Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1907, Síða 46

framréttu hönd Napóleons III. og vann með pví þjóð
sinni hið þarfasta verk, því að eins og þeim ófriði
lauk, er ekki annað sýnna en að hluttaka Dana í hon-
um hefði orðið þeim ærið dýr.
Hina næstu tvo áratugi var stjórnmálabarátta
Dana háð með liinu mesta kappi á báðar hliðar.
Eftir að stjórnarandstæðingum hafði tekisl að fella
Holstein-ráðaneytiö og siðan Fonnesbech-ráðaneytið.
kom Estrúp-ráðaneytið tii valda og magnaðist þá bar-
áttan um allan helming, er ekki tókst að fella það
eins fljótt og menn vildu. Að konungur var svo lengi
ófáanlegur til að láta þetta ráðaneyti fara frá
völdum, þótt minni hlutinn, sem því fylgdi i þjóð-
þinginu, færi með ári hverju minkandi, unz hann
varla varð i tugúni talinn, stóð annars vegar í sam-
bandi við þá skoðun konungs, að eftir grundvallar-
lögunum bæri honum engin skylda til að láta ráða-
neyti fara frá völdum, til þess að fá fjárlögin sam-
þykt af ríkisþinginu, en hins vegar mun það einnig
hafa orsakast af því, að konungur áleit, að ekkert
trygði betur sjálfstæði þjóðarinnar en rækilegar her-
varnir. En hervarnirnar — og sérstaklega víggirðing
Kauþmannahafnar — voru eitt af heitustu áhugamál-
um þes.sa ráðaneytis.
En hinni löngu stjórnmálabaráttu er nú lokið og
þvi skal ekki farið út í það mál frekar.
Með stjórnarfars-breytingunni svo kölluðu frá 23.
júlí 1901 var þingræði viðurkent til fulls í Danmörku,
og er lítt hugsanlegt, að þar verði oftar stjórnað með
minnihluta-stjórn.
Þrátt fyrir hina löngu stjórnmála-baráttu mátti
þó segja, að vinsældir konungs hjá þjóð sinni færi
með ári hverju vaxandi. Hinar feikna stórstígu fram-
farir þjóðarinnar, bæði í efnalegu og andlegu tilliti, á/
rikisstjórnarárum Ivristjáns IX. áttu vafalaust mikinn
þátt i því að afla konungi trausts og kærleika þjóðar
(34)