Dagblaðið Vísir - DV - 03.04.2004, Blaðsíða 18

Dagblaðið Vísir - DV - 03.04.2004, Blaðsíða 18
18 LAUOARDACUR 3. APRlL 2004 Fókus DV t Hann var hægri hönd og verndari sjálfrar Jóhönnu af örk. Hann barðist með henni gegn Englendingum í hundrað ára stríðinu, létti með henni heimsfrægu umsátrinu við Orleans-borg og bar helga olíuna inn í dómkirkjuna í Reims svo krýna mætti Karl Frakkakóng sjöunda. Hann var riddaraliðsforingi Frakka, stolt- ur, auðugur, sannkristinn, hugrakkur, ungur, fagur, sannur her- maður og lagði sérstaka rækt við bókmenntir, tónlist og sýning- ar hátíðaleika. Fyrir bráðum 600 árum var hann hengdur suður í Nantes á Bretóníuskaga, fundinn sekur um trúvillu og pynting- ar, mistnotkun og morð á að minnsta kosti 140 bretónskum börnum. Hundrað ára stríðið milli Breta og Frakka 1337-1453 gekká með hléum, ef svo má að orði komast. Þegar op- inberir hermenn og málaliðar, ensk- ir og franskir, voru ekki að murka líf- ið hver úr öðrum í viðurkenndum orustum níddust þeir á almúganum í Frakklandi, - fóru rænandi, rupl- andi, nauðgandi og drepandi um héruð landsins og eirðu engu. Ekkert dýr annað sýnir aðra eins hug- kvæmni við að murka lífið úr eigin tegund og mannskepnan; í þorpi einu á Frakklandi segir af verklaus- um hermönnum sem dunduðu sér við að nauðga húsfreyju meðan þeir grilluðu bónda hennar á teini. Létu þeir böm hjónanna fylgjast með og snæða síðan föður sinn áður en þau vom drepin. Grillstund einnar fjölskyldu í einu þorpi í 117 ára stríði. Uppalinn af grimmum afa Stríðið hafði þegar staðið í rúmlega fimmú'u ár á Frakklandi þegar Gilles de Rais fæddist hausúð 1404 inn í ein- hveija auðugustu og valdamestu fjöl- skyldu í Evrópu á þeim Úma og hafði aðsetur á Bretóníuskaga. Foreldra sína missú hann 11 ára. Þá skyldi hann fara til móðurbróður síns en sá þurfú endi- lega að falla íyrir herjum Hinriks Eng- landskóngs fimmta í orrustunni við Agincourt á degi heilags Crispins, 24. október 1415. Móðurafi Gilles tók þá við drengnum og liúa bróður hans. Af- inn þótú kaldur maður, grimmur valdaffldll og uppeldi og menntun ungu aðalsmannannna í höllu afans mun hafa verið heldur gloppótt - jafn- vel þótt miðað sé við 15. aldar kröfúr. Vellauðugri eiginkonu rænt Hundrað ára stríðið er á ofurein- földuðu máli slagur enskra og franskra um völd og lönd í Frakk- landi. Og í fjölda franskra hertoga- dæma þótú ágæúega við hæfi að Englendingar stjórnuðu ríkjum þar í landi. Þegar Gilles de Rais var að komast til manns þótú t.d. rétt að Englandsprins erfði ríki Frakka- kóngs, sem lengi hafði verið andlega sjúkur og óhæfur til landsstjórnar, og fór þá liúum sögum af framúð sonar hans, hins verðandi Karls sjöunda. f Bretóníu höfðu hertogar ýmist verið með eða á móú Englending- um, svona eftir því hvernig vindar blésu hverju sinni. Hertoginn í þeirri sveit var um 1420 fangi Karls ríkis- arfa vegna þjónkunar sinnar við Englendinga og bað þá hertogaynjan afa Gilles de Rais um aðstoð við að ná honum úr því haldi. Sem afinn gerði og lýsti hertoginn síðan opin- berlega stuðningi við Englendinga sem hélst þangað til geðveiki kóng- urinn var allur. Nú rændi afinn vellauðugri stúlku úl handa Gilles de Rais, hún var að vísu náfrænka hans og tók nokkurn úma að fá opinbert samþykki fýrir því hjónabandi en það hafðist á end- anum og vissi piltur þá ekki aura sinna tal. Til liðs við heilaqa Jóhönnu af Örk Á meðan gekk afinn til liðs við hertogann af Anjou-héraði og skyldi gerast hans herforingi í