Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.2005, Qupperneq 26

26 LAUCARDAGUR 1. OKTÓBER2005
Helgarblað DV
Þórhildur Ólafsdóttir útvarpskona á Talstöðinni og Melkorka Óskarsdóttir ferðuð-
ust um Asíu í tvo mánuði í sumar og lentu í ýmsum ævintýrum. Þórhildur telur
að enginn verði samur eftir að hafa kynnst gjörólíkum menningarheimi Asíu. Hún
stiklar á stóru í gegnum þá tvo mánuði sem þær ferðuðust um og segir meðal ann-
ars frá því þegar hún tók óvænt og óvart þátt í að smygla eiturlyfjum við undirleik
spangólandi hunda við landamæri Kambodíu.
„Ég held að enginn verði samur
maður eftir ferð eins og þessa enda er
þessi menningarheimur svo gjörólík-
ur öllu því sem við eigum að venjast,
og sérstaklega heiliandi," segir Þór-
hildur sem er rétt að dusta af sér
ferðarykið og átta sig á hversdeginum
áný.
Þórhildur átti sér lengi draum um
að fara í svona ferð og þegar Melkorka
Óskarsdóttir vinkona hennar lýsti sig
reiðubúna að fara með henni í bak-
pokaferðalag um Suðaustur-Asíu var
brottfarardagur ákveðinn 11. júlí síð-
astliðinn. „Við vorum í sjálfu sér ekki
lengi að undirbúa okkur því hugsunin
var að spila dáh'tið eftir fingrunum.
Við keyptum okkur bara ferð til
London og þaðan til Bangkok í
Taílandi og sömu leið til baka. Allar
ferðir þar á milli létum við ráðast en
við ferðuðumst mest með rútum,“ út-
skýrir hún og segir að eftir á að hyggja
hefðu þær komist hjá ýmsum mistök-
um ef undirbúningurinn hefði verið
betri.
Fastar í Abu Dhabi í 50 gráðu
hita
Ótrulcgl hvernig hægt er að venjast bví
að horfa brostin augu betlandi barna
M'Mdur upplifði ýmislegt sem á eftir að hafa
áhrifá hanafyrir lífstíð í Asíuferð sinni. Hún
segir að enginn komi samur úr svona ferð.
áttum ofsalega skemmtilegt spjall við
hana. Við fórum með hana og gáfum
henni að borða og ég hefaldrei hvorki
fyrr né síðar séð nokkra manneskju
taka eins hraustlega til matar síns."
Fyrstu mistökin mættu þeim dag-
inn sem þær héldu á brott, þegar þær
ætluðu að taka framhaldsflug áfram
til Bangkok. „Já, þá áttuðum við okk-
ur á að það þurfti vegabréfsáritun inn
í Tafland og við komumst ekki með
vélinni. Það bjargaðist daginn eftir
þegar við fengum áritun í Taflenska
sendiráðinu. Flugið til Bangkok var
með millilendingu í Abu Dhabi en
þegar við lentum þar var flugið áfram
til Taflands pakkfulit og ekki glufa
næstu þijár vikur! Hitinn í Samein-
uðu arabísku furstadæmunum var
um 50 gráður og við sáum fram á
næstu vikumar í þessum bakarofni.
Nokkuð sem við voru ekki spenntar
fyrir svo við settumst inn á ferðaskrif-
stofú til að ffeista þess að finna ein-
hverja leið út úr landinu. Útlitið var
ekki gott en þar sem við sitjum í loft-
kældri skrifstofunni vonlausar og
kvíðnar yfir því að þurfa út í bakarofn-
inn aftur, afþantar fjögurra manna
fjölskylda flug til Bangkok daginn eft-
ir. Ótrúlegt en satt og við vorum
hólpnar," rifjar Þórhildur upp og
hristir höfuðið.
Rottur á stærð við ketti og
kakkalakkar á stærð við rottur
Daginn eftir voru þær lentar í
Bangkok við notalegt hitastig. Þrjátíu
gráðu hiti var ekki til að kvarta yfir og
vinkonumar notuðu góða veðrið og
skoðuðu borgina. Þórhildur segir að
notalegt hafi verið í Taflandi, bæði
hreinlegt og fólkið yndislegt. „Hrein-
legt og ekki hreinlegt,“ segir hún og
bendir á að eftir strætunum hafi
spásserað þær stærstu rottur sem
hún hafi séð. „Og ekki bara stórar
rottur, heldur kakkalakkar sem vom á
stærð við rottur. Þeir vom ótrúlegir.
