Sameiningin - 01.06.1910, Blaðsíða 28

124
*’ anna í skipinu framanverðu, og rœðurunum úr sætum sín- °
um. Uppá þilfari œöisgenginn troöningr og til beggja
hiiöa samskonar glumragangr og verSr viS það, er skip
rekast á og flœkjast saman. Heyrzt hafði stöðugt áör til
mannsins, sem sló hamri sínum á hljóðborSiS. En nú var
það hljóS ofrliði boriS af hávaðanum hinum. Menn hnigu
niðr á gólfiö af ótta eða lituðust um eftir staS, þar sem þeir
gæti faliS sig. f voSanum miSjum steyptist maSr einn ]
niSr um uppgöngu-op skipsins og féll á gólfiS skammt frá
Ben Húr. Hann horfSi á hálf-nakiS hræiS. HáriS var
mjög þykkt, og varpaSi skugga á andlitiS. Þar niSr undan
skjöldr úr nautshúS á tágagrind. Þetta var maSr, er
heyrSi til einni af bjartleitu &ar&aro-þjóSunum í norSri.
cg haíSi dauSinn látiS hann missa af væntanlegu herfangi
og hefnd. Hvernig var hann þar kominn? HafSi ef til
vill einhver járnsterk hönd hrifsaS hann burt af þilfari
óvina-skipsins? Nei. Óvinirnir höfSu náS uppgöngu á
Astræu. Á þilfari eigin skips síns börSust Rómverjar nú.
ÞaS fór hrollr um hinn unga GySing. Arrius var í mestu
kröggum, ef til vill aS berjast fyrir lífi sínu. Og ef hann
yrSi nú drepinn! GuS Abrahams afstýri því! Vonirnar og
draumarnir, sem komu fyrir skemmstu, — myndi það allt
verSa aS engu? Hvort myndi hann þá aldrei framar fá aS
sjá móSur sína og systur, hús sitt og heimili, landiS helga?
HávaSinn dunaSi uppyfir honum. Hann litaSist um um-
hverfis sig. í káetunni var allt í uppnámi. RœSararnir í
þóftum sínum lémagna. Menn hlaupandi í blindni til og
frá. ASeins á formanninum varS engin breyting. Hann
sat kyrr í sæti sínu, sló meS hamri sínum á hljóSborSiS, án
þess því væri þó aS neinu sinnt, og beiS eftir skipan frá
tribúninum. Þar, í svartrauSu rökkrinu, var lifandi ímjmd
hins óviSjafnanlega heraga, sem lagt hafSi heiminn undir
Rómverja.
Dœmi manns þessa hafSi góS áhrif á Ben Húr. Hann
náSi því valdi á sjálfum sér, aS hann gat hugsaS. Sómatil-
finning og skyldurœkni hélt Rómverjanum föstum á em-
bættispalli sínum. En hvaS komu honum þær hvatir viS ?
RóSrarsætiS var þess eSlis, aS þaSan var sjálfsagt aS flýja,
úr því þess var kostr. Ef hann aftr á móti dœi sem þræll,
hver var bœttr meS þeirri fórn? ÞaS var skylda hans aS
bjarga lífinu, hvaS sem heiSrinum liSi. Hann átti aS lifa
fvrir fólk sitt. Vandamenni hans risu upp fyrir sálarsjón
hans; aldrei áSr hafSi hann séS þau á þann hátt skýrar en
nú. Hann horfSi á þær myndir meS útbreiddum örmum.
I-Jann heyrSi sárbeiSni þeirra koma til sín. Og svo skyldi