Dagblaðið Vísir - DV - 12.04.2006, Side 27

Helgarblað JJV
MIÐVIKUDAGUR 12. APRÍL 2006 27
I

Ástin
Örlög Teddu hvað ástarmálin
vaiðarréöust þarm 17. aprú 1986.
„Þá buðu frænka mfn og vinur
hennar mér til sín, til að kynna mig
fyrir manni. Sá var Haukur Þor-
steinsson og hann vann á skíða-
svæðinu í Kerlingarfjöllum og Blá-
fjöllum. Við smullum saman frá
fyrstu stundu. Við vorum bæði mik-
ið útivistarfólk; ég hafði reyndar
aldrei stigið á skíði, en Haukur var
nánast fæddur á skíðum og hafði
verið skíðakennari. Það átti heldur
betur eftir að breytast
með mig, því
Haukur og
aðrir kennarar
kenndu mér á
skíði og ég
starfaði sem
skfðakennari í
tíu ár. Haustið
eftir að við
kynntumst
ákváðum við að
fara vestur á
Hellissand og ná
okkur í pening.
Ég fór að vinna í Landsbankanum en
Haukur fór á sjóinn sem hann hafði
aldrei á ævinni gert. Ég entist stutt í
Landsbankanum, en þá fór ég að
beita, þar vom peningamir. Um ára-
mótin þegar við vorum að flytja suð-
ur lentum við í slysi, veltum bílnum
og ég mjaðmargrindarbrotnaði á
fimm stöðum þannig að við tók löng
spítalalega. Það þurfti ekki að skera
mig upp, en ég lá á sjúkrahúsi í sex
vikur þangað til ég nennti ekki að
vera þar lengur og vildi heldur liggja
heima hjá mér. Svo réðum við okkur
til starfa í Kerlingarfjöllum um sum-
arið þar sem ég var lyftuvörður. Að-
stæður þar vom þannig að ég þurfti
að ganga mikið, eltí kennarana og lét
þá kenna mér á skíði. Ég var í góðu
formi þegar ég bromaði og var fljót
að ná mér og jafhaði mig ótrúlega
fljótt um sumarið. Þegar við komum
aftur í bæinn fór ég að vinna hjá
Vélorku við bókhald, við byggðum
okkur hús í Mosfellsbæ og ég varð
ófrísk að syni okkar, Amóri, sem nú
er 17 ára. Það var ekki gott að vera
ófrísk ári eítír svona mikið brot og
meðgangan var mjög erfið."
torfæruhjól, kom hann heim og
datt beint inn í fslandsmeistara-
keppnina. Ári síðar keypti hann
hjól handa Arnóri sem þá var 10
ára, Aníta fór svo að hjóla ári
seinna, en ég var orðin 38 ára þeg-
ar ég fór að prófa. Það sumar
hjólaði ég kannski fjórum sinnum
yfir sumarið, en núna reyni ég að
hjóla um hverja helgi, allt árið. Það
em brautir hér í kringum Reykja-
vík, en þær em nánast allar ónot-
hæfar á vetuma þannig að við för-
um með tengivagn aftan á bílnum
með hjólun-
um okkar á
og hjólum í
fjörunni við
Þykkvabæ og
Þorlákshöfn.
Þorlákshafn-
arbúar vom
reyndar að
opna braut
sem verð-
ur vonandi
nothæf allt
árið. Aníta
Samheldin fjölskylda
Tillitssemi erlykillinn að góðu lífi.
