Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1928, Qupperneq 104

Ekki mús, heldur veggjadýr.
Ekki blöku, heldur speldi.
Ekki lyng, heldur móa.
Ekki mey, heldur stúlku.
Ekki má skilja eina ár eftir í skipi, heldur tvær.
4. Sagnir af síra Eggert í Glaumba\
Sira Eggert Eiríksson var prestur í Glaumbæ
1784—1813 og andaðist 1819 vetri miður en níræður.
Hann var um margt merkur maður, en nokkuð öl-
kær. Hestamaður var hann góður og átti ágæta reið-
hesta; kappól hann pá á hverjum vetri. Sjalfur hirti
hann pá i hesthúsi, er áfast var við fjósið, og bar
töðuna úr fjóstóptinni, lét hestana glepsa í hana og
endurnýjaði siðan jafnóðum sem nokkuð moðaðist.
Eigi taldi hann hest vel alinn, nema mjólkurkýr
græddi sig á úrganginum. Enginn pótti Eggert prest-
ur jafnaðarmaður og ryskingagjarn var hann, einkum
við öl. Skulu hér sögð dæmi pess.
Einu sinni reið prestur á útkirkjuna að Víðimýri.
Mætti hann pá einum landseta sinna, bónda frá
Vatnsskarði. Áttu peir orðastað saman allsnarplega
og lauk svo, að peir tóku saman. Nú víkur sögunni
til Víðimýrar. Par var komið töluvert af messufólki.
Leið svo fram til nóns, að eigi kom prestur. Ætlaði
pá fólkið að fara að halda heimleiðis. En í pví bili
sást maður koma riöandi utan flæðurnar framan við
Reykjarhól. Var pað prestur og var pá á blárri peysu,
silfurhnepptri, en reiddi slitur af frakkanum fyrir
aftan sig. Messaði prestur síðan, eins og ekkert hefði
í skorizt.
Öðru sinni messaði prestur að Víðimýri. Eftir
messu kallaði hann tvo landseta sÍDa, bændur frá
Vatnsskarði og Vatnshlíð, inn í skemmu á hlaöinu á
Víðimýri. Læstu peir að sér. Leið svo og beið, að
peir komu eigi út, en prusk mikið heyrðist úr skemm-
unni. Eigi var opnað, pótt barið væri í hurðina; voru
(100)