Akranes - 01.01.1957, Qupperneq 45

menn til starfa sökum persónulegs kunn-
ingsskapar en hæfileika umsækjenda. Hið
eina, sem við höfum okkur til afsökunar
í þessu máli er það, að breytingar í
þjóðlífi okkar hafa orðið svo snöggar,
að okkur hefur ekki unnizt tími til að
laga uppeldismál okkar að hinum breyttu
aðstæðum. Hins vegar er þetta afsökun,
sem ekki getur gilt um aldur og ævi.
Unglingarnir, sem eiga að erfa landið,
eiga fulla heimtingu á því, að við, sem
eldri erum, gerrnn það, sem í okkar valdi
stendur til þess að þeir hefji ekki störf
sín í röðum fullorðinna manna, ver und-
ir þau búin en við vorum, sem slitum
barnaskóm í hlaðvarpa sveitabæjanna eða
í fjöru sjávarþorpsins.
Vorið 1954 var gefið út lítið kver að
tilhlutan Fræðsluráðs Reykjavíkur. Kver
þetta heitir: „Flvað viltu verða?“, og
í þvi er að finna nolckrar upplýsingar um
öll helztu störf, sem unnin eru hér á
landi. Unglingi, sem ekki hefur ákveðið
hvað gera skuli að ævistarfi, myndi vera
að nokkru gagni að lesa þetta litla kver,
einkum ef foreldrar hans og kennarar
fara yfir það með honum og svara eftir
því, sem kostur er á, þeim spurningum,
sem væntanlega vakna við iestur kvers-
ins. Þótt segja megi, að kver þetta geti
bætt úr brýnustu þörfinni hvað fræðslu
um avinnulíf snertir, er það alltof lítið
til þess að gera eins yfirgripsmiklu máli
og starfsfræðslan er, full skil. Ef vel
ætti að vera þyrftu forystumenn hinna
ýmsu starfsgreina að hefjast handa um
skrásetningu fræðsluefnis, sem atvinnu-
gi'einarnar varða. Slíkt fræðsluefni ætti
að vera eðlilegt lestrarefni í skólum
landsins, og myndi vafalaust verða það,
ef þannig væri frá því gengið, að telja
mætti ])að aðgengilegt fyrir unglingana.
Sumir kennarar hér í Reykjavík hafa
gengið vel fram í þvi, að kenna ungl-
ingunum að nota „Hvað viltu verða?“
og kann ég þeim þakkir fyrir ágætt
samstarf í þvi efni. Hef ég heyrt marga
kennara láta í ljós þá skoðun, að fræðsla
um atvinnulifið væri eðlilegra fræðslu-
efni en sumt, sem unglingunum er nú
ætlað að læra, og hygg ég, að sú skoðun
eigi við rök að styðjast.
Við íslendingar verjum miklu fé til
fræðslumála, og sýnum þannig í verki,
að við viljum búa börnin okkar sem
allra bezt undir þau störf, sem þeim
kumia að verða falin síðar á ævinni. Ég
efast ekki um, að starfsfræðsla og starfs-
valsleiðbeiningar muni smám saman
verða sjálfsagður þáttur í fræðslu þeirri,
sem hver heilbrigður unglingur getur
notið. Geti sú fræðsla aukið möguleika
þeirra til þess að komast á rétta hillu í
lífinu, hefur heillaríkt spor verið stigið
í þá átt að auka lífshamingju einstakl-
inga og þjóðar.
Litið til baka.
Áiið 1816 eru hér í Skaganum 89 manns —
þá eru Jaðar og Presthús ekki talin með. —
Ekki er þarna getið um fæðingarstað 32, en hin-
ir eru fæddir sem hér segir: 39 á Akranesi, 2
a Kjalamesi, 2 í Reykjavík, 3 á Mýrum, 5 í
Skilmannahreppi, 2 i Strandahreppi, 1 í Andakíl,
1 i Dalasýslu, 1 í Gaulverjabæ.
„SsSendinga Experiment,
í móti illhvelum, sem sækja
að bátum á sjó.
Þeir taka nýja kúa- eða nautamykju, og leggja
hana í austrið. Þá illhvelið sækir að, og sem
hún er þar blaut i austrinu, þá ausa þeir lienni
út með, móti illhvelinu og í kjalfarið. Segja
þeir að svo verði ekki af hans aðsókn meir í
það sinn, exitus acta probat“.
(Bréfabók Brynjólfs biskups,
XIV. b. bls. 574).
I sama bindi bréfabókarinnar bls. 569, er
einnig getið um róð Færeyinga til þess að fæla
burt illhveli.
AKRANES
45