Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.2005, Blaðsíða 27

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 7. OKTÓBER 2005 27
viss um að ég myndi aldrei snúa heim
aftur, ekld einu sinni liðið lík,“ segir
hún og brosir þó að sannarlega hafi
henni ekki verið hlátur í huga þá.
í kuldalegum bæ sem byggði tilvist
sína á því einu að þangað komu þeir
sem ætluðu úr landi til Víemam, hófst
þeirra hryllings ævintýri. „Við vorum
ferlega þreyttar eftir langt ferðalag á
holóttum vegum í lélegum langferða-'
bfl, þegar við komum þangað. Við
ætluðum að freista þess að ná annarri
rútu þaðan yfir landamærin. Um leið
og við komum á staðinn og vorum
ekki einu sinni komnar út úr þessari
þreyttu rútu sem við vorum búnar að
ferðast með nógu lengi, stekkur mað-
ur inn og spyr hve margir séu að fara
yfir landamærin. Við gefum okkur
ffam, héldum að hann væri þama
starfsmaður. En það kom fljótt í ljós
að það var hann alls ekki. Hann vildi
hins vegar bjóða okkur far með sér í
„mini van“, sem hann var á. Honum
virtist vera það mikið kappsmál að fá
okkur með en það var ekki spuming,
það ætluðum við okkur ekki. Enda
þótti okkur þetta í meira lagi spúkí.
Nauðugar með smyglara yfir
landamærin
Við komum honum í skiining um
það og fómm að miðasölunni til að
kaupa okkur miða í rútuna. En þá tók
sá ákafi undir sig stökk og var kominn
inn fyrir í miðasölunni, talaði heil
ósköp og útskýrði með handapati og
látum. Það fór ekki milli mála að við
vomm umræðuefnið. Það hefði því
ekki átt að koma okkur á óvart að fá
engan miða. Sama hvað við reyndum,
nei, þeir hristu höfuðið því miður var
uppselt og ekki hægt að fá far áfram,
fýrr en guð má vita hvenær.“
Þórhildur rifjar upp að ekki hafi
þeim litist á bfikuna. Þama vom
greinilega samantekin ráð. „Það
gengur flest fyrir mútum þama og
besta fjárfesting manna er maður í
lögreglubúning. Þannig komast
menn nokkuð vel áfram. Það er að
segja ef þeir eiga peninga."
Þar sem þær Þórhildur og Mel-
korka standa og horfa á eftir hálftómri
rútunni sem þeim var sagt að uppselt
væri í, dansar mannfígúran fyrir
framan þær og er ákafri en nokkru
sinni í að fá þær með sér. „Við sáum
að við áttum ekki um neitt annað að
velja en fara með honum. Þegar við
erum að stíga upp í bílinn, koma fjór-
ir aðrir vesturlandabúar að. Við vor-
um fljótar að átta okkur og fengum
þau tÚ að koma líka með, ætluðum að
því fleiri sem við værum því öruggari
værum við. Svo skröltum við af stað í
bílnum sem var fullur af hrísgrjóna-
pokum og einhveiju fleiru," rifjar Þór-
hildur upp.
Tvær töskur fullar af hvítu
dufti
Ferðin sóttist hægt því maðurinn
gerði ekki annað en stoppa og feija í
bílinn fleiri hrísgijónapoka. Skömmu
áður en þau koma að vegabréfsskoð-
uninni bætist annar maður við, rifjar
Þórhildur upp. „Hann var með tvær
stórar áltöskur. Okkur var ekki farið
að Utast á blikuna. Bílstjórinn var
ofsalega stressaður og við gátum ekki
betur heyrt en þefr hnakkrifust um
eitthvað sem varðaði töskumar. Ég
var farin svima og beið bara eftir að
eitthvað skelfílegt myndi gerast," ség-
ir Þórhildur kfminn á svip enda fjarri
öllum hættum í mjúkum sófa heima á
íslandi.
