Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1891, Side 77

, Nú þótti mjer nóg komió, jeg rank til og drap liaiiii þegar
1 stað, og annaðist svo sjálfur útförina.
William fraindi minn, sem því miður er nú dáinn, var
J'annr að segja, að góður hestur væri góður hestur, þangað til,
hann hefði fælst einusinni, og að gott úr væri gott úr, þangað
j'l að úrsmiðurinn hefði klófest það fyrir alvöru; og svo var
hann opt og tíðum að grufla yflr því, hvað orðið gæti af öllum
°‘ieppnum katlaspengjurum, byssusmiðum, skósmiðum og járn-
stmðum, en enginn gat gefið honum nokkra upplýsingu um það.
Dýrt ráð.
M I Lundúnaborg bjó fyrir nokkrum tugum ára M. lávarður..
jlann þjáðist af limafaíls-sýki, og var opt svo þungt haldinn, að
nann gaj vikunum saman, komið út fyrir herbergisdyr sínar..
Linu sinni, þegarhann þjáðistmjög, var barið að dyrum, ogmaður
j skrautbúningi kom inn. Hann hneigði sig og sagðist vera
fieknir. Síðan bætti hann við: »Baron von Z., sem hefur verið
'eikur af limafalls-sýki, og sem jeg hefl læknað, sendir mig hingað
j’i ýðar, þótt jeg hafi aðeins lítinn tima, þá vil jeg . . . .« «Æ
jjpzti lseknir! sagði lávarðurinn. Verið hjartanlega velkomnir!
Pjer komið cinnutt mátulega, því jeg kvelst ákaflega*.
• Getið þjer þá alls ekki staðið á fætur?«
»J)ví er nú ver, fjórir þjóna minna verða að bera mig, þegar
Jeg vil eitthvað færa mig til«.
»Eru þjónar yðar þá ekki hjer í nánd?«
»Nei, jeg er nýbúinn, að senda þá niður í kjallara, til að
tappa vín«.
»So so! En getið þjer þá ekki kallað hátt, þegar yður er
Það áríðandi?"
»Nei! það get jeg heldur ekki; þjer heyrið víst, að jeg get
ekki talað nema í hálfum hljóðum«.
»Bess betra þá ætla jeg strax að byrja«.
Með þessum orðum tók »læknirin« gullúrið lávarðsins,
sdfurdósirnar og peningaveski, með nálægt 3600 kr. í, í stuttu
máli, allt sem íjemætt var þar inni, og hann gat flutt burt með
sjer; öllu þessu stakk hann í vasa sína, um leið oghannkvaddí
kurteislega og sagði: »|)ó yður líklega verði ekki þetta til heilsu-
bóta, vil jeg samt gefa yður það heilla ráð, að meðan þjerhvorki
getið hreyft yður, nje kallað á hjálp, þá skuluð þjer annaðhvort
l°ka hurðinni betur, eða ekki láta alla þjóna yðar fara fráyður*.
Að svo mæltu hvarf ræninginn.
]>ýtt af G. D.
Hvergi smeikur.
það er víða venja, að þegar glæpamenn eru dæmdir til
hfláts, þá er þeim leyft að biðja einhverrar bænar, og er þeim þá
veitt hún, ef auðið er. Ræningi nokkur i Bandafylkjunum, Jun
Kelly að nafni, hafði verið dæmdur til dauða, var honum leyft
(63)