Foreldrablaðið - 16.12.1939, Blaðsíða 33

FORELDRABLAÐIÐ
33
hvort sem það leyfi er veitt til að fara í
boð eða til að kaupa slátur. Slíkar fjar-
verur, sem hafa fullt leyfi á bak við sig,
eru ekki í neinu svipaðar hinum. Það er
líka eftirtektarvert, hve margir foreldr-
ar láta sér annt um að láta skólann strax
vita, ef barn þeirra forfallast, þótt ekki
sé nema um eina dagstund að ræða.
Barn, sem svíkst um að mæta í fyrir-
skipuðum tíma, tapar ekki mestu við að
fara á mis við það, er fram fer í þeirri
kennslustundinni. En í vitund þess vakir
sektartilfinning, af því að það hefir
brugðizt skyldu sinni. Sektartilfinning
þess kemur fram í kærulausu orðbragði
í garð skólans, mikilmennskulegum gor-
geir í hópi félaga sinna, sneypulegum
svip og jafnvel flótta inn í skúmaskot,
verði einhver af starfsmönnum skólans
á vegi þess úti á þeim tíma, er því bar
að vera í skólanum. Það þarf ekki neitt
sérlega auðugt ímyndunarafl til að gera
sér í hugarlund, hverskonar áhrif slíkur
skúmaskotaflótti hefir á barnssálina.
Þeir foreldrar eða aðrir forráðamenn
barna, er enga athygli veita því, hvort
barn þeirra er trútt skólanum, eða jafn-
vel láta þau á sér heyra, eins og mörg
dæmi eru til, að skólinn sé þvingun og
skólaskyldan óréttlát, eru með, því að
innræta börnunum að svíkjast undan
einni fyrstu skyldunni, sem þjóðfélagið
leggur þeim á herðar. Sé einhver ó-
ánægja í garð skóla eða kennara, er
miklu sjálfsagðara að koma henni fram
við þá aðila sjálfa. Fáist barn t. d. ekki
til að sækja skólann, vegna einhverra
þeirra ástæðna, er.stafa af sambúð þess
við kennara eða bekkjarfélaga, þarfnast
það rannsóknar. Okkur kennurum er
það vel Ijóst, að í æði mörgu getur starfi
okkar verið ábótavant, eins og reyndar
starfi allra dauðlegra manna. En ég trúi
því, að þeir sem eitthvað hafa kynnzt
störfum okkar, muni hafa sannfærzt
um það, að þau störfin eru ekki hin
vandaminnstu þeirra, sem unnin eru í
þágu þjóðfélagsins. Við þurfum því ekk-
ert að furða okkur á því, þótt störf okk-
ar sæti gagnrýni áhorfandans. Gagnrýni
getur verið holl, og hana fá allir, er
einhver opinber störf vinna, og því meiri,
sem störfin eru vandasamari. Þeim að-
dróttunum, er ég gat um í upphafi þess-
arar litlu greinar, er því sjálfsagt að
taka með ró og skilningi. Hitt er verra,
ef í slíkri aðdróttun kynni að felast
angi af lítilsvirðingu á störfum okkar.
Slík lítilsvirðing er sprottin af vanþekk-
ingu á börnunum sjálfum og öllu er
þeim viðkemur, og kemur fram á þeim,
sem mest með þeim vinna og því, sem
unnið er. Það vantar enn mikið á, að
allir skilji það, að þau störfin, sem unn-
in eru fyrir börnin, eru störfin í þágu
menningarinnar; að allir skilji það, að
börnin eru sjálf framtíðin, og að í leik-
um þeirra og störfum speglast dýpsta
alvara lífsins, æðsta fegurð þess og fram-
hald þess á jörðunni. Það virðist svo, að
öllum mætti það ljóst vera, og þá ekki
sízt forráðamönnum þjóðfélagsins, að á
störfum þeirra, er vinna í þágu uppeldis-
málanna, hvílir æðimikill þungi. Það er
fleira er getur orkað nokkru um það að
ala upp góða drengskaparmenn, lög-
hlýðna þjóðfélagsþegna og friðsama
borgara en margmennt og hálaunað
lögregluvald.
Stefán Jónsson.
Þúsundir vita ad gœfan fylgir trú-
lofunarhringum frá
Sígurþór, Hafnarstrœti 4