Foreldrablaðið - 01.03.1945, Blaðsíða 23

hér nokkuð á. En einstöku börn koma þó oft
of seint og bera ýmsu við: „Klukkan er of
sein.“ „Eg var ekki vakin(n) nógu snemma."
„Það voru gestir í gærkveldi, og ég fór seint
að sofa.“ „Ég fór í sendiferð fyrir mömmu“
o. s. frv. Ein ástæða, slór á leiðinni í skól-
ann, er sjaldan nefnd, þótt sú sé stundum or-
sökin. En hver sem orsökin er, fer ekki hjá
því, að barn, sem kemur of seint, trufli
börnin, sem fyrir eru, og valdi þannig
skemmri eða lengri töf. Ostundvísin er
skráð í dagbók bekkjarins við nafn barns-
ins auk þess, sem það hlýtur áminningu,
þótt stundum bæri fremur að víta og áminna
foreldrana en barnið.
Foreldrar, skólanum tekst ekki einum og
óstuddum að kveða niður þessa ómenningu.
En með ykkar aðstoð má það takast. Og
engum verður það til meiri heilla en börn-
unum.
Allir munu skilja, hve slæmt það er, þeg-
ar barnið gleymir heima bók, ritblýi, strok-
leðri eða öðru, sem það þarf að nota í dag-
legu starfi. En þetta hendir sum börn ótrú-
lega oft. Afleiðingar þessarar gleymsku eða
öllu heldur hirðuleysis eru hinar sömu og
óstundvísinnar — tafir.
Hvert barn veit, að það þarf daglega að
nota ritáhöld, og á stundaskránni sér það,
hvaða bækur þarf daglega að nota. Geri
barnið sér það að venju, að líta á stunda-
skrána, áður en það fer í skólann, og gæta
síðan í töskuna sína til að vita, hvort allt
er í henni, sem það þarf að nota, gieymir
það aldrei neinu. Þessi regla er svo ein-
föld, að engu barni ætti að vera ofvaxið að
læra hana.
En það er reynt, að sum börn eiga erfitt
með að temja sér hana. Hér verða for-
eldrar því að koma á móts við skólann og
stuðla að því, að börnin venjist reglusemi í
hvívetna. Það myndi skila öllum aðilum
meiri árangri og ánægju og barninu betri
framtíðarmöguleikum.
Þá ættu foreldrar að brýna það fyrir börn-
um sínum, að fara vel með bækur sínar og
áhöld, en á því er mikill misbrestur.
Sum börn eru varla búin að fá bók í
hönd, fyrr en hún er orðin óhrein og eftir
nokkra daga rifin og velkt.
Hér er enn eitt, sem skólinn getur ekki
til fulls unnið bug á, nema í samvinnu við
foreldrana. Kenna þarf barninu að fara vel
með bækur frá því það fyrst fær bók í
hönd til að læra að lesa eða fyrr. Sóðaleg
meðferð á bókum er engu betri en annar
sóðaháttur — og sóðaháttur er ómenning.
Fyrir kemur, að íoreldrar kvarta yfir því,
að barnið læri lítið, þ. e. lítið, miðað við
greind þess. Stundum er þetta á rökum
reist, stundum ekki, eins og gengur og ger-
ist. En einnig hér á skólinn í vök að verjast,
því að hann getur ekki haft eftirlit með
heimavinnu barnsins. Það getur enginn, ef
foreldrarnir geta það ekki. Hér er því þörf
samvinnu. Börn segja furðu oft, að þau
þurfi ekkert að læra heima og sennilega
nokkru oftar en kennarar fá vitneskju um.
Beri barn slíkt á borð, ættu foreldrar að
inna kennara þess eftir, hvort rétt er með
farið, og oftast mun svo ekki vera. Annað
vildi ég minnast á í sambandi við heima-
vinnu.
Það mun oft koma fyrir, að börn leiti
hjálpar foreldra eða systkina, og sízt er að
lasta, þótt þeim sé hjálpað, sé þess þörf. En
á hitt verður að benda, að óheppilegt er að
vinna verkefnin fyrir börnin. Þau verða að
eiga hlutdeild í lausninni, eftir því sem geta
þeirra leyfir.
Það er hættulegt að heimta of mikið af
barninu. Kröfurnar verður að miða við getu
þess. Hitt er engu hættuminna að heimta
FORELDRABLAÐIÐ 2!