Unga Ísland - 01.11.1955, Blaðsíða 34

Heilagur Hírónýmus . . .
Framhald af bls. 31.
það til hvíldar um stund, á hæð einni, þar
sem sá yfir þjóðveginn og til allra hliða
umhverfis. í fjarska sá það menn nálgast
á þjóðveginum með hlaðna úlfalda og á
undan þeim fór asni. Þessi lest var svo
langt undan, að ljónið gat ekki hafa þekkt
asnann, allt að einu gekk það nú varfærn-
um skrefum á móti lestinni.
Áður langt um leið dró svo saman með
ljóninu og lestinni, að það þekkti þar
fyrrverandi félaga sinn, asnann. Með ofsa-
legu öskri hljóp það í áttina að lestinni, og
lét ósköp ófriðlega, en vann þó engum mein.
Kaupmennirnir urðu skelfingu lostnir, sem
ekki var að undra, tóku til fótanna, sem
mest þeir máttu og létu eftir asnann og
úlfalda og allan varning sinn. En það er af
Ijóninu að segja, að það rak asnann og
skelfda úlfaldana, hlaðna varningi, á und-
an sér heim að klausturgarði.
Þegar klausturbræður komu auga á þessa
hersingu, asnann í fylkingarbrjósti, bögg-
um hlaðna úlfaldana í miðið, en öskrandi
Ijónið aftast, gengu þeir á fund heilags
Hírónýmusar til þess að segja honum tíð-
indin. Sá heilagi maður gekk út í klaustur-
agrðinn og bað þá blíðlega að hleypa þess-
um gestum inn.
„Takið byrðarnar af þessum vorum gest-
um,“ mælti hann. „Laugið göngulúna fæt-
ur þeirra og gefið þeim fóður. Mælum síðan
sem minnst um þetta, en bíðum heldur og
sjáum, hvað Drottinn hefur hugað sínum
þjónum með slíkri sendingu.“
Er bræður höfðu fylgt fyrirmælum og
hlúð að asna og úlföldum, varð þeim ljóst,
að Ijónið hafði nú tekið upp sína fyrri
háttu. Nú rambaði það aftur um allar dyr
og gæddir klaustursins og flaðraði að fót-
um klausturbræðra hvers og eins og veif-
aði rófunni í ákafa, rétt eins og það vildi
nú biðjast afsökunar á þeim glæp, er það
hafði aldrei drýgt. En bræðurnir fylltust
nú iðrun, er þeir minntust sinna illskeyttu
ásakana í garð ljónsins og sögðu: „Sjá nú
þenna hinn dygga hirði, er vér fyrir
skemmstu bárum hinum þyngstu sökum
fyrir grimmd og græðgi. Á honum hefur
Drottni þóknast að gjöra þetta kraftaverk
í vorri augsýn, til þess að heiður hans megi
flekklaus verða!
En blessaður Hírónýmus, sem sá fyrir
óorðna hluti, sagði við þá: „Bræður mínir,
verið viðbúnir með alla þá hluti, er að mat
og drykk lúta, svo að vér megum veita
þeim gestum, er væntanlegir eru, viðeigandi
viðtökur.“
Innan stundar höfðu klausturbræður lok-
ið þessum undirbúningi og stóðu í þyrping
umhverfis blessaðan Hírónýmus. Kom þá
sendiboði og sagði, að við hliðið væru gestir,
er æsktu áheyrnar hins virðulega klaustur-
föður. Er hann heyrði þetta, bauð hinn
margnefndi blessaði faðir, að klausturhlið-
ið skyldi opnað og gestir leiddir fyrir sig.
Þrátt fyrir vinsamlegar viðtökur gengu
komumenn niðurlútir fyrir blessaðan Híró-
nýmus, vörpuðu sér flötum fyrir fætur
hans og báðu forláts á sínum misgjörðum.
Hinn heilagi reisti þá á fætur með þeim
orðum, að þeir skyldu upp frá því njóta
sinna eigin eigna með þakklátum huga, en
ekki missjá sig á eigum annarra og í stuttu
máli, ætíð ástunda hreint líferni fyrir aug-
liti Drottins. Að þeirri áminningu lokinni,
bauð hann þeim að njóta um stund hress-
ingar í hópi klausturbræðra, en taka síðan
úlfalda sína og fara í friði sína leið.
Þá hrópuðu þeir einum rómi: „Við biðj-
um yður, faðir, að þér þiggið af oss helm-
inginn af þeirri olíu, sem á úlföldum okkar
var, á lampa kirkju yðar og til annarra
þarfa þessa klausturfélags, enda þykjumst
við nú vita, að ferð vorri til Egyptalands
hafi verið stýrt til þess að verða yður til
gagns, fremur en sjálfum oss til hagnaðar!”
Þessu svaraði hinn heilagi Hírónýmus á
þá lund: „Þetta sem þið æskið er ekki rétt-
lætinu samkvæmt. Eða, hvernig mættum
32
UNGA ÍSLAND