Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1886, Side 57

i hdgaSur Otto, sem var byskup í Bambergi í þfzka-
landi a 12. öld og trúarboði, og 8 W
nienti Malacfliasi’ sem er e*nn aí spámönnonum í gamla testa-
• v. ®; LjónharSur var lærisveinn Eemigíusar hins helga og byr-
bví a £era kraptaverk þegar í æsku. Frakkakóngur vildi
|vi gera hann að byskupi, en Ljónharður vildi ekki, en flýði á
. undan og haíðist þar við, þangað til kóngur loksins náði
nann til að hjálpa drotningu sinni úr barnsnauð. það tókst
Jonha,rði vel og launaði kóngur fyrir það með að fáta reisa
emigiusi kirkju út í skógi fyrir hann. þar dó Ljónharður 520.
g i ■ ,e! helgaður Engelbrerht nokkrum, sem varð erkibyskup í
olni árið 1215. Honum skipuðu þeir Friðrekur þjóðverjakeisari
g Honoríus pávi að refsa greifa nokkrum, Friðreki frá Isen-
*em ^®tt hafði Tið prestskap og vakið þar á ofan æsingar
oiuverðar gegn kirkjunni. Erkibyskup lagði á stað til að segja
greita til syndanna, en á leiðini var ráðizt á hann og hann
urepinn, _ árið 1225. Fyrir þetta var Friðrekur greifi píndur til
uauða árið eptir, en erkibyskup gerður heilagur.
, 8. er kendur við Clnudius. Svo er sagt, að á dögum Díó-
iezians keisara hafi verið fimm nafnfrægir myndasmiðir í Kóm,
sem altaf settu krossmark á smíðar sínar svo sem til að gera
Pær útgengilegri. þetta varð til þess, að þeir á endanum tóku
Mistna trú, og þegar keisarinn fjekk að vita það, ljet hann fyrst
lemja þá svipum og loksins drekkja þeim. Einn af þessum smið-
Uln var Claudius.
„ ,11. er Marteimmeasa, og var það hátíð mikil fyrrum, og ein
at þeim fáu þess kyns, sem hjeldu sjer eptir siðaskiptin hjá al-
Pýðu manna, einkum í Danmörku, Noregi og Svíþjóð. Á íslandi
netur hún aptur á móti ekki verið neinn tyllidagur á seinní
otdum, en opt er hennar getið fyr á tímum. Marteinn, sá sem
dagurinn er kendur við, var borinn árið 316 í borg einni suður
a Ungveijalandi. Foreldrar hans vóru heiðnir og faðir hans
embæftismaður, rómverskur að kyni. Var hann því sendur til
ttalíu til menta og seinna tekinn í herþjónustu, þó að það væri
dflög á móti skapi hans. Svo er sagt, að hann hafi eitt sinn
yenð með herdeild sinni á Frakklandi og hitt alsnakinn bein-
mgamann, sem var að krókna úr kulda; sneið pá Marteinn yfir-
nofn sína í tvent og gaf beiningamanninum helminginn. Næstu
nott á eptir dreymdi hann Krist, sem þá var kominn í kápu-
„„“pn beiningamannsins og sagðist hafa fengið þau hjáMarteini.
^okum þessa ljet Marteinn af hermensku og varð klerkur. Eptir
Pað sneri hann móður sinni til ijettrar trúar og mörgum öðrum.
v arð hann svo nafnfrægur af öllu þessu, að lagt var að honum
að verða byskup í Tours á Frakklandi. Hann flýði þá í gæsa-
Kofa einn, til að komast hjá þessu, en gæsimar komu upp um
nann með ólátum og söngli, og hann varð byskup nauðugur
vújugur, _ og andaðist árið 400. Svo segir sagan, að Marteinn
nah drepið allar gæsirnar í hefndar skyni, og þaðan sje sá siður
Rommn, sem tíðkast hefur á Norðurlöndum alt til vorra tíma,