baráttunni gegn Englendingum. Afinn var hins vegar orðinn sjötugur og lítt fær til herstjórnar svo Gilles de Rais tók við starfanum og leysú með afbrigðum vel. Að því búnu gekk hann til liðs við Jóhönnu af Örk sem hafði komið af stað vakningu meðal Frakka um að losa sig við yfirráð Englendinga og styðja krónprinsinn Karl. Þau Jó- hanna og GUles léttu langvinnu um- sátri Englendinga um Orleans og krýndu ríkisarfann í dómkrikjunni í Reims. Gilles varð hans riddaraliðs- foringi en mátú í leiðinni horfa á Jó- hönnu svikna í hendur Englending- um og brennda á báli fyrir trúvillu. Gilles de Rais sagði þá riddarliðs- Ákall til Belzebúb var talið magnast mjög ef barnsblóð var borið fram við athöfnina. Og því var haldið fram að Gilles de Rais hafi nú tekið til við barnsmorð afsama ákafa og hann setti áður upp helgileiki. Og kviknað í honum einhverjar ógurlegar fýsnir til þeirra glæpa sem ægilegastir hljóta að teljast. foringjastöðu sinni lausri og hélt út á Bretóníuskaga að búa til skipús í hölium sínum fjórum þar. Hann kom sér upp heljarinnar bókasafni, hafði tónlistarmenn í vinnu og stóð fýrir úlkomumiklum uppákomum. Hann lét sig t.d. ekki muna um að setja upp umsátrið við Orleans með 500 leikurum. GUles stóð líka fyrir feikimiklum helgfleikum í kirkjum um aUan skagann. Eins og áður sagði hafði hann fengið gríðarmikil auðæfi með konu sinni en nú tók fljótt að saxast á sjóðina, því menning kost- aði líka peninga á miðöldum. Hann seldi þá eitthvað af jörðum sínum en það líkaði fjölskyldu hans stóriUa og lét setja honum stólinn fyrir þær dyr. Frá gullgerðarlist til barna- morða Þá er taUð að GiUes de Rais hafi snúið sér að þeim fræðum fornum, sem fengust við leiúna að steini vitr- inganna, viskusteininum, því með honum mætú breyta óæðri málmi í guU og halda áfram menningarstarf- inu úú á Bretóm'u. Með ástund guU- gerðarlistarinnar fylgdi misjafn sauður, þar á meðaj uppflosnaður munkur sem lét sig ekki muna um að ákaUa skrattann Belzebub svo guU- vinnslan kæmist á skrið. Slíkt ákaU var taUð magnast mjög ef bamsblóð var borið ffam við athöfn- ina. Og því var haldið fram að GiUes de Rais hafi nú tekið úl við bamsmorð af sama ákafa og hann setú áður upp helgfleiki. Og kviknað í honum ein- hverjar ógurlegar fýsnir úl þeirra glæpa sem ægUegasúr hljóta að teljast. Eftir að upp komst var hann sakaður um að hafa drepið eða láúð drepa a.m.k. 140 börn, pyntað þau, misnot- að og svívirt ýmist fýrir dauðann, í andarsUtmnum eða eftir að þau vom Uðin lík, þannig að ekki er eftir haf- andi. En aUt er það úl úundað á skjöl- um rannsóknarréttarins í Nantes á 15. öld og lýsingar með þeim hætú að jafnvel mestu grimmdarvargar tuttug- ustu aldar mættu telja sig fuUsæmda af. Enda hefur margur maðurinn und- raðst umtuman þessa fyrirmyndar riddaraUðsforingja, Ustelskanda og heittrúaða göfugmennis og jafnvel taUð víst að svUc Frakkakóngs við Jó- hönnu af Örk hafi hreinlega sturlað hann og breytt honum í skrímsU. Skáldið Perrault lét sig ekki muna um að smíða úr honum „Barb-Blue“, Blá- skegg þann sem myrti eiginkonur sín- ar sér úl gamans og gróf í haUargólf SÍn, og þaðan hefur hann ratað inn í ótal ævintýri, kvikmyndir og vampíru- bókmennúr og heUu tónverkin hafa verið samin um UlfygUð. tv.»iffV »í Hr cfauovbnpafrSt Stfpu-'&r'&vfimim* miíjk téwioCYK itnfk ttcffvwn MHí m<ffc yrfnxwjsuttitfí-J Mw uf* aim öx icmuríci n’.'