dóttir mín byrjaði að keppa fyrir
þremur ámm. Þá vom þær þijár
sem kepptu, Am'ta, Heiða í Nikita
og Sara. Svo kom ein ný inn, Karen,
sem er að verða 14 ára. Þessar fjór-
ar stelpur hafa verið þungamiðjan
og svo hef ég tekið þátt í einni
keppni á sumri bara tíl að vera
með. í síðustu keppni sumarsins í
fyrra vorum við átta stelpur sem
tókum þátt og það er met. Ég hef
unnið markvisst að því að fá stelp-
ur til að hjóla. Ég er með sérstaka
stelpuferð á vorin, svokallaða End-
uro-ferð, sem þýðir að maður hjól-
ar lengri vegalengdir úti í náttúr-
unni, eftir stígum. Mótor Cross er
bara braut, hringur með stökkpöll-
um. Við Haukur höfum staðið fyrir
stelpunámskeiðum og meðal ann-
ars fengið erlenda kennara. Stelp-
urnar á námskeiðunum hafa verið
frá 12 ára og ég verið aldursforset-
inn, en núna er komin ein eldri en
ég. Þetta hefur verið strákasport í
gegnum tíðina og ég vil endilega
breyta því!!! Þetta er allt of
skemmtilegt tíl þess að láta strák-
ana eina um þetta. Það er svo mik-
ið adrenalín sem fer af stað og eftir
heilt maraþon á undir fjórum tím-
um í kringum Mývatn og tók svo
þátt í mörgum hálfum maraþonum
það sumar að auki."
Sumaríö2000 uröu mikil þáttaskU
í M Teddu og hún fékk of stóran
skammtaföllu; vinnu, álagi ogsorg.
„Ég hreinlega brann yfir. Ég hafði
rekið veitingasöluna í golfskálanum í
Garðabæ í tvö ár og þetta sumar voru
óvenjulega mikil veikindi á starfsfólki
svo ég þurftí að bæta mikilli vinnu
við mig. Ég hljóp mikið og rak heim-
„Mamma lést 8.
ágúst árið 2000, að-
eins 55 ára að aldri.
Nokkru síðar tók ég
þátt í hálfmaraþoni
- og hljóp á vegg
eins og kalla það.
Mig byrjaði að
verkja alls staðar og
hefði auðvitað átt
að hætta, en keppn-
isskapið og þrjósk-
an kom í veg fyrir
það. Eftir þennan
dag fór ég að fá
heiftarlega verki um
allan líkamann og
blóðþrýstingurinn
fór niður í lægstu
mörk, þannig að ég
gat ekki komist milli
hæða vegna mátt-
leysis. En ég hefval
og vel að vera ekki
sjúklingur."
Ég hef val og vel að vera ekki sjúkling-
ur og algjör forsenda fyrir því að vera
í lagi er að hreyfa sig hæfilega. Auð-
vitað ætti ég ekki að vera í tor-
færunni, þar em rosaleg átök en ég
lifi bara einu sinni og það er um að
gera að lifa því lífi skemmtilega."
Aðalatriðið er að taka þátt
Svo skemmtilega reyndar aö í
haust og vetur hefur Tedda faríö úr
landi til aö tafca þáttítoifæiukeppnL
„Já, í haust fundum við
mæðgumar ásamt Karen stelpu-
keppni í torfæm í Bretlandi og skellt-
um okkur þangað. Þar vom 167
keppendur, allt stelpur, á aldrinum 6
ára til 41 árs og ég var aldursforset-
inn. Þetta var fyrsta keppnin okkar í
útlöndum og það var æðisleg upplif-
un. Almennt fer ég samt ekld í keppni
nema með því hugarfari að ljúka
keppni, ekki til að ná einhveiju sætí
vegna minna veikinda. Mér hefur
teldst það og er mjög ánægð með
það. Aðalatriðið er að vera með. Ég
get verið í crossinu ef ég held mér í
góðu formi og það reyni ég. Ég geri
æfingar heima, því ég er lítíð fyrir að
fara á líkamsræktarstöðvar. Ég er
með þrekþjálfa heima, mína mottu
og lóð og svo hjóla ég um helgar, auk
þess sem við Haukur spilum bad-
minton einu sinni í viku."
Stefnir að kvennaflokki í
torfæru
Tedda og Haukur stofnuöu
mótorhjólaverslunina Nftró áríö
2003 og nú hefur Búanaust keypt
hluta hennar en þau hjónin munu
reka verslunina áíram.
„í Nítró seljum við allar tegundir
hjóla, fatnað, aukahluti og varahlutí.
Núna 26. apríl ætlum við að halda
stelpunámskeið um viðhald á hjól-
um, því okkur stelpunum hættir til
að setjast upp á hjólin og hjóla, en
látum svo strákana sjá um að skipta
um olíusíur, kertí og annað. Það er
algjör óþarfi. Allt sem strákar geta,
geta stelpur líka!" segir hún bros-
andi.
