Freyr - 01.12.1993, Blaðsíða 32

868 FREYR
23.’93
Með IAEA til Ástralíu
Elín Kjartansdóttir
Sumarið 1987 lauk ég stúdentsprófi í Noregi, en þar átti ég heima í nokkur ár. Ég var
orðin þreytt á námi og langaði til að skoða heiminn. Ég var orðin of gömul til að geta
nýtt mér þjónustu hinna almennu skiptinemasamtaka og „au pair" - vinna höfðaði
ekkert sérstaklega til mín.
Svartir svanir á eyjunni Tasmaníu. Ég sá aldrei hvíta svani þarna og held að
þeir se'u ekki til í Ástralíu.
Mér var bent á IAEA-samtökin,
sem Noregs Bondeungdomslag er
með umboð fyrir. IAEA er stytt-
ing á International Agricultural
Exchange Association. Þetta eru
samtök sem sérhæfa sig í málefn-
um skiptinema innan landbúnað-
ar. ísland er aðildarland, og ég
sótti um sem íslendingur. Ég upp-
fyllti öll skilyrði fyrir þátttöku og
fékk vilyrði fyrir átta mánaða vist á
býli í Victoríu í Ástaralíu. Brottför
var í júlí 1988.
Ég sótti um að komast á kúabú
og var sú ósk uppfyllt. Ég fékk
tilkynningu um að hjónin Ian og
Ingrid Eddy, ásamt þremur ungum
dætrum, yrðu „fjölskylda" mín
næstu átta mánuði. Þau voru með
240 mjólkandi kýr, 90 kvígukálfa
og 100 nautgripi. Það sem kom
mér mest á óvart var að búið var
ekki nema um 200 ha að stærð
undir þessa gripahjörð.
Þann 23. júlí 1988 lagði ég af stað
í þessa ferð frá Kaupmannahöfn.
Þaðan var flogið til Singapore með
millilendingu í Frankfurt. I Singa-
pore var átta klst. bið sem var
notuð í skoðunarferð um borgina
áður en haldið var áfram til Adela-
ide og Melbourne. í Melbourne
var hópnum smalað saman upp í
rútu og farið með okkur á landbún-
aðarskólann Dookie í Norður-
Victoríu. Þar tók við þriggja daga
undirbúningsnámskeið. Við feng-
um kennslu í áströlskum lögum og
reglum, fróðlega fyrirlestra um
landbúnaðarmál og leiðbeiningar
um til hvers væri ætlast af okkur í
samskiptum við fjölskylduna.
Við lærðum líka að þekkja eitr-
uðustu skordýra- og slöngutegund-
irnar og rétt viðbrögð við biti. Það
er nóg af þvílíku þarna, enda náði
ég aldrei að venjast því að búa með
lófastórar kóngulær í herberginu
mínu, sem áttu það til að fara í
veggjaklifur og detta svo niður á
koddan hjá mér þar sem ég svar
vært. Enginn sem þekkir mig hefði
líklega trúað því hvað ég gat verið
snögg á fætur!
Okkur var líka gefinn listi yfir
neyðarsíma og tengiliði samtak-
anna á okkar svæðum. Var þetta
allt mjög vel skipulagt og skemmti-
legt. Síðasta kvöldið komu svo
fjölskyldur okkar til að sækja okk-
ur og var þá haldin vegleg kvöld-
vaka.
Þegar ég kom var vetur og veður
eins og á besta íslenskan sumar-
dag. Ég hafði troðið gömlu góðu
lopapeysunni í töskuna, enda kom
hún að góðum notum fyrstu vik-
urnar. Áströlum blöskraði alveg
íslenska harkan þegar líða tók á
vorið og ég dreif mig út í að gróður-
setja trjáplöntur íklædd bikini,
enda kominn 18 stiga hiti, skínandi
sól og rjómalogn. Þetta var að
þeirra mati brjálæði í svona kulda!
Mér fannst margt mjög framandi
til að byrja með. Tungumálið,
vinnuaðferðir og síðast en ekki síst
vinstri umferðin. Enda komu
stundum upp skondin atvik þegar
einhver bauð mér í ökuferð, ég
þáði, stökk inn í bíl og skildi síðan
ekkert í því að eigandi farartækis-
ins stóð með greinilegan vand-
ræðasvip fyrir utan og horfði á mig
dágóða stund áður en ég áttaði mig