Unga Ísland - 01.11.1955, Síða 24

kominn af hungri — fóru drengimir öðru
sinni inn í skipstjóraklefann og hófu þar
skipulagða leit að upplýsingum um afdrif
föður hans Billa.
Þeir rannsökuðu hið sérkennilega landa-
bréf betur, og sáu nú, að efst á því stóð
nafnið, Tunglskinseyjan.
Landabréfið sýndi eyju, sem var í laginu
eins of hálfmáni.
I mánaboganum stóð nafnið, hálfmána-
flói. Uppi á landi voru sýnd tvö fjöll, og
þar gat einnig að líta einhverja krossa,
sem eflaust höfðu ákveðna merkingu. Á
einum stað stóð skrifað, höll rajans.
En þama vantaði eina skýringu á. Það
stóð hvergi skrifað hvar þessi eyja væri.
Enda hristi Billi líka höfuðið og hafði orð
á því, að hana yrði víst erfitt að finna.
„Til hvers ættum við líka að finna hana?“
spurði Jói.
Til þess að finna hann pabba," svaraði
Billi. „Mig grunar að ég gæti fundið hann,
ef ég fyndi þessa Tunglskinseyju."
Hann leit í kringum sig í klefanum og
skyndilega kom hann auga á eitthvað, sem
líktist samanvöðluðu umslagi. Þetta lá
nærri hulið á bak við annað rekkjutjaldið.
Hann greip þetta umslag í skyndi, slétt-
aði úr því, og kom þá í ljós, að eitthvað
var skrifað aftan á það.
„Kæri Billi,“ var það fyrsta, sem Billi
las.
„Er þetta til þín?“ spurði Jói áfjáður, og
félagi hans kinkaði kolli.
„Það leynir sér ekki að pabbi hefur skrif-
að þetta. Ég þekki rithöndina. Hvað skyldi
hafa komið fyrir?“
„Lestu áfram,“ sagði Jói, og Billi tók að
lesa upphátt:
„Nú get ég loksins fært þér góðar fréttir,
og ég er viss um að þú verður glaður og
ánægður, ekki sízt þegar þú kemur til
Tunglskinseyjarinnar. Þá mun öllum okkar
áhyggjum lokið — — “
„Nú og hvað stendur þar svo meira?“
hváði Jói, er Billi hætti að lesa.
„Þetta er ekki lengra," sagði Billi,
hryggur í bragði. „Hann hefur orðið fyrir
einhverju ónæði, er hér var komið, — og
sjáðu dagsetninguna — hann hefur skrifað
þetta fyrir tveim mánuðum.“
Drengirnir ræddu nú um það hvemig á
þessu gæti staðið, en fundu þar enga lausn.
Að lokum gáfust þeir upp á þessum bolla-
leggingum. Billi braut bréfið og landakortið
saman og stakk þeim á sig. Síðan læstu þeir
klefanum og voru nú staðráðnir í að finna
Tunglskinseyjuna, enda töldu þeir nú víst,
að þar myndi helzt upplýsinga að leita um
afdrif Nortons skipstjóra.
„Nú getur okkur komið það að haldi, að
pabbi kenndi mér að ákveða stöðu skipa
og stefnu. Kannske finn ég sjókort og tæki
til þess arna og hver veit nema við finnum
kort, sem sýnir hvar Tunglskinseyjan er,
svo að við getum siglt þangað.
Lóbó heyrði þessi síðustu orð þeirra og
það var eins og honum hnykkti við, er hann
heyrði minnzt á Tunglskinseyjuna, enda
lagði hann nú hlustirnar við og var engu
líkara en að hann skildi nú meira af máli
þeirra en hann hafði viljað vera láta.
Jói tók eftir þessum áhuga Malæjans og
dró Billa afsíðnis og hvsílaði að honum:
„Mér geðjast ekki að þessum náunga!
Við skulum gæta okkar, Billi. Mig grunar
að hann lumi á einhverri vitneskju, sem
hann vill leyna okkur!“
í kortaklefanum fundu drengirnir allt
sem Billi þarfnaðist til skipstjómarinnar.
Á einu kortinu var sýndur eyjaklasi nokkur.
Billa taldist svo til að eyjar þessar myndu
í um það bil 50 sjómílna fjarlægð í suður-
átt frá skipinu. Ekki var það ósennilegt að
þar væri Tungslkinseyjarinnar að leita.
Hann setti því stefnu þangað og skyldu
Þeir nú skiptast á um að stýra skipinu,
en tveir haga seglum, matbúa eða hvílast.
Ef þetta góðviðri héldist, mátti vona að þeir
kæmu til eyja þessara að tveim dögum
liðnum.
En nú varð svolítið óvænt þeim til tafar.
Það kom sem sé upp úr kafinu, að Lóbó vék
22
UNGA ÍSLAND