Freyr - 15.07.1978, Blaðsíða 13

Að þessu og því um líku gerðu nágrann-
arnir góðlátlegt grín, og var ekki laust við,
að sumir teldu, að Valgerður, þessi myndar-
og röskleikakvenmaður, hefði nú getað
krækt sér í eitthvað burðugra heldur en
hann Grímsa, ef hún hefði ekki verið svona
skelfing óþolinmóð að komast í það heilaga,
eftir að hún kom úr kvennaskólanum.
Verst var þó, að þeim Grímsa búnaðist
ekki allt of vel heldur. Ekki vantaði það,
að hann nuddaði ekki við búskapinn, eftir
því sem kraftarnir leyfðu. Eða þá að Val-
gerður léti sinn hlut eftir liggja. En það
var sama, hvað þau lögðu að sér, alltaf
voru þau í basli, og alltaf var skuld í við-
skiptareikningnum.
Á þessu var reyndar ósköp einföld skýr-
ing, þó að Grímsi gæti ekki eða vildi ekki
sjá hana. Það var þetta óskaplega vélastóð,
sem hann hafði hlaðið utan um búskapinn.
Ekki var nóg með, að hann teldi sig þurfa
þrjár dráttarvélar til að heyja með tún-
bleðilinn, og tvöfalt úthald af öllum venju-
legum heyvinnuvélum, heldur fannst hon-
um hann vera alveg handlama, ef hann
hafði ekki bæði heyhleðsluvagn og hey-
bindivél.
Heybindivélin var síðasta viðbót hans við
vélasafnið. Hann hafði pantað hana þegj-
andi og hljóðalaust í gegnum kaupfélagið
einn grimman vetrardag fyrir tveimur ár-
u.m.
Þá varð Valgerður bæði hrygg og reið,
því að með þessum kaupum og tilheyrandi
skuldaaukningu sá hún fjúka burt vonina
um nýja eldhússinnréttingu, sem hún hafði
alið með sér um skeið og reyndar talfært
við bónda sinn einu sinni eða tvisvar. Sá
draumur var sem sagt rokinn út í veður og
vind, og hún gat ekki stillt sig um að segja
það alveg hreint út úr pokanum, hvaða
skoðun hún hefði á þessari ráðsmennsku.
,,Þú segir annað, þegar við förum að hand-
leika baggana næsta vetur,“ sagði Grímsi,
„þá er ég viss um, að þú þakkar mér fyrir
framtakið, og það svo um munar.“
Ekki varð Grímsi sannspár í þessu frekar
en í langtíma veðurspám sínum, sem hann
þreyttist aldrei á, hversu oft sem konan gat
rekið ofan í hann vitleysurnar. Strax í
vetrarbyrjun, þegar farið var að gefa kúm
og Grímsi spretti böndum af fyrsta bagg-
anum, gaus upp þykkt mygluský, sem fyllti
fjósið og lagðist eins og grátt teppi yfir allt
og fyllti vit manns. Ekki fann Valgerður
ástæðu til að þakka fyrir þær trakteringar
og það því síður, sem lausa heyið í hlöð-
unni var alveg ryklaust og mjúkt eins og
silki.
,,Ekki skil ég, hvað þú sérð við þessa
bagga,“ sagði hún annað sinn. „Þessi bönd
ætla alveg að skera af mér fingurna og svo
er illgerlegt að ná þeim út af bagganum.“
Þá varð Grímsi venju fremur skjótur til
viðbragðs. Eins og eldibrandur var hann
kominn að hlið konu sinnar, stjakaði hrana-
lega við henni, þreif upp vasakutann sinn
og mælti spekingslega: „Hnífiaus er nú líka
alltaf líflaus." Síðan smellti hann eggjárn-
inu á þanin baggaböndin, sem hrukku sund-
ur með dimmum smell, og bagginn teygði
feginsamlega úr sér á fóðurganginum.
„Svona, þetta er nú öll kúnstin,“ sagði hann
og labbaði sigri hrósandi þangað, sem fjós-
rekan beið hans í hálfmokuðum flórnum,
en Valgerður fór að reyta sundur myglaðan
baggann, og rykský þyrlaðist um sveitt
höfuð hennar.
Verra var þó í vændum. Grímsi var
fyrsta flokks trassi með baggaböndin.
Gjarnan kastaði hann þeim upp í glugga-
skot eða hann brá þeim um slár og bita um
allt fjósið, og reyndar fjárhúsin líka. Þessir
spottar voru alltaf að slást í andlit þeirra
hjónanna. Sama var Grímsa, hann var ekki
að kippa sér upp við smámuni og ekki
heldur, þótt fyrir kæmi, að hann flækti
fætur í bandahrúgu, sem dottið hafði á gólf-
ið, svo að hann steyptist fram yfir sig
endilangur á fóðurgang eða fjárhússgarða.
Öðru máli gegndi með Valgerði. Þessi
blái bandaskógur fór óskaplega í taugarnar
á henni, því þó að hún tæki sig til alltaf
annað veifið og tíndi saman böndin og
F R E Y R
471