Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1886, Blaðsíða 71

hofðingja, en einkum þó eitt, og það var það, áð hann drykki.
"pið getið, vænti jeg, ekki geflð.mjer upplýsingar um, hvar hann
kaupir vín?« sagði Linkoln. Bindindismenn urðu glaðir við, og
töldu sjálfsagt, að sjer mundi vera innan handar að komast eptir
P^í. "það er ágætt«, sagði Linkoln, »það er mjer áríðandi, því
íeg ætla mjer að kaupa nokkrar flöskur afsamavíni, og senda
hinum herforingjunum«. Bindindismenn sneyptust, og fóru.
"Blessað tunglið« sagði kallinn, »það ber birtu á nóttunni,
Pegar allt er dimmt; en ekki skil jeg á því hvers vegna sólar-
°fjetið er að glenna sig á daginn, þegar birtan er nóg«.
Ungur maður fylgdi stúlku heim úr samkvæmi seint um
kyeld. Bæði voru mjög feimin. þegar þau voru komin heim að
húsdyrunum, stundi stúlkan því upp, að hann mætti ekki segja
neinum manni frú þvi, að hann hefði gengið með sjer. _ »Verið
Þjer óhræddur« sagði maðurinn, -jeg skammast mín víst fyrir
það follt eins mikið og þjer«.
Maður einn í Ameríku lá á banasænginni, og var að gjöra
testamenti sitt. Meðal annars ánafnaði hann konu sinni 500 dollara
árlega. »Konan yðar er ung og getur gipzt aptur« sagði nota-
rius, »á hún þá að missa gjöfina?« »Nei, í öllum bænum,
skrifið þjer heldur 1000 dollara«. »Nú,_ helmingi meira; hvers
vegna það?« «Ójú, sá sem giptist henni, hann á_það sannarlega
skilið, og mun reyna, að hann kemstj að henni fullkeyptri þó
þetta fylgi með«.
Björn bóndi í Lundi, sem er kunnur á norðurlandi fyrir
hnittiyrði sín og kviðlinga, var allra manna hræddastur við vatns-
föll, og liafði þann sið, þegar hann reið yfir ár, að halda sjer
bæði í faxið og reiðann. Einu sinni mætti hann Bjarna skáldi
Thorarensen á Oddeyri, og spyr hvaðan herra_ amtmanninn beri
að. »Jeg kom utanyfir Glerá, og reið hana nú uppa Björnísku«
sagði Bjarni. »Bölvaður apakötturinn« sagði Björn í Lundi.
»Hesturinn ber ekki það, sem jeg ber« sagði kallinn; varp-
aði malpokanum sínum yfir öxlina, og steig á bak.
Bóndi nokkur á norðurlandi misti konu sína. Daginn eptir
kom kunningi hans til hans, og var bóndi þá_ að slá úti á túni.
Aðkomumaður fer að aumkva hann út afkonumissinum. »Minnstu
ekki á það« segir ekkillinn með grátstafinn í hálsinum, »já mikill
skaði var mjer það, svona um hábjargræðistímann«.
Prestur hafði haldið þnnga ræðu um syrid og sekt og eilífa
fordæming. J>egar hann kom út úr kirkjunni kom til hans fa-
tækur barnamaður þungbúinn mjög, varp mæðulega öndinni og
sagði: »Að vinna baki brotnu alla sína æfi, hafa hvorki _i sig
eða á, og fara svo til helvítis, það kalla jeg þunnar trakteringar
þrestur góður«.
Samtal með mannætum. »Bág er tíðin, nú erum við búin
(67)