Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1928, Side 40

kunni hana utan bókar. Guðbrandur Vigfússon og
York Poweil voru þeir tveir menn, sem hann virti
mest á öllu Englandi, og minntist hann þeirra oft.
Helztu rit hans eru: Epic and Romance (Sagna-
skáldskapur), 1896, um lista- og bókmenntagildi það,
er íslendingasögur hafa í samanburði við samtímis-
bókmenntir annarra landa í Evrópu. Ker var 42 ára
gamall, þegar hann »fór á prent«, því að hann var
vandlátur og vanur að melta vel með sér það, sem
hann tók fyrir. í The Dark Ages, 1904, bókmennta-
saga miðaldanna í Evrópu, og English Liieraíure:
Medieval, 1912, Miðalda-bókmenntasaga Englands,
þjappaði hann saman fróðleik úr hugarfylgsnum sín-
um, sem ekki var á almannafæri. Essags in Medieval
Literature, 1905, sýnir fjölhæfl hans: Kenningar Dantes
Boccaccios, Chaucers, Gowers, Froissarts — K r gaf
út sagnrit hans í 6 bindum —, Gastons Paris (Ker
segist sakna hans sem góðs vinar, þó að þeir hafi
aldrei hitzt). Sturla The Historian, 1907, er Sturla
Pórðarson (1214—82). Ker var kosinn til að halda
hinn árlega Romanes-fyrirlestur, svo kallaðan, í Ox-
ford og kaus sér Sturlu. Hvers vegna tek eg Sturlu?
sagði hann. Af því að Oxford prentaði Sturlungu og
islenzka málfræði (1689) á undan öðrum. Hann ber
Sturlu saman við samtiða rithöfunda, Villehardouin
og Joinville, er rituðu um róstuga samtíð á líkan
hátt. Peir segja vel frá, en Sturla ber af þeim eins
og gull af eiri. Ker var ætið frá laugardegi til mánu-
dags (weekend) í All Souls’ College í Oxford. Hann
var gerður Fellow þar 1879, þ. e. nokkur hundruð
pund í árslaun og tvö herbergi upp búin. Hann var
kjörinn prófessor í skáldskap í Oxford, og komu fyrir-
lestrar hans um skáldskaparlist út 1922 Hann raun-
sakaði uppruna hinna dönsku fornkvæða (Folkevi-
ser) 1100 til 1500 og rakti þau til Frakklands. British
Academy gaf út þær rannsóknir. Áf mörgum kvæð-
um um Tistram og ísönd á 7 málum þótti honum
(36)