„Ég er komin með 67 stelpur á
skrá hjá mér sem em að hjóla. Fjölg-
unin síðustu tvö ár er ólýsanleg. Það
vom 22 stelpur á námskeiði hjá okk-
ur síðasta haust. Svo verður hjóla-
námskeið í maí, þar sem við fömm í
braut og hjólum og förum svo í End-
uro-ferð í júm'. Ég hafði námskeiðin
alltaf á haustin, en ástæðan fyrir því
að ég færi þau nú fram á vor er að
það stefiiir í að það verði sérstakur
kvennaflokkur sem keppir í tor-
fæmnni í sumar og ég vil fá fleiri
stelpur til að vera með. Ég er þegar
með 20 stúlkur á skrá sem fullyrða að
þær ætli að taka þátt í öllum fjómm
Motocross-keppnunum í sumar - og
það ætla ég líka að gera ef allt gengur
upp hjá mér."
Þegar Tedda talar um toifæruna
geislar hún af gieöi Hvab er svona
skemmtilegt viö þessa íþrótt?
„Þessu fylgja mörg ferðalög,
keppni um allt land, útívist og hreyf-
ing og þetta sameinar fjölskylduna.
Það er mjög stór félagsskapur í kring-
um þetta, mikið af skemmtilegu fólki
í þessari íþrótt og sérstakur andi sem
rfldr í hverri keppni."
Að sjá heildarmyndina
Hvemig faríö þið Haukur aö því
aö láta ykkur líða svona vel saman;
vinna xarnan allan Haginn, búa sam-
an, feröast saman, stunda íþróttir
„TiUitssemi er stór þáttur f að
svona gangi upp, það kostar vinnu
að vera saman öllum stundum. Við
reynum að horfa ekki í litlu hlutina,
heldur reynum að sjá heildarmynd-
ina. Ég held að fólk geri of mikið af
því að tína upp litlu hlutina sem pirra
það í stað þess að ræða málin hrein-
skflnislega og horfa á það sem skiptir
máli. Að sjálfsögðu koma tímar þar
sem við erum hreinlega of upptekin
tfl að sinna hvort öðru en við erum
mjög lánsöm að þetta hefur gengið
upp hjá okkur."
Áttu einhvem draum sem þú átt
eftir aö láta rætast?
„Já, ég ætlaði alltaf að læra flug.
Fór í einn tíma í gamla daga en hafði
svo ekki ráð á að Iæra meira. Ég elska
að fara í litlar flugvélar og þyrlur. Ég á
líka eftír að fara í fallhlífarstökk!" seg-
ir hún brosandi og ég veit að minnsta
kostí um eina konu sem verður ekki
hissa ef Theodóra Björk Heimisdótt-
ir verður flugmaður sem stekkur út í
fallhlíf og það fyrr en varir...
annakristine@dvJ
Skíðakennari með barn á
brjósti
„Við vorum með bamakennslu í
Bláfjöllum," heldur hún áfram.
„Amór fæddist í febrúar og í
mars-aprfl var ég komin í Bláfjöll að
kenna. Kenndi í klukkutíma, hljóp
þá inn í skála og gaf honum brjóst og
fór svo aftur í kennslu. Allan tímann
var hann var í vagninum við lyftuna,
pollrólegur. Svo rákum við skíða-
svæðið á Skálafelli í mörg ár. Haukur
var mjög ungur þegar hann varð for-
stöðumaður þar, lfldega eitthvað um
25 ára. Við riftím starfsemina í Skála-
felli upp, ég sá um miðasöluna og
veitíngasöluna og við stofnuðum
skíðaleigu þar. Ég kenndi fyrstu vet-
uma bæði í Skálafelli og Bláfjöflum
þar sem við vorum með skíðaskóla á
báðum stöðum. Skíðakennslan var
bæði það skemmtflegasta sem ég
hef gert en jafnframt það erfiðasta.
Mjög gefandi starf sem ég sinntí í tíu
ár. Tuttugu og einum mánuði eftir
fæðingu Amórs fæddist Am'ta, sem
nú er fimmtán ára og hefur meðal
annars starfað sem fyrirsæta hjá Eli-
ment Models."
Ekki bara strákasport
En þá aö toifæruakstrínum.
