Skátablaðið - 01.12.1967, Side 33

MINNIIMG
LÁRUS
GUÐMUNDSSON
F. 17. 9. 1946.
D. 3. 10. 1967.
Það kom yfir mig eins og reiðarslag, þeg-
ar ég frétti, að Lalli, en svo nefndum við
hann jafnan, kunningjar hans, væri flugmaður
hinnar týndu flugvélar, sem verið var að leita
að. En hve heimurinn virðist miskunnarlaus,
því að lífið virtist aðeins vera að byrja hjá
honum, en ekki að enda. Framtíðin virtist
blasa við þessum unga og síkáta manni, en
svo er hann kallaður brott á svona sviþlegan
hátt.
Kynni mín af Lalla hófust, þegar hann 14
ára gerðist meðlimur Birkibeinadeildar S. F.
R. Hann varð brátt flokksforingi og síðar
sveitarforingi og jafnframt hinu almenna
skátastarfi gegndi hann trúnaðarstörfum í
hjálparsveit skáta í Reykjavík, og þann tíma,
sem hann starfaði, fór hann í hverja leit, sem
sveitin tók þátt í, væri hann ekki í vinnu
utanbæjar, og hann lét sig ekki muna um að
fylgja félögum sínum í aðra landshluta, til
þess að leita að týndu fólki. Slík fórnfýsi má
heita næg lýsing á einum manni, að vilja
leggja sig í slíkar ferðir, oft í vondum veðr-
um og dimmviðri, til þess að freista þess að
verða öðrum til hjálpar, sem einhverra hluta
vegna hafa orðið vegvilltir.
Hann vann að mörgum verkefnum fyrir
deild sína, svo sem við undirbúning móta
og annarra slíkra stórræða, sem deildin tók
sér fyrir hendur. Hann var einn af þeim
mönnum, sem fengu alltaf einhverjar stór-
kostlegar hugmyndir um hin margvíslegustu
verkefni.
Lárus stundaði um tíma nám í Kennaraskól-
anum og hugðist verða íþróttakennari, en
brátt tók hugur hans aðra stefnu og hann fór
ásamt vini sínum og skátabróður að læra flug
og hafði hann lokið einkaflugmannsprófi, en
snemma á næsta ári hugðust þeir félagar
leggja land undir fót til frekara náms er-
lendis.
Lárus Guðmundsson var sonur hjónanna
Regínu Rist og Guðmundar Jóhannssonar,
hann var einn af fjórum börnum þeirra. En
þetta var ekki fyrsta áfall þeirra hjóna, því
að fyrir nokkrum árum misstu þau ungu dótt-
ur sína af slysförum. Ég votta þeim samúð
mína og vona, að Guð gefi þeim, sem svo
mikið hafa misst, þrek til þess að bera þenn-
an mikla harm og að þau finni frið í bæn
til hans.
G. K.
Jólaskraut
SKÁTABLAÐIÐ
129