Sameiningin - 01.05.1912, Síða 4

68
Tennyson tók að syngja ódauðleg ljóð um von eilífs lífs,
— um útsjó sælunnar liinum-megin við brimgarðinn.
Við meðvitund ódauðleikans í sjálfum sér fær
maðrinn ekki losazt. Jafnvel þeir, sem efast um allt
og engu vilja trúa, geta þó ekki þaggað niðr klukkna-
hljóminn í sálum sínum, þegar kemr á grafar-barminn.
Eobert Ingersoll mælti, þá er hann flutti líkrœðuna
miklu yfir moldum bróður síns: „A nóttu dauðans sér
vonin stjörnu og kærleikrinn hlustandi heyrir vængja-
blak.“
Sumir hugsa sem svo: Kœmi aðeins einhver aftr
úr öðrum heimi og segði oss um lífið þar, þá gætum vér
verið öruggir.
Þótt tíu þúsundir af hvítum vofum kœmi til vor á
þessarri stund og segðist komnar úr öðrum heimi til að
segja oss frá lífinu þar, hvernig gætum vér trúað vitn-
isburði aðkominna anda, ef vér ekki getum trúað anda
sjálfra vor, sjálfs-meðvitund vorri ? Descartes sannaði
persónuleikann með orði því, er frægt er orðið í heim-
spekinni: Cogito; ergo sum, þ. e.: eg hugsa; það sannar,
að eg em til. — Sjalfsmeðvitundin var þar vitnið ó-
hrekjanda um þetta Uf. Ódauðleika-meðvitundin með
manninum er samskonar vitnisburðr um annað líf.
Ekki aðeins í sjálfum sér, heldr líka umhverfis sig
hvarvetna í náttfirunni fær maðrinn vísbendingar um
ódauðleik og annað líf. Vísindamaðrinn Michael Fara-
day fór um hinar fögru fjallabyggðir Svisslands. Hann
kom að gömlum kirkjugarði og settist niðr á liruninn
legstein. Alvarlegar hugsanir fylltu huga hans. Hann
segir við sjálfan sig: „Er þess nokkur von, að þessi
bein og þessi aska lifni aftr!“ Það virtist honum með
öllu móti ómögulegt. Efasemdirnar hertóku huga og
myrkr hjúpaði sálu vísindamannsins. Hann sat lengi
hugsi. Loks kom hann auga á bókfells-blað, sem stóð
þar út-undan steini. A það var ritað nafn þess, er þar
lá grafinn, og vers úr ritningunni um upprisuna. Undir
bókfellinu fann hann ormshýði, sem fiðrildi hafði eftir
skilið, er það reis upp-úr hýðinu og flaug út-í geiminn.
Og ormshýðið varð kennari spekingsins og hann mælti