Menn vom greinilega vanir þessum
skepnum því enginn kippti sér upp
við það að þessi óhugnaður skriði við
fætur fólks. En við urðum líka vitni að
ótrúlegum þrifnaði því oft kom mað-
ur til dæmis að þar sem hópur Taí-
fyndinga stóð vopnaður skrúbbum og
sápu og hamaðist á almenningssíma-
klefa eða húsvegg og skrúbbaði
þannig að sást í gegn.
Þannig hreingemingar sáum við
víða en það vom lflca haugar af drullu
og skít á stöku stað,“ segir hún og
bætir við að í landinu hafi fleira kom-
ið á óvart.
„Ávextimir þar em engu lflcir. Þar
sáum við óteljandi tegundir sem við
vissum ekki einu sinni að væm til: Og
svo góða að þeir bráðnuðu upp í okk-
ur. Við stóðum á ávaxtamarkaðinum
og röðuðum ofan í okkur, alltaf nýrri
og nýrri tegund. Ég fæ vatn í munn-
inn en ég skil ekki hvers vegna þessar
framandi tegundir sem ég veit ekki
einu sinni nöfnin á em ekki fáanlegar
hér. Og ekki nóg með það heldur vom
þeir ávextir sem við þekkjum og erum
vön hér hreint msl í samanburði við
þeirra lostæti. Ananasinn til dæmis
sem við fáum hér heima er eins og
frauðplast á meðan sá sem við feng-
um í þessum löndum var eins og
ræktaður í hungangsbúi. Þannig vom
allir ávextir, skil ekki hvaðan menn fá
það sem þeir selja okkur héma
heima," segir Þórhildur, enn með an-
anasbragðið í munni.
Leið eins og í Paradís
í Bangkok vom þær í nokkra daga
en héldu síðan út á landsbyggðina og
skoðuðu sig um. „Taflendingar em
snillingar í matargerð. Allt sem þeir
elda er gott, þeir hafa þjónustulund-
ina í blóðinu oglandið er fallegt," seg-
ir hún og skilur vel hvað vesturlanda-
búar em að sækja þangað.
Hvarvetna var þeim vel tekið og
sumstaðar leið þeim eins og í Paradís.
Þannig lágu þær í meira en viku á eyju
sem heitir Koh Tao og létu sólina
baka sig á daginn og skemmrn sér á
kvöldin. „Næsta eyja við heitir Koh
Pha Ngan en hún er ffæg fyrir það
sem kallað er Fuil moon dance party.
Eins og orðin bera með sér er þar
mikil gleði þegar tungl er fullt. Mest er
um vesturlandabúa sem dansa,
drekka, dópa og elska eins og þeir
mest mega á meðan á þessu stendur.
Eitt heljarinnar reif," segir hún hlæj-
andi og játar að það hafi nú dáh'tið
kitlað að bregða sér yfir en þær hafi
horfið frá því af ýmsum ástæðum. „Já,
við skulum ekki útskýra það frekar en
við höfðum það meira en gott þar
sem við vorum. Úti fyrir Koh Tao kaf-
aði ég í fyrsta sinn og það var heilt æv-
intýri. Ótrúleg fegurð þama neðan-
sjávar, gróðurinn, kóralamir og allar
litlu fiskategundimar sem þama lifa í
sjónum em litskrúðugri en hægt er að
lýsa. Þama niðri er annar heimur,"
segir hún og augun glampa við til-
hugsunina.
Verðlag fyrir túrista og
heimska túrista
En allt gott tekur enda. Þær stöllur
vom ekki komnar alla þessa leið til að
lifa hóglífi. Þær drifú sig því af stað yfir
landærin til Laos
Þórhildur útskýrir að um leið og
þær vom komnar yfir hafi þær fundið
breytingu. „Vegimir, þeir vom alveg
hryllilegir. Bæði seinfamir, holóttir og
rykugir. Fólkið er ekki eins opið og þar
verður maður meira að vera á verði
fyrir því að ekki sé svindlað á manni.