.itffíHí tn »»*) ptlHlí UtthxxvuH fantxt «dtkih íc»w í'cOyifH ííc ct- <tf c fx (pvffi XxtfíuUc WlAtvfc tv>ýí<4Xrittttjítfr2c HfltyufwtHffttofp (ÍXTÖri vti Hertoginn handtekinn Með tímanum gleymast innviðir svona mála yfirleitt, óhugnaðurinn einn stendur upp úr og menn gera sér mat úr honum. Núúmamenn margir telja forúðina auka skUning á núúmanum ... Og grafa þá djúpt í gömul plögg og skjöl en þá fer ýmis- legt að koma í ljós, eins og úl dæmis í málum GUles de Rais. Um það bU sem verið var að ákaUa Belzebub og drepa börn í köstulum GUles de Rais í Bretómu voru hertoginn þar, vinir hans, vandamenn og lið hans aUt með enskan byr í sínum pólitísku segl- um. Þá hlýtur nú að hafa verið úl vansa og vandræða að fá þessa sendingu heim í hérað; GUles de Rais riddaraliðsforingja Frakka- kóngs og vin og félaga Jóhönnu af örk. Sem orð fór auk þess af sökum göfgi og hreintrúar. Síðsumars 1440 gera hertoginn og menn hans sér lítið fyrir og svipta Rais jörðum sínum og köstulum. Um miðjan september er hann handtekinn og biskupinn í Nantes ákærir hann fyrir barnamorðin og viUutrú. Vitn- in í morðmálunum eru aðaUega tvö, meintir vinir og vitorðsmenn GUles de Rais. Skjalfestur vitnis- burður þeirra er með ólíkindum keimlíkur, orð fyrir orð, línu fyrir línu. Gilles svarar strax að hann sé tilbúinn að svara fyrir vUlutrú sína fyrir rannsóknarréttinum. Ákærur um djöflatrú, barna- morð og fleira óprenthæft í byrjun október er kaUað úl þeirrar samkomu en þegar sakar- giftir hans eru mæltar fram; djöfla- trú, barnamorð, misnotkun og viUutrú, gerir GUles dómnum ljóst að hann viU taka úl máls. Sem honum er meinað, þar sem við svo alvarlegum ásöktmum skal bregð- ast með rituðu máh. Þá neitar GU- les öUu og lýsir sig sannkristinn mann. Um miðjan október fer hann líka að missa stjórn á sér við yfirheyrslur, lýsir yfir að hann við- urkenni ekki rétt sumra dómara úl setu í þessum rannsóknarrétú, einkanlega ekki þeirra sem eru hvað náskyldasúr hertoganum af Bretóníu. Það þykir dómurum ótækt og kaUa óvirðingu við sig og bannfæra Rais um hæl. Því mót- mælir hann harðlega og ítrekar vantrú sína á áðumefnum dómur- um. Einn þeirra hefði að auki lagt tU aUar sannanir gegn honum í máUnu. Nú er GiUes hins vegar orðið ljóst efúr mánaðarvarðhald, að ekki er Gilles de Rais Hinn guðhræddi aðalsmaður sem játaði á sig viðurstyggilega glæpi. stuðnings Frakkakóngs að vænta, svo hann vendir sínu kvæði í kross og viðurkennir að hafa einu sinni gluggað í bók um guUgerðarUst. Játningahvetjandi áhrif pyntinga Hér er talið að pynúngar á GUles de Rais að hætú rannsóknarréttar hafi tekið við. Og þær pyntingar höfðu ævinlega mjög „játningahvetj- andi áhrif' eins og e.t.v. mætú orða það á okkar úmum. Að minnsta kosú játaði hann brátt á sig þær sakir sem á hann em bomar, en reyndar að- eins fyrir tveimur af dómumnum, óskyldum Bretóníuhertoga, og bætir engu við af sjálfsdáðum. Nákvæmar útfærslur bamamorða og níðings- skapar koma aldrei úr hans eigin munni. En við játninguna er bannfæring- unni létt af honum og aUt fram að af- töku er hegðun hans kristUeg og til fyrirmyndar, hann fer m.a. . fram á að þeir tveir úr hirð hans sem hengja á með honum verði hengdir á efúr honum svo þeir megi læra af hegðan hans. Hef séð voðalegri hluti en nokkur annar maður Mannmergð fylgdist með atfök- unum og bað fyrir mönnunum, en Rais ræddi á móú um miskunnsemi, kærleik, fyrirgefningu og trú. Því næst fól hann drottni sálu sína og var hengdur. Hann var jarðsettur í kirkj- unni við Klaustur vorrar frúar í I

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.