Foreldrablaðið - 16.12.1939, Blaðsíða 15

FORELDRABLAÐIÐ
15
in eða börnin sjálf eða leggja til. Nú væri
það mögulegt, að börnin sjálf keyptu sér
þetta efni jafnóðum og þörf krefði í
bókaverzlunum, t. d. vinnubókarblöð,
hefti og fleira, er með þarf, en frá því
ráði hefir verið horfið og í stað þess er
slíkt víðast hvar keypt í einu lagi til skól-
ans. Það ætti líka að liggja í augum uppi,
að slíkt er að miklum inun hagkvæmara
fyrir alla aðila. Skapar betri kjör, og
tryggingu fyrir því, að hver kennari get-
ur keypt það eitt, er honum bezt líkar,
og skapað nokkurt samræmi í sínum
bekk.
Kennarinn innheimtir svo af börnun-
um borgun fyrir efninu. Gjaldið er áætl-
að tvær krónur og lætur það mjög nærri,
eftir reynslu undanfarandi ára að dæma,
að vera hæfilegt, séu ekki vinnubækur
notaðar því meir, en þá endast tvær
krónur ekki. Þykir á flestan hátt betra
að innheimta þetta í eitt skipti fyrir öll,
en að börnin þurfi oft að kvabba um pen-
inga heima hjá sér og færa þá milli
heimilis og skóla. Auðvitað getur þó
hver og einn ráðið á hvaða hátt hann
kýs að borga þetta og þá í samráði við
hlutaðeigandi kennara.
Úr því að á þetta er minnzt hér, er
ástæða til að minnast á annað um leið.
í barnaskólunum eru bókasöfn til afnota
fyrir nemendurna. Sérstaklega eru þau
mikið notuð við lestrarkennsluna og ís-
lenzkunámið. Væri mjög illt og jafnvel
ómögulegt að komast af án þeirra. Þau
fyrirmæli eru frá skólanna hálfu, við-
víkjandi söfnum þessum, eða svo er það
a. m. k. í Austurbæjarskólanum, að
hvert barn, er skólann sækir, skuli borga
eina krónu yfir skólaárið, er renni til
safnsins. Mér er kunnugt um það, að
við, allmargir kennarar, höfum hliðrað
okkur hjá að innheimta þetta einnar
krónu gjald. Sennilega af einhverri vor-
kunnsemi við heimilin eða vitneskjunni
um það, að mörg, og ef til vill flest þeirra,
hafa nóg við sínar krónur að gera. Ber
þvi þó ekki að neita, að söfnunum er
mikil þörf peninganna sér til endurnýj-
unar og viðhalds. Rúm þrjátíu eintök
þarf af hverri bók, svo að hún komi að
notum í bekk, sem telur rúm þrjátíu
börn. Það er augljóst mál, að slíkt bóka-
safn þarf á miklum peningum að halda.
Eins og nú standa sakir, eru það því
þrjár krónur, sem okkur kennurunum
ber að innheimta af hverju barni yfir
námsárið, og sem beinlínis eru viðkom-
andi náminu. Þetta er að vísu ekki stór
upphæð, en samt sem áður getur hún
orðið nokkur og óþægileg fyrir þau
heimili, er mörg börn eiga í skóla, og þau
heimili önnur, er lítil peningaráð hafa.
Enginn ætti að hafa betri aðstöðu til
skilnings á slíku, en einmitt við kenn-
arar. Ber margt til þess, en verður ekki
rætt hér.
Ég hefði viljað, með línum þessum,
gefa lítilsháttar skýringu á þessari
tveggja eða þriggja krónu innheimtu
okkar kennaranna af hverju barni. Veit
ég þó, að mörgum foreldrum er þetta
full ljóst, en hins hefi ég líka orðið var,
að fólk hefir ekki áttað sig á til hvers
þessir peningar færu og spurzt fyrir um
það. Slíkt er líka eðlilegt og sjálfsagt.
Og víst mætti okkur kennurum vera það
fagnaðarefni, ef fólk yfirleitt vildi spyrj-
ast fyrir og fylgjast með störfum okkar.
Hef úrval af sinúbai'iiafatnaði.
Mlnnist ]»ess úðnr en Jér heim-
sækið sængnrkonnna.
STEIXIJO MÝBDAL
Baldnrsgðtu 31