Það var reyndar ekki aðeins í Laos,
heldur einnig í Víetnam og Kambod-
íu. í raun em þrjú verð í gangi, eitt fyr-
ir heimamenn, annað fyrir túrista og
það þriðja fyrir heimska túrista," seg-
ir Þórhildur hlæjandi og játar að þær
hafi stundum tilheyrt þeim síðast-
nefndu.
Hún bendir á að þrátt fyrir að þær
hafi stundum greitt hæsta verðið hafi
það alls ekki verið dýrt þvf þessi lönd
séu svo langt fyrir neðan vestræn
lönd í verðlagi að þar skilji himinn og
haf að. Fyrir Islendinga sem vanir em
að greiða hátt verð fyrir hlutina kostar
nánast ekki neitt að vera í þessum
löndum. „Þrátt fyrir það prúttuðum
við alltaf enda ekki með úttroðna vasa
af fé í þessu tveggja mánaða ferðalagi
okkar. Kosmaðurinn við ferðina var
eigi að síður langt undir því sem við
gerðum ráð fyrir enda gátum við lítið
keypt. Bæði vegna þess að erfitt er að
finna fatnað á tröllskessur eins og mig
í þessum löndum og svo var ómögu-
legt að draslast með meiri farangur en
við nauðsynlega þurftum," útskýrir
hún og það ætti ekki að vera nokkur
vandi að skilja það.
Dóp á hverju horni
I Laos stöldmðu þær við og skoð-
uðu það markverðasta en Þórhildur
segir að ef þær hefðu átt að fara á alla
þá staði sem þeim þótti áhugavert að
skoða væm þær líklega enn í Asíu. Svo
margt er að sjá. Og ekki síður að upp-
lifa ýmsa þá hluti sem þær aðeins
höfðu lesið í bókum, séð í bíómynd-
um eða heyrt um annars staðar frá.
„Við höfðum ekki verið lengi í Laos
þegar okkur var boðið dóp. Það var
allstaðar og kostaði „ekki neitt", eða
svo gott sem. Bæði kannabis og ópí-
um sem otað var framan í okkur. Ég er
ekki mjög vel að mér í því hvað ná-
kvæmlega þetta allt var en Mklega var
ópíuminu umbreytt í heróín. Þeir
vom ekkert að fara leynt með þetta. í
Kambódíu fengum við okkur til dæm-
is pítsu á veitingastað og vorum
spurðar hvort ekki mætti bjóða okkur
pítsuna „happy"! „Happy, hvað"?
spurðum við og komumst fljótt að því
að þá strá þeir grasi yfir hana. Við
þökkuðum pent, vorum ekki sérlega
áfjáðar í hana þannig, enda fréttum
við síðar að slflcar pítsur skilja fólk yf-
irleitt eftir í allt öðm ástandi en
„happy"," segir Þórhildur og hlær.
Það væri að æra óstöðugan að ú'-
unda allt sem þær Melkorka og Þór-
liildur upplifðu í þessari ferð. Holt og
bolt mættu þær ekki öðm en vinsam-
legu viðmóti. Nokkur landanna em
að vinna sig upp úr ýmsum hörm-
ungum; stríðum og styrjölduir, fátækt
og hungursneyð. Hún nefnir sérstak-
lega Kambodíu en þar má sjá menjar
skelfilegra tíma víða. „Ógnarstjóm
rauðu Kmherana kostaði milljónir
Kambódíumanna h'fið og landið log-
aði í borgarastyijöldum og skæm-
hemaði þar til á síðasta áramg,"
bendir hún á og þarf ekki að taka fram
að enn fer hrollur um margan mann-
inn sem þó var víðs fjarri á þeim tíma.
Eitt hryllings ævintýri yfir
landamærin til Víetnam
Þórhildur segir að í gegnum þessi
fjögur lönd sem þær heimsóttu hafi
þær verið nokkuð ömggar. Þær héldu
sig alltaf saman og vom ekki að þvæl-
ast þar sem þær vissu að þær hefðu
h'tið að gera. „Melkorka var miklu
kjarkaðri en ég og það komu þær
stundir sem blóðþrýstingur og hjart-
sláttur rauk upp úr öllu valdi hjá mér.
Meira segja gott betur," segir hún og
rifjar upp ferðina yfir landamæri Laos
og Víetnam. „Úff, þá var ég nokkuð