Freyr - 01.06.1975, Blaðsíða 14

Það virSist vera útbreidd hégilja meðal þeirra, sem mest tala en
minnst vita um íslenskan landbúnað og finna honum flest til foráttu,
að STÆKKUN BÚANNA væri ein allsherjar lausn á „landbúnaðar-
vandamáli" okkar. Með því fengist aukin hagkvæmni og framleiðni í
beinu hlutfalli við bústækkun. Jafnvel stjórnmálamenn ýmsir, sem
betur ættu að vita, virðast haldnir þessari trú. Þá virðast margir
trúa því, að hér sé víðast búið mesta kotbúskap, og ekki þreytast þeir
á að taia um afdala- og útnesjakot, sem stöðugt vandamál, þó að
þeir, sem til þekkja í sveitum landsins, kannist ekki við fyrirbærið.
Agnar Guðnason, ráðunautur, sem tók við starfi blaðafulltrúa
bændasamtakanna um síðastliðin áramót og hefur hafið starfið upp af
dugnaði sínum, er iðinn við að leiðrétta missagnir og svara því,
sem ranglega er haldið fram um landbúnaðinn. Hér fer á eftir svar
hans við grein Björns nokkurs Björnssonar, sem kom í Þjóðviljanum
16. apríl sl. Þau atriði, sem Björn gerir sérstaklega að umræðuefni,
eru tekin hér orðrétt upp og skáletruð.
Eru
búin of lítil?
— létta þeirri skyldu af bóndanum,
að hann yrði að reka bú sitt skynsam-
lega —
Þetta finnst mér nú fulllangt gengið, að
bændur séu slíkir furðufuglar, að þeir láti
verðlagningu landbúnaðarafurða, þótt hún
sé með þeim hætti, sem nú er, koma í veg
fyrir, að þeir gæti hagsýni í búrekstri. Af-
koma bænda eins og annarra, er reka sjálf-
stæðan atvinnurekstur, byggist auðvitað
fyrst og fremst á eigin dugnaði og útsjónar-
semi ásamt góðri samvinnu fjölskyldu og
vandalausra. Flestir bændur stefna að því,
að hver gripur í hjörðinni gefi sem mestar
og bestar afurðir. Þeim eru auðvitað mis-
lagðar hendur eins og gengur og gerist í
öllum stéttum.
246
F R E Y R