út-
hluta nýjum skömmtunar-
seðli, er gildi frá 1. október
1952. Nefnist hann „Fjórði
skömmtunarseðill 1952“, —
prentaður á hvítan pappír,
með grænum og brúnum lit.
Gildir hann samkvæmt því,
sem hér segir:
Reitirnir:
Smjörlíki 16—20 (báðirmeð
taldir) gildi fyrir 500 gr. af
smjörlíki, hver reitur. Reitir
þessir gilda til og með 31.
desember 1952.
Reitirnir:
SMJÖR gildi hvor um sig
fyrir 500 gr. af smjöri
(einnig bögglasmjöri). —
Reitir þessir gilda til og með
31. desember 1952.
Eins og áður hefur verið
auglýst, er verðið á böggla-
smjöri greitt niður jafnt og
mjólkur- og rjómabússmjör.
„Fjórði skömmtunarseðill
1952“ afhendist aðeins gegn
þvi, að úthlutunarstjórum sé
samtímis skilað stofni af
„Þriðja skömmtunarseðli
1952“, með árituðu nafni og
heimilisfangi, svo og fæð-
ingardegi og ári, eins og
form hans segir til um.
Reykjavík, 30. september 1952.
INNFLUTNINGS- OG
GJ ALDEYRISDEILD
FJÁRHAGSRÁÐS.
stærri ílát — brúsa — undir verulegan
olíuforða, og þannig eignast olíuna við
sem lægstu verði.
Það er ekki fyrr en 1919, að fyrsti vís-
irinn hefst um byggingu olíugeyma, en
það skeði í Vestmannaeyjum. Sá, sem
þessar línur ritar, keypti þá i Bretlandi,
nægjanlega stóra „tanka“ undir þarfir
Eyjamanna af olíu, en innflutningur varð
—a. m. k. um sinn — að vera háður inn-
innflutningi á tunnum.
Svo liðu nokkur ár, og unnið var mark-
visst að þvi af hálfu íslendinga að koma
á umbótum í þessari verzlunargrein sem
öðrum. Og það var 1927, þrátt fyrir mjög
harða mótspyrnu innanlands, að komið
var upp í Skerjafirði hæfilega stórum
geymum til að fullnægja okkar þörfum,
og þar með flytja olíuna inn með tank-
skipum, en það þýddi milljóna sparnað
fyrir landsmenn. En áður var, eins og
kunnugt er, landsverzlun undir sósaliskri
vernd, sem sá um allan innflutning á olíu.
En við þessar aðgerðir lækkaði olían úr
0,42 aurum í 0,28 aura pr. kg., eða um
þriðjung, og Landsverzlun hætti smám-
saman til mikilla hagsbóta fyrir alla.
Þetta er hin rétta lýsing á allri einokun
—allra daga, — hvort heldur hún er er-
lend eða innlend.
Hvert tímabil í sögu landsins hafa átt
sína Ara GuSmundssyni, sbr. bls. 316, og
hafa ekki ætíð verið nein lömb að leika
sér við. Sá, sem þessar linur ritar, þekkir
vel slíka „herra“ enn í dag. En sem betur
fer hefur Island einnig á hverri tíð átt
marga Jóna Eiríkssyni, og á þá enn í dag
Ég held ég verði að láta það eftir mér
að geta þess, að enn var það Vestmann-
eyingurinn — sem kom upp fyrsta litla
tankfyrirtækinu, — sem hafði hér forystu,
en sumir hinna „vitru“ kölluðu landráð,
því að nú væri verið að koma hér upp
kafbátahreiðri, og hver veit hvað. En eins
og gefur að skilja, gat enginn pólitízkur
flokkur eða einstaklingur truflað svo dóm-
greind almennings, að hægt væri að lifa
á slíkum orðaleik eða öfgum til lengdar.
Hér var aðeins rnn að ræða eðlilega þró-
im og heilbrigða hugsun, enda var einka-
framtakið hér eitt að verki.
Eins og gefur að skilja, fetuðu önnur
olíufélög í fótspor SheR og síðar risu upp,
og það mjög fljótt: Olíufélag Islands, og
Hið ísl. Steinolíuhlutafélag með sína olíu-
geyma.
Þá langar mig til að ljúka þessum orðum
með því að minnast enn eins manns, sem
allverulega kom við iðnsögu landsins ein-
mitt það tímabil, sem höf. ekki hvað sízt
skrifar um, það er snillingsins Magnúsar
Benjamínssonar, úrsmíðameistara, sem
enn í dag hjálpar Reykvíkingum til að
ganga með rétta klukku, en hann hefur
einn Islendinga smíðað hið fullkomnasta
sigurverk. Klukkuna, sem stendur í and-
dyri Eimskipafélagshússins, en þaðan ætf.i
hún að flytjast mjög bráðlega til varð
veizlu á virðulgeri stað.
Ég slæ þá botninn í þessar hugleiðing-
ar, og bið velvirðingar á „tiltæki“ mínu,
enda er „TOSCA“ að renna út úr Sara-
gassóhafinu framhjá og gegnum Vestind-
isku eyjarnar inn í Carabiska hafið, en
þessar eyjar seldu Danir Ameríkumönnum
á sinni tíð fyrir 7g milljónir dollara, á
þeim árum er Islendingar töldust hluti
af Danaveldi, en hver varð okkar hlutur
af þessari þá stóru upphæð? Hér leika
flugfiskarnir sér í milljónatali í sólskin-
inu yfir hinum 25 gráðu heita haffleti
og 20 þúsund feta djúpu, og veitir slíkt
mikinn unað á að horfa og truflar hug-
ann frá að skrifa um liðna tíð, og ef til vill
smámuni, samanborið við þessar dásemdir
náttúrunnar, sem hér ber fyrir augu.
Annars virðist mér að athuganir og við-
bætur eigi rétt á sér, því að höf. hefur
auðsjánalega ætlast til að bók hans kæmi
mörgum fyrir sjónir, sem traust heim-
ildarrit um íslenzka þróun, því að hann
hefur aflað henni útsölstaða í höfuðborg-
um Danmerkur, íslands, Svíþjóðar og Nor-
egs, en það hlýtur að benda til þess, að
hann hafi búizt við mikilli útbreiðslu
hennar.
FANGI A JÖLUM.
Framhald af 130. síSu.
hann á þó nóg af, að ekki sé hægt að
skjóta honum ref fyrir rass, en nú skal
ég sýna honum það. — Sko —- nei, hel-
vítis myrkur er þetta — hana þarna blót-
aði ég aftur. Sko í lyklana náði ég —
komst að, hvar þeir voru geymdir — enda
sjálfsagt, að böðullinn viti um þá og gæti
þeirra, þegar sýslumaðurinn sjálfur er
ekki heima.
— Verður þín ekki saknað — spurði
Þórarinn.
— Ég sagði þeim, að ég væri farinn —
t konunglegur embættismaður sæti ekki
lengur að drykkju með vinnufólki, þar
sem sjálfur húsbóndinn væri ekki heima.
Ráðsmanninn þurfum við ekki að óttast
í nótt. Þá eru þeir eftir Jón litlimaður og
Geiri Fíi. Við ættum alltaf að ráða nið-
urlögum þeirra. Maddaman er sofnuð í
ólund — nú og griðkonumar þurfum við
varla að óttast. — Hana, þarna ertu laus.
— Og mundu hver það er, sem gefur þér
frelsi. Það er böðull hans hátignar Frið-
riks þriðja konungs Dana, Vinda og Gauta,
eða hvað það nú heitir.
Þórarinn stökk upp, náði handfestu og
AKRANES
140