Hvemigkom til aö þú fórst aö taka
þátt ÍMotocrossi?
„Það gerðist þannig að Haukur
byrjaði að hjóla á torfæruhjóli árið
2000. Fyrir þann tíma höfðum við
átt götuhjól eitt sumar og Haukur
er þannig að hann vill alltaf hafa
mig með. Hann var ekki eins og
hinir strákarnir sem vildu hafa
þetta fyrir „sitt sport" og skilja kon-
urnar eftir heima. Okkur fannst
ekki nógu mikil „action" á götu-
hjóli og eftir að Haukur og vinur
hans höfðu látið gamlan draum
rætast, að fara til Ameríku og prófa
að ég þurfti að hætta að hlaupa
maraþon varð ég að finna mér aðra
leið."
Keppnisfíkill brennur yfir
Ungu hjónin keyptu sér fallegt
húsíReyrengi, höföu búiÖ þaríþrjá
mánuöiþegarhúsiö brann til kaldra
kola.
„Það var tæplega fokhelt þegar
við höfðum hreinsað út brunarúst-
imar," segir Tedda. „Við stóðum
uppi og áttum ekkert nema fötin
sem við stóðum í. 99% af okkar
munum vom dæmdir ónýtír og
þetta 1% vom verkfæri í bflskúmum
sem gátu ekki brunnið. Við þurftum
því að byrja alveg upp á nýtt frá
grunni, kaupa allt ffá tannbursta
upp í ísskáp og allt þar á milli. Samt
vorum við
heppin, við
vorum
tryggð og
mesta
heppnin var
að við skyld-
um vera
komin út úr
húsinu þegar
kviknaði í.
Það er auðvit-
að það sem
skiptír mestu.
Þetta var leið-
inlegur pakki, en við byggðum húsið
aftur."
Þrátt fyrír áfailiö var orkan enn tú
staöar og nú tóku hjónin í sig
hlaupabakteríuna.
„Ég byrjaði í hlaupahóp í Grafar-
vogi og var að hlaupa allt að 5 km .
Svo fluttum við í Seljahverfið og fór-
um í ÍR-hlaupahópinn og þá fómm
við að hlaupa meira og keppa. Ég er
keppnisffldll. Síðasta sumarið sem
ég tók þátt í hlaupakeppni hljóp ég
ilið, enda má ekki gleyma því að ég á
tvö böm og það þarf alltaf að hlúa að
heimilinu og fjölskyldunni. Þetta
sumar greindist mamma með
lungnakrabbamein og ég reyndi að
fara með henni í allar lyfjameðferð-
imar. Mamma lést 8. ágúst árið 2000,
aðeins 55 ára að aldri. Það var að
sjálfsögðu mjög erfitt. Nokkm síðar
tók ég þátt í hálfmaraþoni - og hljóp
á vegg eins og ég kalla það. Mig byrj-
aði að verkja alls staðar og hefði auð-
vitað átt að hætta, en keppnisskapið
og þijóskan kom í veg fyrir það. Eftir
þennan dag fór ég að fá heiftarlega
verki um allan líkamann og blóð-
þrýstingurinn fór niður í lægstu
mörk, þannig að ég gat ekki komist
milli hæða vegna máttleysis. Það
greindist í mér gigt, en engin lyf sem
ég var látin
prófa slógu á
þessa miklu
varflíðan. Ég
var þá í námi í
„Viðurkennd-
ur bókar" við
Háskólann í
Reykjavík og
lauk náminu
umjólinþrátt
fyrir að það
hefði verið
gríðarlega
erfitt. Eftir jólaprófin lagðist ég í rúm-
ið - og var meira og minna rúmföst
fram í mars. Ég var svo máttfarin að
oft hélt Haukur að ég væri ekki á lífi.
Vorið 2001 var ég svo greind með
vefjagigt, sem fylgja hjartavandamál
svo ég þarf að vera á hjartalyfjum
daglega. Ég fór í sjúkraþjálfun og hef
breytt mataræðinu sem reyndist lyk-
ilatriði. Ég tók út allt hvítt hveiti, hvít-
an sykur og mjólkurvörur og drekk
helst ekki annað en vatn. Ég nenni
samt ekki að lifa eins og sjúklingur.