Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1945, Síða 85

þvarr að miklum mun, eftir að blóðvatnslækning
var tekin upp um aldamótin, og síðustu árin hefur
verið tekin upp gegn henni varnarbólusetning, er að
jafnaði veitir ónæmi a. m. k. nokkur ár. Önnur er
taugaveikin; hefur varnarbólusetning þeirra, sem eru
í smithættu, nokkuð verið tíðkuð á siðari árum, með
góðum árangri, en ekki veitir hún jafnlangvinnt ó-
næmi og barnaveikibólusetningin. Enn hefur verið
reynd bólusetning gegn kíghósta og blóðvatn gegn
mislingum.
Áður var þess getið, að fyrsta tilraun til löggjaí'-
ar varðandi sullaveikivarnir, var tilskipun frá 1869
um hundahald. Hún var numin úr gildi 1890, er sett
voru Iög um hundaskatt, er enn gilda. Þar eru m. a.
fyrirmæli um, að brenna skuli sullmengað slátur
eða grafa djúpt í jörð og heimilað að setja reglu-
gerðir um lækningu hunda af bandormum. Hafa
slíkar reglugerðir verið settar í öllum sýslum og
nokkrum kaupstöðum, en gagnið af þeim að vísu
harla vafasamt, enda verið misjafnlega ræktar. Hitt
orkar ekki tvímælis, að sullaveikin hefur stórum
þorrið síðan 1874, og þvi meir, sem lengra hefur
liðið. Mun þar nokkru valda fækkun hunda og fyrir-
mæli laganna um meðferð sullmengaðs sláturs, sem
mun betur framfylgt en áður, síðan sláturshús urðu
algeng, en einkum mun það valda, að almenningi
hefur æ betur skilizt, hver hætta getur stafað af
hundunum, og þvi meiri varúð höfð í umgengni við
þá, aukinn þrifnaður yfirleitt og bætt húsakynni. En
lengi framan af var fólk vantrúað á, að sullaveiki-
hætta stafaði af hundunum. Má vafalaust þakka þá
breytingu, sem í þessu efni er orðin á almennings-
álitinu, að ekki litlu leyti læknunum, er margir hafa
gert sér far um að gera almenningi hættuna skilj-
anlega; var dr. J. Jónassen þar fremstur i flokki;
bæði undan og eftir að hann varð landlæknir var
hann sí og æ að brýna varúð fyrir almenningi í
(83)