„Við landamæratékkið stoppar
maðurinn og fer inn. Við sjáum að
hann réttir seðlavöndul til tollvarð-
anna og ailir em kampakátir." í bíln-
um biðu krakkamir á meðan og í öll-
um látunum sjá þau hvað áltöskumar
hafa að geyma. „Hún var full af hvítu
dufti í pokum og kom ekki á óvart.
Ætli sumir hrísgrjónapokanna hafi
ekki geymt eitthvað svipað. Sannleik-
urinn rann upp fyrir okkur, við vorum
skálkaskjól eiturlyfjasmyglara, og ef
eitthvað myndi fara úrskeiðis væmm
við í stórkostlegum vandræðum."
Troðnir bílar af spangólandi
hundum biðu dauðans
Þórhildur riíjar upp fíðan sína þau
fáu andartök sem þau biðu í bílnum
við landamæraeftirlitið. Hrollurinn
læðist niður bakið á henni þegar hún
minnist andrúmsloftsins á staðnum.
„Mitt í þessu byrjaði að hellirigna en
það varð til þess að afft varð enn öm-
urlegra og varpaði grámóskulegri
birtu yfir þennan óaðlaðandi stað. Og
það sem fyllti mælinn var þegar tveir
bílar fullir af hundum sem spangól-
uðu og vældu út í rigninguna stopp-
uðu við hlið okkar," segir hún hikandi
og þagnar. Er ekki viss um hvort hún
á að segja meira, vitandi það að við-
mælandi má ekkert aumt heyra um
hunda. „Á ég að halda áfram," spyr
hún og það þýðir ekki að víkjast und-
an því. „Þeim var troðið... Nei, ekki
troðið heldur pakkað svo mörgum
saman að þeir gátu ekki hreyft sig.
Þeir gátu ekki einu sinni hrunið niður
en við og við kom einhver, opnaði
eitthvert búrið og kastaði út hræi af
minnstu hundunum sem höfðu troð-
ist undir þeim stærri. Bara út í busk-
ann; þessir menn voru ekki að velta
því frekar fyrir sér. Þetta var óhugnan-
legt," segir Þórhildur sem fann illa til
með dýrunum sem spangólandi biðu
þama dauðans en hún segist ekki vita
hver tilgangurinn við að feija
hundana yfir landamærin var. „Ég
sagði a.m.k. við Melkorku að það
kæmi ekki til greina að ég borðaði kjöt
íVíemam," segirhún.
Hótaði öllu illu og heimtaði
peninga
En aftur að eiturlyfjasmyglinu. „Já,
ég hef ekki gleymt því en eftir
taugastrekkjandi bið var okkur hleypt
yffr landamærin og það var eins og
létti yfir bílstjóranum: hann var hólp-
inn - enda búin að múta ölfu ein-
kennisklæddu sem hann hitti. Og við
vonuðum bara að við værum hólpin
líka. En við vorum enn föst í bíl með
eiturlyfjasmyglurum í fjallahéraði í
Víetnam, í hellirigningu og myrkri. Og
svo fór hann að heimta af okkur pen-
inga. Ég skildi aldrei almennilega
hvað gerðist, en ein stelpan sem var
með okkur í för reifst við hann á móti.
Hann hótaði okkur öflu iilu, ætlaði að
henda okkur út úr bílnum, en hætti
svo við og þessi ferð dauðans hélt
áfram." Og næstu tímar voru erfiðir.
„í raun er alft í móðu, ég var svo skít-
hrædd," segir Þórhildur. „En þetta
endaði vel, sem betur fer," segir hún.
„Ekkert fangelsi, ekkert ofbeldi og við
vorum ekki einu sinni rænd. Hann
var með hugann við eiturlyfin og
mátti liklega ekki vera að því að hrella
einhverja taugatrekkta túrista. Hann
keyrði okkur meira að segja að rosa-
lega firiu hóteli loksins þegar við
mættum á áfangastað," segir Þórhild-
ur og bætir við að þær stöllur eigi
seint eftir að gleyma hve gott var að
liggja lengi í volgu baði og sofa í
mjúku rúmi.
