Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 23

Þetta skjal var líkast landabréfi og
drengirnir gátu ekki á sér setið, að faera
sig nær og skoða það nánar.
„Mér sýnist eins og það hafi verið barizt
héma,“ hvíslaði Jói. „Ég vona að hann
pabbi þinn hafi sigrað.“
„En því í ósköpunum er hann þá ekki
hérna?“ spurði Billi hryggur á svip. „Ég
vildi óska — “
„Uss! Heyrðir þú þetta?“ greip Jói snögg-
lega framí. Þeir þögðu báðir og lögðu við
hlustirnar og nú virtist þeim þeir heyra
hálfkæft neyðaróp.
„Já!“ hrópuðu þeir einum rómi. „Hvar
ertu? Hrópaðu aftur!“
Þá heyrðu þeir hrópað á nýjan leik, og
malæja-kyni og greinilega mjög af honum
dregið.
„Getur þú klifrað upp?“ spurði Jói, en
fékk aðeins stunur að svörum. Hann hafði
þá engar vöflur á því, heldur batt kaðlin-
um yfir um hann, klifraði sjálfur upp til
Billa, en síðan drógu báðir drengimir vesa-
lings manninn upp úr lestinni og var það
ekki létt verk.
Maðurinn hjamaði við, er upp kom.
,Hver ert þú?“ spurði Billi jafnskjótt
„Og hvar er hann faðir minn, hann Norton
skipstjóri, og allir hinir mennirnir á skip-
inu?“
„Ég lítið skilja og tala ensku,“ svaraði
maðurinn. „Ég Lóbó. Skipstjóri og menn á
Allt var á ringulreið
ogr eitthvað sem líktist
landabréfi var fest
\ið borðið með hnífi.
■
leyndi sér ekki að hljóðin komu neðan úr
lestinni, en er þeir gægðust ofan í hana,
blasti aðeins við hyldjúpt myrkur. Á þil-
farinu lá mjög sterkur kaðall. Billi batt
annan enda hans fastan og renndi hinum
niður í lestina og hugðist renna sér niður
eftir honum, en Jói, sem var mjög fimur,
varð fyrri til og rann niður kaðalinn eins
og sleipur áll.
Er niður á lestargólfið kom, sá hann, að
þar lá maður. Hann laut niður að mannin-
um og sá að hann var þeldökkur, en ekki
hvítur maður, eins og þeir drengirnir höfðu
gert sér í hugarlund. Hann virtist vera af
ókunnu eyja. 'Mig detta í lest í mikil storm
(<
Meira fengu þeir ekki upp úr honum, og
hann hristi bara höfuðið við öllum frekari
spumingum.
BRÉFIÐ, SEM BYRJAÐ VAR Á.
Brátt varð það ljóst, að þeir voru allir
bæði svanigr og þyrstir, en Lóbó rataði í
eldhúsið og þar reyndist gnægð af mat-
föngum fyrir hendi, enda biðu þeir ekki
boðanna, en tóku óstinnt til matar síns.
Áður en Lóbó hafði satt hungur sitt —
en hann virtist hafa verið mjög aðfram
UNGA ÍSLAND
21