Unga Ísland - 01.11.1955, Síða 13

Nanza heyrði bumbuslátt í áttina frá
þorpinu og vissi þá, að þorpskarlar hefðu
nú lokið kvöldverði sínum og væru að stíga
stríðsdans, til þess að tryggja fengsæla
veiðiför að morgni. Hann gat meira að
segja greint undirsöngl kvennanna, eins og
ámátlegt vindgnauð í fjarska. Fótatraðk
dansendanna lagði eftir skógarsverðinum
og bumburnar voru barðar og barðar í sí-
fellu.
Þetta bumbuhljóð fylgdi honum óra-
vegu inn í frumskógarþykknið, en hann
vogaði sér ekki að nema staðar, fyrr en
hann væri kominn svo langt undan, að
hann heyrði það ekki lengur. Tunglið var
hulið á bak við laufþykkni stórtrjánna og
stundum gat hann ekki betur heyrt, en að
laumuleg fótatök væru á hælum sér í
myrkrinu.
En hræðsla komst ekki að í hug Nanza.
Hann var altekinn af þeirri hugsun einni,
að koma Samba örugglega undan.
Hann hélt því sleitulaust áfram, unz
hann varð þess var, að hann nálgaðist
vatnsfall, enda gat hann greint straum-
niðinn. En í þeirri andránni barst honum
einnig annað hljóð til eyrna, sem var ólíkt
öllum þeim hljóðum, er hann hafði áður
heyrt. Þetta voru hljómar, sem meira að
segja tóku morgunsöng fuglanna langt fram
og voru mýkri en hið mildasta laufhvísl i
skóginum. Nanza skyggndist í allar áttir
umhverfis sig, en trén og kjarrgróðurinn
mynduðu ógagnsæjan vegg á alla vegu.
Og Naza fékk ekki við sig ráðið. Hann
hlaut að staldra þarna við um stund. Hann
settist á jörðina til þess að hvíla sig og þá
varð honum það fyrst Ijóst, hve örþreyttur
hanr. var. Samba lagðist niður við hlið
hans. enda var hann einnig göngumóður.
„Við skulum staldra hérna við dálitla
stund, þangað til við erum hvíldir,“ sagði
Nanza um leið og hann lagði aftur augun.
Með þessa undrahljóma ómandi í eyrum
sínum, féll hann reyndar í fasta svefn og
vaknaði ekki aftur fyrr en sólin skein beint
í andlit honum. Honum varð það, fyrst fyr-
UNGA ÍSLAND
ir að gæta að því, hvar Samba væri og sá
hann skammt frá, þar sem hann var að
gæða sér á laufi kakaótrés.
„Komdu, Samba,“ hrópaði hann.
En í þetta sinn kom Samba ekki hlaup-
andi til hans við þessi boð. Þvert á móti
labbaði hann lengra frá og gerði ekki meira
en að sperra eyrun í áttina til hans rétt
sem snöggvast. Er Nanza .hélt í humátt á
eftir honum, tók hann á sprett. Nanza elti.
Fyrr en hann varði, var hann kominn inn
á skógirutt svæði umhverfis þorp — og
þvílíkt þorp! Húsin voru löng og lág timb-
urhús, skínandi hvít og af þökunum sindr-
aði í sólskininu. Fram undan sér sá hann
Samba standa við háa girðingu og mæna
löngunaraugum þar inn fyrir, enda gat þar
að líta þrjár antilópur, sem gæddu sér á
lostætum laufblöðum.
Nanza gekk í áttina til Samba, en sá þá
hvar villisvín stefndi á hann sjálfan. En
þegar það kom að honum, vildi svo til að
það trítlaði bara við hlið hans og hrein
ánægjulega, eins og það væri handvisst um
að eiga atlot í vændum.
I sömu andránni flaug pelíkani ofan af
húsaburst og rölti á undan honum allsendis
óragur, en apar og páfagaukar og hnellin
grágæs horfðu álengdar á og létu sér hvergi
bregða.
Þá birtist þarna og drengur á aldur við
Nanza sjálfan og virti komudrenginn fyrir
sér. Nanza taldi það vist, að hann myndi,
eins og allir aðrir, taka til að hrópa: „Hypj-
aðu þig í burtu!" Greip Naza því í háls-
bandið á Samba og hugðist teyma hann á
brott. En er hann leit aftur á drenginn, sá
hann að hann brosti vingjarnlega.
„Bolo,“ sagði drengurinn, sem þýðir sæll,
en einnig gott.
„Þú ert kominn til að hitta Grand Doc-
teur (hinn mikla lækni), er það ekki?“
spurði drengurinn. „Hann mun lækna þig,“
bætti hann við, án þess að bíða eftir svari.
„Hann læknaði mig og þó voru fótleggimir
á mér miklu ver farnir en þínir, þegar ég
FramhaUl á bls. 44
11