Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 22

inn virtist það að því komið að sökkva. í
nokkurri fjarlægð komu drengirnir auga á
bátana, er fjarlægðust óðum.
„Hjálp! Hjálp! Takið okkur með!“ hróp-
uðu drengirnir, svo hátt, sem þeir gátu, og
veifuðu í áttina til bátanna. En það kom
að engu haldi. Bátamir hægðu ekkert á
ferðinni og hurfu smám saman sjónum
þeirra.
„Við verðum að reyna að búa okkur til
fleka, áður en „Máfurinn" sekkur og dregur
okkur með sér í djúpið! “ sagði Billi og var
mikið niðri fyrir.
„Kannske þetta geti fleytt okkur,“ sagði
Jói og benti um leið á lestarhlera, sem í
raun og sannleika var lítill fleki.
Drengirnir tóku nú til óspilltra málanna
við að koma hleranum af skipinu og á flot
og eftir nokkurt erfiði tókst þetta.
Til allrar hamingju var sjór ládauður, og
brátt hlóðu þeir nokkrum matvælum á
flekann og komu þar einnig fyrir vatnskút.
Þeir fundu tvær árar um borð og máttu nú
ekki seinni vera að ýta frá, því að skipið
var alveg að því komið að sökkva.
ÓVÆNTUR FUNDUR.
Sólin rann upp og helti björtum geislum
yfir kyrran og dimmbláan sjóinn. Billi og
Jói skimuðu í allar áttir eftir skipum, enda
var þeim það ljóst, að flekinn þeirra myndi
þeim að litlu haldi, ef versna kynni í sjóinn.
„Sjáðu þarna!“ hrópaði Jói skyndilega
og benti út á sjóinn. Það varð ekki betur
séð en að þar grillti í skip. „Við skulum
reyna að róa í áttina þangað!“
„Straumurinn er með okkur,“ sagði Billi,
og nú tóku báðir til áranna, sem mest þeir
máttu.
Það varð brátt augljóst, að þarna var
skip framundan, og þeir tóku því til að
hrópa og veifa í þeirri von, að skipshöfnin
kæmi auga á þá.
Það olli þeim brátt nokkurri undrun, að
þeir urðu ekki varir við neinar mannaferðir
á skipinu. Þeir réru af öllum lífs og sálar
kröftum og miðaði allvel.
„Veiztu nú hvað,“ sagði Billi snögglega
og hvíldist fram á árina. „Ég er farinn að
halda að skipið sé mannlaust. Sjáðu bara!
Það er eins og það sé stjómlaust. Það virð-
ist bara berast með straumnum.“
„Hvernig skyldi standa á þessu?“ varð
Jóa að orði.
„Sjöstjaman!“ hrópaði Billi skyndilega.
„Sjáðu bara, Jói. Er það ekki nafnið, sem
stendur á kinnungnum? Það er alveg eins
og skipið hans pabba! Getur það bara verið,
að þetta sé skipið hans?“
Jói tók undir það, að á kinnungnum stæði
nafnið „Sjöstjarnnan“ og nú hertu dreng-
irnir áratogin að nýju til þess að komast
sem fyrst að skipinu.
Niður af skuti skipsins hékk kaðall og
náðu drengirnir brátt handfesti á honum,
lásu sig upp eftir honum og stóðu brátt á
þiljum skipsins. Þar var engan mann að
sjá.
„Hæ! Er hér nokkur um borð!“ hrópaði
Billi, eins hátt og hann gat, en fékk ekkert
svar. Honum var ekki allskostar um þetta
og leit varfærnislega í kringum sig, en Jóa
var hreint ekki um sel.
Þetta er skipið háns pabba, — en hvar er
hann og hvar er áhöfnin?“ hvíslaði Billi.
Drengirnir færðu sig hvor nær öðmm;
þeim fannst eins og einhver ógn steðjaði
að þeim.
,Við skulum koma í stjórnklefann," sagði
Billi skyndilega og reyndi að hrista af sér
þann óhug, sem að honum setti.
Þeir gengu inn í klefann, en námu skyndi-
lega staðar, er í dymar kom og setti að
nýju að þeim hræðslu við þá sjón, er þar
mætti augum þeirra.
Þarna var allt á tjá og tundri, stólar
brotnir og á gólfinu lágu einnig brotnir
diskar og bollar. Hengin við rekkju skip-
stjórans voru nærri slitin niður, — en
einkennilegast við þetta allt saman, að
á miðju gólfi stóð borð og á því stórt skjal
— sem tæpast virtist þó vera úr pappír —
neglt fast við borðið með hnífi, sem stóð
rekinn niður í borðplötuna.
20
UNGA ÍSLAND