Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1887, Blaðsíða 73

• Heyrðu góðasti!« sagði valraennið við veitingamanninn,
“þjer getið líklega ekki trúað því, enjeg er eins og utan við mig af
gleði yflr að sjá aðra eins sjón. Láti þjer mig fá fjegur föt enn
°g eins mikið af öli og áðan; jeg ætla að bregða mjer allra
snöggvast út og sækja tólf aðra vesalinga. Hann er so sem ekki
á hveijum degi, afmælisdagurinn minn!«
Veitingamaðurinn fór að sækja matinn, en dánumaðurinn fór
eptir fátæklingonum.
Veitingumaðurinn beið í liðugan klukkutíma eptir dánu-
nianninum og hinni tylftinni — en einkanlega þó eptir borguninni.
So rak veitingamaðurinn alla gestina út, skaut hlerum fyrir
gluggana, tók tvíhleypuna sína og lagði á stað.
Hann ætlaði að óska dánumanninum til hamingju með
nýja árið.
Ályktun: Varaðu þig á eptir kaupum, lagsmaður!
____________ (GfG.)
Honum lá nú ekki á!
Gufuvagninn fór á hröðustu ferð á járnbrautinni milli tveggja
kaupstaða í Vesturheimi. Vagnstjórinn þurfti endilega að nýta
sjer, því vagninn hafði tafizt rjett áður tíu mínútur á því að aka
] einu yfir belju og nautastrák, en hann mátti til að vera kominn
í tækan tíma á næstu járnbrautarstöð. Hann var einmitt að hugsa
það með mesta ánægjusvip, að með annari eins ferð og þetta
inundi sjer takast það, en þá sá hann alt í einu mann koma
hlaupandi, eins og hann gat, yfir ekrurnar og inn á járnbrautina.
Maðurinn sveiflaði, eins og vitlaus væri, rauðum skyrtugarmi, og
vagnstjórinn hringdi í mesta ofboði til þess að láta vagninn nema
staðar. Hann hjelt að það mundi vera meira en lítið á ferðum,
því maðurinn leit svo ofsalega út.
»Hvar er vagnstjórinn?« tvítók maðurinn með öndina í háls-
inum, þegar hann komst að vagninum.
»Jeg er hjerna!« hrópaði vagnstjórinn, »hvað gengur á?«
"Lað er andskoti til þess að vita«, stundi maðurinn upp úr
sjer, iiþað er alt á apturfótonum. Kerlingin og strákurinn eru
farin í kaupstaðinn, alt fólkið er þotið — og nu er mjer vita
ómögulegt að ná....«
iiKondu þá og vertu fijótur, við verðum þá að hjálpast að
því, skussi, að ná því burt«, grenjaði vagnstjórinn.
i'Hveiju eigum við að ná burtu, blessuð heillin?« sagði
maðurinn með mestu stillingu.
• Liggur þá ekki neitt á járnbrautinni fyrir vagninum?*
• Nei! hef jeg sagt nokkuð í þá átt? Jeg sagði barasta að
jeg gæti ekki náð — í ...
• Náð í hvern fjandann?« öskraði vagnstjórinn utan við sig
af bræði, þegar bóndinn alt í einu stóð kyr.
• Bitti nú! bitti nú! Láttu nú mannalega, ekkert liggur á.
Skára er það óðagotið! Jeg ber ekki við að svara þjer, nema þú
talir með stillingu —■ eins og maður við mann«, sagði karlinn og
settist niður á þúfu í hægðum sínum.
(«a)