Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1928, Qupperneq 90

síðan, aö hann bragðaði á böfrununi, víst af kurt-
eisi við húsbóndann. Petta benti á góða siðu, enda
mátti búast við stjórnmálabrag af peim, sem við
sendisveit hafði verið.
Smám saman varð hann pó að venjast mataræði
leiguhestanna. Fyrstu mánuðina varð bann að sætta
sig við svipuhögg, af pví að liann gekk of hratt,
seinna meir, af pví að hann gekk of hægt. Brátt tók
hann að leggja af, gljáinn hvarf, höfuðið, sem hann
hafði áður borið hátt, drúpti. Mönnum, sem átt hafa
góða daga, veita punglega eríið kjör, hestum enn
punglegar. Peir eiga ekki í vændum eftirlaun, ekki
sjúklingahæli, jafnvel ekki ellihæli. Feir verða að
strita, pangað til að lotura er komlð.
Eg leitaði, sem við varð komið, að hlífa Spænska-
Hrafni, en svo nefndum við hann. Eg var vanur að
ganga í hesthúsið á hverjum morgni kl. 7 og hafði
pá venjulega stungið á mig einni tvíböku handa hon-
um. Hann lyptist pá við, má vera í endurminningu
sældardaga, er hann pá tvíbökur og sykurmola úr
silkimjúkum höndum, strokinn um síðurnar, er áður
voru algljáar, en nú skorpnar af svipuólum. Fó að
eg kæmi eáki nema einni mínútu siðar en kl. 7, pá
heyrði eg hann hneggja og blása í hesthúsinu. Hann
vissi vel, hvað tímanum leið. Vel gat verið, að liann
teldi tímana pessa liðlöngu daga með meiri ákefð en
margur-hver maðurinn. Svo sögðu vagnstjórarnir, að
pegar hann kom heim að kveldi, að loknu erfiði, og
sá mig ekki, hafi hann jafnan orðið dapur við, og
var hann pá trauður til að ganga inn í hesthúsið,
pó að preyttur væri. Eg gekk pá, ef unnt var, út til
hans seinna að kveldinu; eg vildi láta hann vita, að
enn væri lífs síðasti vinur hans.
Einn morgun kom eg inn í heslhús, í pví bili sem
einn hestamannanna bjóst til pess að berja hann
með skrúflykli, sem líklega hefir verið hendi næst.
Það er ekki sjaldgæft, að pegar hestamenn hafa
(86)