Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1928, Síða 91

orðið fyrir ónotum eða barsmíðum frá húsbónda
sínum, æði peir út í hesthús og láti reiðina bitna á
saklausum ferfættum verum. Eg preif í karlinu, barði
hann með knefanum og leifði ekki af. Eg veit ekki,
hvort vinur minn skildi, hvað eg gerði hans vegna,
en þegar eg gekk inn að jötunni hans, leit hann við
til mín og lagði snoppuna fast við munn mér, svo
sem hann vildi kyssa mig.
Oft sleit hann sig frá piltunum í réttinni, stökk að
skrifstofunni, ýtti upp hurðinni með höfðinu og
gægðist inn; má vera, að vita hafr viljað, hvort
margar ferðir væru í dag, og, ef svo væri, að biðja
mig þá að lofa sér að vera heima og hvila lúin bein.
En þó að eg væri altur af vilja gerður, var mér
samt ekki jafnan unnt að verða við þessu; honum
og hans líkum hlífa aldrei læknisvottorð.
Eitt sinn barg hann lifi mínu. Eg skyidi eitt sinn í
upphafi marzmánaðar aka á ísi frá Kallaðarnesi til
eyjar utan við Stokkhóim. Pegar hálfnuð var leiðin,
nam Hrafn staðar snögglega, og var hann þó jafnan
viljugur til gangs, er eg stýrði. Eg dangtaði í hann,
og gekk hann ekki frara að heldur, en mjakaði sér
kippkorn aftur á bak. Eg danglaði enn; þa sneri
hann höfði til hliðar, svo sem til að spyrja mig,
hvort eg væri genginn af vitinu.
Honum skjátlaðist ekki öhiungis; eg get ekki á
móti því borið, að eg hafði sopið drjúgan á í
drykkjuskála, áður en farið væri frá Kallaðarnesi.
Pó sté eg nú af sleðanum. Sá eg þá, að vatn gekk á
isinn, og fekk loksins fulla vissu um, að ef eg hefði
ekið nokkurum föðmum lengra, myndi eg með hesti
og sleða hafa hlotið hvílu á mararbofni; og samt
hafði allt fólk í Kallaðarnesi staðið fast á því, að
eyjamenn hefðu ekið þungum vögnum yíir ísinn
einni stundu fyrir komu mína.
Eg horfði á hestinn og hann horfði á mig. »Littu
nú á«, virtist mér hann segja við mig; senginn er sá
(87)