Hægt að venjast því að horfa í
brostin augu betíandi barna
Löndin sem þær Þórhildur og
Melkorka heimsóttu em þekkt fyrir
vændi. Þórhildur segist alls ekki hafa
orðið vör við neitt slíkt í Taflandi enda
hafi hún ekki heimsótt þannig staði.
Eftir því sem sunnar dró urðu þær
frekar varar við misnotkun á konum
og bömum. „Skelfilegast er ástandið í
Kambódíu en landið er þekkt fyrir að
þangað hafa sótt vestrænir pedófílar í
hópum. Þar hefur þeirra góssenland
verið og þeir hafa óáreittir getað not-
fært sér fátækt hörmung þeirra bama
sem þar betla á götunum. Nú hefur
hins vegar verið gert átak í því að
vinna bug á því bamavændi sem þar
hefrir verið stundað. Alþjóðleg sam-
tök gegn bamavændi hafa hrundið af
stað herferð og það má lesa á skiltum
hvarvetna um landið. Mér skilst að
það hafi skilað einhverjum árangri,"
segir hún og bendir á að bömin á göt-
unni, illa til reika, svöng og fátæk hafi
að öllum líkindum verið auðveld bráð
fyrir þá níðinga sem þangað leituðu í
þeim erindum.
Þórhildur er ekki í vafa um að þessi
ferð hafi haft mikil áhrif á hana. En
stundum vom hlutimir erfiðir. Hún
segir það hafa verið sérstaklega erfitt
að horfa upp á fátækt og eymd sem
hvarvetna blasti við. „Ótrúlegt en satt,
það er hægt að venjast því að horfa í
brostin augu berfættra betlandi
bama. Því hefði ég ekki trúað nema
reyna það en við hættum nánast að
veita þeim athygli. Fyrst vomm við
sjokkeraðar og mig langaði svo til að
vera rík svo ég gæti látið eitthvað af
hendi rakna. En það hefði verið eins
og dropi í hafið og guð einn veit hvort
þau hefðu notið þess sjálf að fá ein-
hveija aura í lófann. Við kynntumst
hins vegar lítilli telpu í Víetnam sem
talaði dálitia ensku og áttum ofsalega
skemmtilegt spjall við hana. Við fór-
um með hana og gáfum henni að
borða og ég hef aldrei hvorki fyrr né
síðar séð nokkra manneskju taka eins
hraustlega til matar sfns. Þá áttaði ég
mig á það er einmitt það sem maður
á að gera, gefa bömunum að borða í
stað þess að rétta þeim aura. Maga-
fyllina er ekki hægt að hirða af þeim,"
bendir hún á.
Þórhildur hvetur allt ungt fólk sem
á þess kost að fara í svona ferð. „Ég get
lofað því að þeir sem það gera, koma
ekki samir til baka. Eg sé ekki eftir
einni krónu sem ég fór með í þetta
ferðalag. Reyndar vom þær mun færri
en ég hélt en ég hef ekki tekið það al-
veg saman. En svona fljótt á litdð held
ég að öll þessi ferð sem stóð yfir í tvo
mánuði hafi kostað mig um 300 þús-
und. Já, svona eins og hálfsmánaðar
sólarlandaferð," segir hún með festu
og af svipnum má ráða hvað Þórhildi
Ólafsdóttur finnst um þá samlíkingu.
bergljot@dv.iS
íKambódíu fengum við okkur til dæmis pítsu á veitingastað og vor-
um spurðar hvort ekki mætti bjóða okkur pítsuna „happy"! „Happy,
hvað?"spurðum við og komumst fljótt að þvíað þá strá þeir grasi
yfirhana.