Unga Ísland - 01.11.1955, Qupperneq 25

ætíð út aí réttri stefnu, er hann stóð við
stýrið, enda varð þeim brátt ljóst, að hann
myndi gera þetta af ásettu ráði.
„Ég er handviss um, að hann er að
reyna að stefna skipinu að einhverju öðru
takmarki, ef til vill að annarri eyju, þar
sem hann kann að eiga vini,“ sagði Billi.
„Það er eitthvað lymskuleyt við hann,
en við verðum að láta okkur það lynda,
enda getum við ekki losað okkur við hann,
fyrr en við náum landi," svaraði Jói.
Á meðan þeir töluðu um þetta, stóð Billi
við stýrið, en Jói sat á þilfarinu með landa-
bréfið af „Tunglskinseyjunni fyrir framan
sig. I þeirri andránni sáu þeir land fram-
undan.
„Skyldi þetta geta verið Tunglskinseyj-
an?“ sagði Billi, og Jói var engu síður
gagntekinn þeirri hugsun, að svo gæti ver-
ið. Þeir slitu því hvorugur augun af land-
inu framundan og tóku því ekki eftir því,
að Lóbó laumaðist upp brúarstigann með
kylfu í hendinni.
Andlit Malæjans var þrungið af illsku.
Ætlun hans eflaust sú, að ganga af Jóa
dauðum, enda myndi hann þá hafa allt ráð
Billa í hendi sér, og geta látið hann stefna
skipinu hvert sem væri.
LÓBÓ FLÝR.
Drengimir höfðu ekki augun af strönd-
inni, sem reis hærra og hærra upp úr móðu
fjarlægðarinnar, og höfðu ekki hugboð um
að Malæinn nálgaðist þá með morð í huga.
En þá skeði óvænt atvik, sem mörgu
breytti.
Skipið straukst snögglega með urghljóði
við sker, sem var í kafi, og við þann hnykk,
sem á skipið kom við þetta, varð Lóbó
fótaskortur og féll hann niður stigann, en
Jói hafði þá séð hvað hann ætlaði sér.
„Óþokkinn sá arna!“ sagði Jói. „Við
björguðum lífi hans og nú ætlar hann að
launa það með því að myrða okkur.“
Billi, sem var önnum kafinn við stýrið
til þess að forða frekari árekstrum, hafði
ekki tekið eftir aðförum Lóbó.
Jói sagðið honum frá því, sem hann
hafði séð og kom drengjunum nú saman
um, að hafa nákvæmar gætur á Lóbó, en
þeir sáu þrjótinn hverfa inn í eldhúsið.
. Drengimir vonuðu í fyrstu, að skipið
hefði lítið laskast við áreksturinn, en brátt
varð þeim Ijóst, að sjórinn fossaði inn í
„Sjöstjörnuna“ og að hún myndi brátt
sökkva.
Áður langt um leið blasti við þeim annað
ólánið enn. Á meðan þeir voru að gæta að
skipslekanum, hafði Lóbó notað tækifærið
og laumast á brott í eina léttabtánum, sem
hafði verið bundinn í skut skipsins.
Nú var tekið að kvölda og þeim var það
ljóst, að þeir myndu ekki geta hafst við á
skipinu um nóttina.
Þeir fóru því að bjástra við að koma
lestarhleranum á flot og höfðu þá orð á því,
á meðan þeir fluttu ýmsar nauðsynjar út
á hann, að þeir hefðu nú, sem betur færi,
nokkra æfingu í því að ferðast á fleka.
Á meðan veðrið héldist svona gott myndi
heldur engin hætta á ferðum. Þeir lögðu þvi
hinir vonbeztu frá hinu sökkvandi skipi, og
er þeir áttu skammt eftir ófarið að strönd-
inni, sem þeir höfðu séð þá um daginn, sáu
þeir „Sjöstjörnuna“ hverfa í djúpið.
Það var glampandi tunglsljós, er floti
þeirra tók niðri á ströndinni. Þeir voru
þreyttir og syfjaðir og lögðu sig strax til
svefns í fjörusandinum.
Morgunsólin vakti þá með heitum geisl-
' um sínum og jafnskjótt sáu þeir hávaxinn
mann í hvítum klæðum ganga í áttina til
þeirra.
„Er þetta hann pabbi þinn?“ spurði Jói
og var mikið niðri fyrir.
„Nei, því er nú rniður," svaraði Billi. —
„En við megum víst hrósa happi að hitta
hvítan mann. — Við hefðum eins vel getað
lent á eyju með eintómum villimönnum.“
Þeir stóðu á fætur og gengu til móts við
þenna ókunna mann og heilsuðu honum.
Hann var hinn alúðlegasti og spurði um
ferðir þeirra, en þeir sögðu honum frá
skipsskaða sínum. Framhald á bls. 48.
UNGA ÍSLAND
23