Foreldrablaðið - 01.02.1943, Blaðsíða 16

16
FORELDRABLAÐIÐ
Sundnrlyndi og samtök.
Flokkadráttur og sundurlyndi íslend-
inga hefur oft verið á orði haft, hæði
fyrr og síðar. Þjóðin á ýmsu að venjast
af því tæi og verður sjaldan uppnæm,
þótt kastast vilji í kekki milli manna
og hnútur fljúgi um borð. Þó ofbauð
mönnum alveg það, sem við bar nú fyrir
skömmu. Það skýtur varla mjög skökku
við, þótt sagt sé, að alþjóð hafi sett
hljóða við það, sem kom á daginn:
í samfleyttar sex vikur höfðu alþing-
ismenn leitast við að mynda nýja ríkis-
stjórn. Og öllum var þeim auðvitað ljóst,
að stjórnarmyndunin var knýjandi
þjóðarnauðsyn, sem enga þoldi bið. Samt
þæfðist málið fyrir þeim í hálfan ann-
an mánuð með þeim endalyktum, sem
öllum eru kunnar. Svo rammar reynd-
ust flokksviðjur og sundurlyndið magn-
að, að á hvorugt bitu nokkur vopn, og
hin knýjandi þjóðarnauðsyn varð að
lúta í lægra haldi. Það var þá, sem menn
setti hljóða, því að þessu hafði enginn
búizt við. Sigur sundrungarinnar hafði
ekki orðið jafn geipilegur og áberandi
um langa hríð. —
En samtakaleysið vinnur óhappeverk
sín víðar. Úlfúð og tortryggni gera ó-
spart seið að okkur öllum, glepja okkur
sýn og espa okkur út í orðasennur, ýf-
ingar og til alls konar slegg'judóma
meðan margt nauðsynjamála bíður,
vanrækt eða óleyst með öllu hér og þar.
Smámunirnir skyggja löngum á hið
mikilvæga, svo að það gleýmist eða nýt-
ur aðeins hálfrar athygli og hangandi
handa.
Tökum til dæmis uppeldis- og fræðslu-
mál. Mundi þar ekki all víða á því bóla,
að eining og samtök skorti vegna ýf-
inga og athugaleysis um það, sem mestu
skiptir máli? Og ósamkvæmni milli orða
og framkvæmda verður stundum átak-
anleg.
Allir munu sammála um það, að börn-
in sé dýrmætasti auður hverrar kyn-
slóðar. Og í orði kveðnu er enginn á-
greiningur um það, að uppeldi og fræðsla
barnanna sé eitthvert mikilvægasta mál
þjóðarinnar. En í reyndinni verður þó
annað æði oft uppi á tening.
Eins og öllum er ljóst, er uppeldi og
fræðsla barna einkum á vegum tveggja
aðilja: foreldra og kennara. Engir hafa
ábyrgðarmeira og mikilvægara starf með
höndum og engir skyldi að öðru jöfnu
meir metnir en þeir. Æði oft verða þó
foreldrar þess varir, þótt allt sé mein-
fangalaust, að barnseign sé talin mesta
mannskemmd eða hálfgerður glæpur og
enginn er stundum eins óvelkominn í
þennan heim og litli hvítvoðungurinn,
sem býr þó ef til vill yfir auði, sem
varpað gæti ljóma yfir heila þjóð. Það
þykir og enn í dag engin virðingarstaða,
að kenna krökkum og enn fá barnakenn-
arar sums staðar brauð sitt með eftir-
tölum og laun þeirra votta það, að störf
þeirra sé minna metin en verk sótar-
anna hérna í Reykjavík.
Þetta er að vísu ónotaleg staðreynd.
En hún er þarft íhugunarefni fyrir þá,
sem telja börnin dýrmætasta auðinn og
uppeldisstörfin mikilvægustu verkin. Og
eru það ekki i rauninni allir, sem líta
þannig á? Og ættu þeir þá ekki að taka